Romantyczna wizja, w której „redakcje wielkich mediów idą ramię w ramię z redakcjami mediów lokalnych” jest oczywiście nieprawdziwa. Snuje ją m.in. Bartosz T. Wieliński, wicenaczelny „Gazety Wyborczej”. Jeśli dokładniej przyjrzymy się sprawie, dostrzeżemy nie solidarność a desperację. Tutaj pierwszy mało znany fakt na temat protestu. Z moich informacji wynika, że wielu dziennikarzy i mediaworkerów dużego nadawcy o „strajku” dowiedziało się rano w środę, czyli w dniu, w którym się odbył. Na porannym kolegium, co prawda poszerzonym z kilkudziesięciu osób do ponad 200, zarząd i szefostwo stacji obwieściło, że nie będzie serwisów – widzowie i czytelnicy portalu zobaczą czarny ekran. Redakcje nie miały tu nic do powiedzenia. Warto tu wtrącić, że właściciel dziennika, w którym pracuje Wieliński, od dłuższego czasu toczy wojnę ze związkiem zawodowym domagającym się obniżenia obscenicznie wysokich pensji zarządu. Jeśli więc ktoś kroczy tu ramię w ramię, są to właściciele największych spółek medialnych.

Czy to znaczy, że dziennikarze nie poparli „strajku”? Oczywiście poparli, bo uważają, że w całej historii jeszcze większym złoczyńcą od szefów jest rząd, który chce zniszczyć media informujące o aferach i kompromitacjach władzy.

Rząd skonstruował podatek od reklam w taki sposób, aby podmioty płaciły nie od zysku, a od przychodu. Stawek jest kilka. 10 procent od przychodów reklamowych powyżej 50 milionów złotych dotyczy telewizji, radia czy kin i 7,5 procent jeśli wymienione podmioty nie przekroczą tego progu. Mniej zapłacą wydawcy prasy - 6 procent powyżej 30 milionów złotych przychodów i 2 procent do 30 mln złotych. Największym mankamentem nowej opłaty jest to, że przyniosłaby zaledwie 800 mln złotych rocznie. Pomijając kwestię zagrożenia wolności słowa i demokracji, co jest już rytualnie podnoszonym zarzutem wobec rządu, taka danina jest zwykły półśrodkiem. System podatkowy w Polsce wymaga całościowej reformy, dlatego że najzamożniejsi płacą tu niemal najniższe podatki w Europie. Nawet partia Razem, dla której zwiększanie przychodów państwa jest kwestią fundamentalną, skrytykowała pomysł nowej opłaty.

„Lewica nie ma alergii na słowo „składka”, ale propozycja rządu jest kuriozalna. Sprowadza się do tego, żeby wziąć pieniądze z tych mediów, których władze nie kontroluje i rozdać je tym mediom, które się władzy podobają” - stwierdził Adrian Zandberg z Razem.

Na koniec drugi mało znany fakt. Według dziennikarza Onetu Andrzeja Stankiewicza, szef kancelarii premiera i rządowy koordynator programu szczepień Michał Dworczyk zwrócił się z prośbą do mediów, także prywatnych, o darmowe promowanie szczepień. Spora część się zgodziła i emitowała spoty za darmo. Natomiast Telewizja Polska, dofinansowana z budżetu kwotą 2 miliardów złotych, wystawiła ministerstwu faktury.