"Maleńka"



Czarny kriminał, hard-boild... mam nadzieję







Musiała być kiedyś ładną dziewczyną. Mogła mieć dwadzieścia lat. Po kilku dniach w rzece straciła jednak swój blask. Podobno znalazł ją jeden z wędkarzy, z gatunku tych, którzy łowią ryby w środku miasta ubrani w wysokie gumiaki i moro, ale nie wysiadają z

samochodów. Ten złapał więcej, niż zamierzał.



Zgasiłem fajkę pod butem, minąłem mundurowego i klęknąłem przy ciele. Zapowiadała się wspaniała sobotnia noc.

(narracja drugiego bohatera. 3 miesiące później).



   Była aniołem i dlatego ją kochałem. I zabiłem.

   Te słowa cisnęły mi się na usta, kiedy kobieta ubrana w togę z orzełkiem zawieszonym na piersi skończyła swój monolog, zadając ostatnie pytanie.

   Stojąc przy drewnianej ambonie ustawionej na środku sali, otoczony policjantami, zastanawiałem się, co będzie dalej z moim życiem, ale nie trwało to długo.

   - Na mocy prawa, skazuję pana na najwyższy wyrok, jaki jest przewidziany. Dożywocie.

   Sędzina zaczęła uzasadniać swoją decyzję, a błysk fleszy oślepiał moje oczy. Może to było cos innego? Może widziałem w jasnych kadrach całe moje życie, które właśnie dobiegło końca?

   Czytany na głos wyrok rozbrzmiewał po sali niczym słowa kata, po których zapadnie topór, a moja głowa potoczy się z pieńka wprost pod rozradowaną gawiedź, ustawioną za moimi plecami.

   Właśnie niemo przyznałem się do zabicia dziewczyny.

Spojrzałem na komisarza Adamczaka. Zdawał się być zadowolony - w ciągu trzech miesięcy stał się medialną gwiazdą, pokazywano go w każdym dzienniku, a TVN szykował serial oparty na zdarzeniach, które odtworzono w toku postępowania.



Adamczak, od samego początku, zajmował się sprawą zaginięcia Joasi. Poznałem go pół roku temu, gdy przyszedł do nas na wydział. Szukał jakiegoś tropu. Wiedziałem, że podejrzewał mnie przez cały czas, dlatego nie zdziwiłem się specjalnie, gdy w dniu odnalezienia zwłok, wpadł do mojego mieszkania z bandą karków z AT.



Siedziałem właśnie przed telewizorem, a w dzienniku pokazywali, nie wiem który już raz, faceta w moro i woderach. Gadał jak nakręcony. Czekałem na Adamczaka i nie zawiodłem się. Ale od tej pory wiele się zmieniło.



Patrzyłem teraz na komisarza - ściskał dłoń z prokuratorowi z uśmiechem na twarzy. Czy im się wydaje, że dokonali jakiegoś wielkiego cudu? Dowody były niezbite - moje DNA za paznokciami ofiary, karteczka z moim imieniem, napisana przez Joasię, wyciągnięta z jej kurczowo zaciśniętej pięści. To był jeden z powodów, dla których proces trwał tak krótko. Tak samo ważny, jak fakt, że ojciec Joasi był generałem policji i komendantem wojewódzkim.



Mała wiedziała, że nic nie przyciągnie uwagi mediów tak dobrze, jak śmierć córki wielkiej szychy. Jej śmierć. Nie przewidziała tylko jednego szczegółu - że komisarz prowadzący śledztwo będzie idiotą. Skończonym kretynem. Zabiliśmy z Joasią dwadzieścia siedem osób w całym kraju i przygotowaliśmy wskazówki. Adamczak dostał wraz z ciałem Małej tyle informacji, że do tej pory powinien już pędzić, jak po sznurku. Prawie jak w różańcu, tyle, że zamiast koralików nawlekliśmy nań trupy. Z każdym trupem powiązana była nieprawdopodobna historia, każdy był zagadką, która prowadziła do wielkiej tajemnicy.



Liczyliśmy, że do rozwiązania dojdzie w ciągu roku. Ja miałem już nie żyć, a moja matka miała otrzymać przesyłkę z zaświatów - mój pamiętnik, nad którym pracowaliśmy z Joasią przez kilka lat. Wtedy powinno rozpętać się szaleństwo. Mieliśmy stać się najbardziej znienawidzonymi i podziwianymi zbrodniarzami w historii ludzkości.



Przez tego idiotę Adamczaka, musiałem opóźnić samobójstwo. Trzeba przecież naprowadzić tego imbecyla na właściwy trop. Nie wszystko jeszcze stracone.

(narracja mojeog bohatera). Dobrze, że mamy trzech





   Kiedy policjanci wyprowadzali mnie z sali, błysk fleszy oślepiał mnie tak mocno, że drobiłem w łańcuchach z zamkniętymi oczami. Wepchnęli mnie do volkswagena i zatrzasnęli drzwi. Dziennikarze przylegli do szyby jak muchy, pstrykając ostatnie fotki, które pewnie zapełnią tabloidy w całym kraju. Adamczyk, łatwo trafił do mnie. Złapał wszystkie dowody, niczym sroki za ogony, i poprowadził sprawnie śledztwo. No cóż, Mała była piękna, sprawa nagłośniona i w końcu człowiek wypłynął, na moim grzbiecie. Dałbym wszystko, aby prawdziwy morderca siedział tutaj, zamiast mnie, ale cos w głowie powtarzało mi, że się jeszcze spotkamy.

   Radiowóz ruszył, a za nim, biegiem, grupa dziennikarskich hien. Policjant siedzący obok kierowcy poinformował przez radio dyspozytorkę, że konwój ruszył, zameldował o stanie więźnia i rzucił słuchawkę na deskę rozdzielczą.

   Długo myślałem, jak uciec. Tylko po co? Dać się ścigać przez cały kraj? To już lepiej zgrywać rolę męczennika. Z drugiej jednak strony, zemsta była by słodka. Tylko, pozostaje pytanie: skoro policja nie trafiła na prawdziwych zabójców, to jak ja miałbym ich zlokalizować?