Latest post of the previous page:

...Dzieciak wyrwał go ze szponów iluzji, usłyszał dźwięk alarmu, rzucił się biegiem na mostek, -Może nie jest za późno, może przeżyjemy... - myślał, nerwowo wprowadzając do komputera trajektorie. Miał mało czasu, wiedział, że za chwile statek pochłonie czarna dziura. - Komputer pełna moc!!! –krzyknął. Teraz mógł mieć tylko nadzieje że silniki nie nawalą ...

... Mieli szczęście. Silniki załapały, zawarczały i statek ruszył przed siebie. Steven odetchnął z ulgą i usiadł na miejscu pilota...

Teraz musiał się skoncentrować na prowadzeniu. Jak zwykle wyłączył sie na wszystkie zewnętrzne bodźce. Nie słyszał pochlipywania dzieciaka, który zapewne już zdążył zlać się w majtki. Nie zwracał uwagi na krwawiący nos. Dzieciaki zauważyły, że żadna siła nie oderwie go od konsoli. postanowiły mu więc nie przeszkadzać.

W momecie gdy zapięły się pasami, poczuły wyraźne turbulencje.

- Znów ten cholerny pył kosmiczny! - pomyślał Steven i wyłączył się. Zupełnie jak maszyna.

W tym czasie jeden z dzieciaków czujnie obserwował wnętrze kabiny oraz skupionego pilota.

Enor zawsze uważał się za nietypowego chłopca. Ojczul mawiał, że ma "zajebiście wygórowane ego".

Na myśl o nim uśmiechnął się złośliwie. "Ty, tatusiu, w glebie, a ja na niebie".

Enor był jednym z tych ludzi, którzy uważali, że wszystko mogą osiągnąć, za wszelką cenę. Kto wie - może kiedyś zdobędzie władzę w jednej z tych kosmicznych koloni, na które właśnie lecieli? Chociaż... lepiej, żeby tak się nie stało, dla dobra innych.

* * *



Statek gładko wylądował na kosmodromie. Enor powoli zredukował moc w silnikach, włączył interkom i ogłosił:

- Drodzy pasażeowie, właśnie wylądowaliśmy na kosmodromie "Bajka 1" na terenie kolonii Valkiria. Lot z wami był czystą przyjemnością. Prosimy o kierowanie się do wyjścia.

Wyłączył interkom i zapalił papierosa. Od dobrych czterech godzin miał na niego ochotę.

- Złaź stąd cholerny smarkaczu! - warknął pilot statku.

Enor spojrzał na niego wzrokiem wyrażającym bezbrzeżną pogardę i zszedł z fotela przy panelu sterowania.

Chłopiec wiedział jak nazywa sie ich przewodnik. Kern. Cholerny Kern. Pieprzony pilot od siedmiu boleści, ma go za szczyla.

Smarkacz, powiadasz? Zobaczymy.





[XVII- czytaj uważniej na przyszłość. Enor to jeden z chłopców, a nie pilot!]

Eneor nie był zwykłym dzieckiem, lecz nikt nie wiedział, że ma zdolności nadprzyrodzone. Potrafił podnosić rzeczy wzrokiem, rozniecać ogień bez użycia zapałek. Był jednak rozważny w swych poczynaniach i nie ujawniał swych umiejętnosći przy innych. Wolał, żeby nikt o jego małym sekreciku nie wiedział. A co do Kerna, jeszcze sie z nim policzy... Coż, dobrze by było dać mu porządną nauczkę.

:oops: :oops: :oops:

Tymczasem reszta młodocianych pasażerów była już praktycznie na zewnątrz. Mały na odchodne pokazał jeszcze język pilotowi i biegiem rzucił sią za kolegami.

Nienawidził dzieci, wiedział to od zawsze, ale teraz utwierdził się w tym przekonaniu. Ten mały gnojek, jest najgorszy ze wsyztskich, jakie widział do tej pory. Jednak było w nim coś intrygującego, coś, czego nie potrafił nazwać.Coż, Kern nie znał się na ludziach, tylko na statkach kosmicznych. Chociaż i tu popelniał błędy.

- Czołem, Surferze Czwartej Zgrai. - Kern odwrócił się na te słowa i zobaczył Plastusia.

- Czołem, Plastusiu - rzekł pilot. - Czyżby to rdza na twojej twarzy? - Przybysz dotknął dłonią prawego policzka, całego ze stali, po czym w jego oczach - jednym genetycznym i drugim laserowym - pojawiło się zrozumienie.

- Co z twoją dupą, stary? Od kiedy nią mówisz? - Zagrzmiał piskliwym głosem i mocno uścisnął Kerna. - Kope dni!

Enor obserwował ich z oddali, póki winda nie ruszyła w górę, do celu. W stronę Sal Manitou.

Enor już obmyślał plan zemsty na tym głupim pilocie. A ten Plastuś? Skąd on się w ogóle urwał? To jego prawdziwe oko zdradzało największe sekrety. Wcale nie był taki dobry, na jakiego wszyscy go kreowali. Zresztą Kern za niedługo też przejdzie na drugą stronę....

-Widzę, że statek ledwie tu dotarł. Mam jednak nadzieję, że udało ci się dowieźć w jednym kawałku te... Hm... "Artykuły"? - zapytał z nieukrywaną złością Plastuś.

Kern dopiero teraz przypomniał sobie o swym drugim zadaniu, które miało mu pozwolić przetrwać ten miesiąc. Podrapał się po swej umierającej czuprynie i doszedł do wniosku, że zapomniał.

Miał natomiast w ręku pistolet. Może, może?

Plastuś zawszem iał głowe na karku, mimo, że żelazną, ale lepeij funkcjonującą niż Kerna. Pilot wziął głęboki oddech i wykkrzyczał przez megafon.

- Proszę wszystkich nowo przybyłych o zebranie się za godzinę przed jadalni!

Enor ani myślał słuchać tego półgłówka. Wolał poćwiczyć swoje nadprzyrodzone umiejętności.

Kiedy wyszedł z windy z nieukrywaną satysfakcją podniósł lewy kącik ust. W hali głównej doku panował totalny chaos. Wszędzie było pełno dzieci, a każde zmierzało w innym kierunku. Nikt nimi nie kierował, na kolonii nie było zbyt wielu dorosłych. Z balkonu wyglądały jak ławica pomarańczowych rybek odbijająca się od ścian akwarium. Postanowił skorzystać z sytuacji i trochę się rozejrzeć.

Dzieciak miał niezłą siłę przebicia, gdyż bez większego trudu dostał się do pomieszczeń dla VIP-ów. Nigdy nie widział takich cacuszek jak tu. Jakieś wielkie monitory, a na nich wyświetlone gwiazdy, planety i pył kosmiczny. Hmmm... zaintrygowała go szczególnie jedna, która zaczęła zanikać – Ziemia. Miał zamiar popsuć wszystkim plany i prawie mu się to udało, gdyż...