Do przodu iść krokiem niezłomnym, gdy pierś przepełnia radosna pewność.
Czołem odważnym roztrącać chmury, włosy zatańczą w wichru odmętach.
W słońca złocistość zanurzyć lico, błękit przestworzy spłynie do ramion.
Ze śpiewem serca iść poprzez życie, ku jaśniejącym ogrodu bramom.

Fajnie, że piszesz radosne wiersze, bo zalewu tych ponurych ma się dosyć, jednak "smutasić" potrafi każdy (lepiej lub gorzej), a cieszyć się szczególnie z małych rzeczy - mało kto. Nawet fajna ta śpiewność i eksperymentowanie ze słowem.
Szczególnie to, jest nowatorskie i ciekawe, staraj się jeszcze więcej w tym stylu układać:

Jakub2024 pisze: (pt 20 gru 2024, 10:04) błękit przestworzy spłynie do ramion.

@Luziza. Dziekuję za miłe słowa. Nie przeceniam oczywiście tych moich "eksperymentów". Znam własne ograniczenia (mam nadzieję:)).

Co do "błękitu przestworzy, spływającego do ramion", czymże on jest wobec takich wersów:

U Twych ramion płaszcz powisa
Krzykliwy, z leśnego ptactwa
Długi przez cały korytarz
Przez podwórze, aż gdzie gwiazda Wenus...

bracie_Jakubie2024, widzę wesołą twórczość młodego pióra. Eksperymentujesz sobie, to dobrze. Szukaj słów, układaj, dopasowywuj. Warto. Zawsze.

W poezji rymowanej ciut więcej jak dwa rymy niedokładne (w tym jeden wewnętrzny) by się przydał, na wiersz. Poszukaj.

Gałczyński to dobry kierunek w inspiracji. Zwróć uwagę na techniczną stronę Tuwima.

Pieśń wędrowca aż się prosi o rozciągnięcie tekstu, podział na strofy i kilka rymów.

Dokładnych czy niedokładnych, to już bez znaczenia. Z liczeniem głosek też nie ma co sobie głowy zawracać.

Bracie_ruino - dziękuję za konstruktywne uwagi. Teraz jeszcze muszę rozszyfrować to, co napisałeś o rymach różnego rodzaju:) Głoski, tak, liczyłem.