wślizgnę się do sali pod osłoną nocy
włosy skryję pod czarnym turbanem
dotyk mych palców śmiertelnie zaskoczy
tego, co od lat zwie się mym panem
do snu i książę ściąga koronę
wyglądasz niewinnie, nie jak oprawca
wiem jednak, jak strasznie słone
były łzy dzieci piekarza i krawca
odgarnę czule kosmyk twych włosów
nożem ostrzejszym niż przewidziałam
zbudzę cię, byś świadomość ciosów
miał, zanim sięgną twojego ciała
to już ostatni gest sprawiedliwości
której dawano ci ponad miarę
podrzynam twe gardło w akcie wściekłości
czynię cię swoim prywatnym koszmarem

Fajne! Zdecydowanie me gusta. I rymy też się podobają, pasują. Jestem na tak i pozdrawiam.

Powiem tak, w swoich wcześniejszych latach zdarzało mi się napisać jakiś okrutny kicz, sponiewierać poezję...

Ale aż tak źle to nie było. Dla mnie pocieszająca ta refleksja, ale dla ciebie nie bardzo.