w zimnym wietrze ze wschodu
opadają ze mnie słowa
pożółkłe i suche szeleszczą pod butami

śnię o wiośnie ludzi

Bardzo ładna gra słów i przeplecenie obrazów. Przekaz jest dobitny, a plastyczny, pomimo niewielkiej objętości tekstu. Nie ma zbędnych wyrazów. Zawiera też uniwersalność wyczekiwania podskórnie wyczuwanej zmiany – bo skoro jest już późna jesień, to naturalnie kiedyś, po zimie, będzie wiosna. Skłania też do zadumania nad wyznawanymi wartościami czy przekonaniami… Według mnie to świetna miniatura.

Bardzo dobry wiersz, choć chyba odbieram go inaczej niż Raven, bardziej, bym tak powiedział, historycznie

Dziękuję bardzo za tak miłe słowa. Od razu mi cieplej.
Historyczny odbiór mile widziany. Zawierucha ze wschodu, to oczywiście wojna. Wystarczająco daleka i wystarczająco bliska...

Mądry i przejmujący.
Kilka słów, dzięki którym można przystanąć i pomyśleć.
Mniej znaczy więcej - i tak jest w tych frazach.
Dziękuję.

Piękny wiersz! Podoba mi się wszystko, ale najbardziej wiosna ludzi.