Latest post of the previous page:

Omamy ostatniego czarodzieja



Wszystko pokryli bielą.

Domy, ulice, pościel i ciała kobiet. Nawet moje włosy i skórę. Biel zasnuwa mi oczy, pochłania zieloność dżungli, skrzeczące papugi i czarnookie dziewczyny w turbanach. Czerwone słońce pluska się w oceanie. Kiedyś umiałem sprawić, żeby czas wirował jak oszalały.

- Panie Waldemarze!

Ktoś krzyczy do mnie ze szmaragdowych otchłani, echo powtarza moje imię, ale to nic, to tylko wiatr.

- Panie Waldemarze, niech pan będzie grzeczny!

Kiedyś umiałem wywołać sztorm!

- Panie Waldemarze, ja bardzo pana proszę, jeszcze łyżeczka! To dobra zupa! Szczawiowa, z jajkiem!

Z zieleni wypływa biała kula.

Są silniejsi ode mnie. Potrafią zatrzymać czas.

Omamy ostatniego czarodzieja

Patrzył na nią jak przez mgłę. Było mu niedobrze. Wirowało w głowie.
Płakała, wycierając nieustannie oczy chusteczką.
- Jest pan moją ostatnią nadzieją...
Westchnął. Nie spał od kilku dni. Był chory, płacząca blondynka dwoiła mu się w oczach.
- Ma Pani jakiś przedmiot syna? - wyszeptał z trudem.
Drżącymi dłońmi wysypala z torebki cały stos.
Wybrał breloczek w kształcie smoka. Zacisnął na nim dłoń, przymknął oczy. Skupił się.
- Chłopcu nic nie dolega. Jest w chacie... Nie, w szopie. Obok starego wiatraka. I konie... Dużo koni.
Kiedy otworzył oczy patrzyła na niego z podziwem. I nadzieją.

Ciało chłopca odnaleziono dokładnie tam, gdzie opisał.

Oj. Ojoj. Niełatwo było. Dziękuję wszystkim za smaczny poczęstunek.

Ster przejmie Godhand

Wielkie dzięki Misieq,

Nie wymieniam słowa, tabela pozostaje bez zmian.

Aktualna tabela:

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, tajemnica, ręka, lustro, przygoda, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, pokraczny, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, omam, labirynt, mrok, księżyc, bestia

Temat: Lustro złotej bestii
Termin: 22.08.2019

Powodzenia!

Lustro złotej bestii (legenda karczmarska godna prologu powieści fantasy)

Opowiadałem ostatnio o złotym smoku, co to rzucił cień strachu na krainę, siał pożogę i popielił miasta. Dokończę historię, dajcie tylko pajdę chleba i coś do zwilżenia warg.

Zebrali się mędrcy z całego świata, zza gór i oceanów. Przeszukiwali biblioteki, odczytywali znaki z run, aż w końcu przepowiedzieli, że bestię zgładzi śmiałek, który wcześniej ze skarbca twierdzy wykradnie to, co najcenniejsze. Ruszyli włamywacze, krasnoludzcy jubilerzy, metalurgowie – wyszukiwali olbrzymie rubiny, diamenty, upstrzone bogactwem korony. Żaden nie wrócił.

Po latach mroku, przez wrota fortecy wyszedł rycerz. Trzymał w drżących dłoniach okrągłe, pozbawione zdobień lustro. Odbijała się w jego tafli młoda, zakrwawiona twarz.

Wrócił.
Właściwie to bez powodu. Powód nie musiał się znaleźć.
Gdzie jesteś, kurwo?! Gdzie go ukryłaś?!
Para szafirowych oczu śledziła każdy krok ubłoconych buciorów.
Gdzie on jest?!
Między nimi pojawiły się bose stopy. Nagle... twarz.
...Ma...?
Ćśś.

Wraca.
Wszystko wraca.
Lał za ojca, za matkę, za dziadka, za babkę... Za ojca, przez ojca i ojca. Jak ojciec.
Wstrząsnął się.
Kłykcie bolą. W gardle sucho. Musi wlać.
Michaś? Chodź no. Kochasz tatusia, co?... Kochasz. Idź, przynieś tatusiowi złoto.

Ujrzał w szkle odbicie bestii o pigwowej barwie. Miała błękitne oczy. Jak on.
Szybko opróżnił butelkę. Bestię zastąpiła słodycz.

Ćśśś, spokojnie, ćśś...
Wróci.

Lustro złotej bestii (wersja amerykańska)

Wyszedł z pracy chwiejnym krokiem, z torbą przewieszoną przez ramię. Zważył w dłoni kluczyki do czarnego Dodge`a. Potrzebował spaceru.

Wylądował w pubie przy Trzynastej, gdzie zamówił szkocką. Obok usiadła latynoska dziewczyna o szerokim uśmiechu. Skinął na barmana, „dla niej to samo”.

– Masz piękne, złote włosy. Wyglądasz na smutnego. Rozweselić cię?

***

Na ścianie naprzeciwko łóżka wisiało lustro. Patrzył na zgrabne pośladki, szerokie biodra, smukłe plecy.

– Ochhh, jesteś bestią! – krzyknęła. Zacisnął powieki.

Zbliżenie, targowisko w Bagdadzie, na celowniku groźny terrorysta oraz trzydziestu cywilów, w tym ośmioro dzieci. Po naciśnięciu guzika ekran zasnuł dym.

Zepchnął dziewczynę i spojrzał bestii prosto w oczy.

Lustro złotej bestii

(Disclaimer: przysięgam na grób mojej świnki morskiej, że miałam pomysł zanim zobaczyłam wersję pana Yonka)

Zabawne skojarzenie? Jest.
Bestia. Muskuły. Ryk. Lew, a jak lew, to kocie oczy reflektorów. Płomyki słońca śmigają po woskowanej sierści, łapy szarpią darń, ślad uwiecznia potęgę stalowego cielska.
Bieżnik na dwa palce. Pojemność dwa czterysta.
Zetor. To brzmi dumnie.
Oczywiście ma wsteczne. Kwadracik obejmujący to, co minęło. Ramkę na kawałek rzeczywistości idealną, by się w niej rozegrała historia akurat na sto słów.

Ba, tylko jaka?
Myślisz, myślisz, mózg buzuje, kipi, w zupie skojarzeń snuje się makaron fabuły - póki co al dente, ale jest.
I naraz... pyk. Bateria pada.
W lustrze tabletu widzisz buzię wykrzywioną wściekłością.
Zła. Oj, zła ta bestia.

Żółtą koszulkę lidera otrzymuje Margot. Za całość i "Kwadracik obejmujący to, co minęło".

Gratulacje.

O, żem się nie spodziewała:)

Wymieniam przygodę na asymetrię.

Aktualna tabela:

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, tajemnica, ręka, lustro, asymetria, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, pokraczny, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, omam, labirynt, mrok, księżyc, bestia

Temat:

Labirynt zapomnianych rąk.


Do 30.08

Powodzenia!

Labirynt zapomnianych rąk

Popycha mnie wspomnienie majowego wiatru. Mam na sobie jasnoróżową sukienką – podobno krótką i wyzywającą. Gałązki jałowca tworzą ściany labiryntu, za plecami nikną latarnie. W głowie szumi alkohol, lecz znam drogę: prawo, lewo, prosto, skos. Ścieżka się zwęża, kłujące łaskotanie pieści odsłonięte ramię. Koszmar zaczyna się, gdy przyśpieszam kroku, a przez zieloną gęstwinę przebijają się ręce – wszystkie takie same, ze śladami brudu pod obgryzionymi paznokciami, z blizną w kształcie litery „v”, pachnące potem i spermą, sięgające jasnoróżowej sukienki.

Na jawie widzę każdy szczegół, a we śnie – tylko dłonie. Dlatego wolę noce. Chciałabym wyśnić kiedyś labirynt zapomnianych rąk; rąk, które można zapomnieć.

Labirynt zapomnianych rąk

Labirynt zapomnianych rąk


Nie miała pamięci do twarzy, lecz do rąk.

Najbardziej zafascynowana dłońmi dzieci i starców, opisywała je ze szczegółami, nie pomijając nawet najmniejszej plamki na paznokciu. Wpatrywałem się w błyszczące, ale nieobecne oczy, słuchając historii o zmarszczkach, dołeczkach, bliznach... Wówczas nasze splecione palce tworzyły labirynt dla strużek potu, drążących powoli kolejne korytarze. Marzyłem, że jestem kroplą, która wypływa spomiędzy linii papilarnych, skapuje na ziemię i wsiąka w nią. Nie chciałem składać się tylko z rąk.

Ja – człowiek bez twarzy, wolałem odciąć dłonie niż trwać w uścisku. Nadal zdziwiony, że nie zerwały się do lotu, jak w opowieściach, o których próbuję zapomnieć.

Maszynę losującą przejmuje Wizimir,
Gratulacje!