Latest post of the previous page:

Tajemnica wesołych królów

Rozdano karty.
– Skąd nazwa tej oberży, mój dobry człowieku?
– „Pod Wesołymi Królami”? Za mojego dziadka pewien dżentelmen wygrał tu mnóstwo pieniędzy. Wołał, że królowie z kart szczerzą się do niego. I zginął.
– Jak to?
– Zastrzelił go współgracz, którego zrujnował.
– O, to mnie to nie grozi – zarechotał grubas. - Król się szczerzy aż miło, ale chyba z tych pieniędzy, co ode mnie odpłynęły.
Towarzystwo zachichotało kurtuazyjnie.
– Mnie… nie… grozi… - jęknął nagle tłuścioch, chwycił się za serce i osunął na stół. Z ręki wypadły karty, z uśmiechniętą szeroko parą króli na wierzchu.
- Diabelska sprawka!
Błyskawicznie pozbieraną talię wrzucono do kominka.

Tajemnica wesołych królów

Tajemnica wesołych królów

Samochód strażacki ma wysuwaną drabinę, światła i otwierane drzwi. Jest ogromny. Wydaje dźwięki.
Piotruś jest zafascynowany.
Anka przygląda się synowi z uśmiechem, ale oczy ma puste. Babcia obserwuje chłopca, podchodzi wolno do Anki i kładzie jej rękę na ramieniu.
- Wzięłaś dodatkowe zmiany w piekarni?
- Tak.
- Gdyby Krzysiek was nie zostawił...
- Przestań.
Piotruś trzyma przycisk sygnału. Irytujący alarm nie ustaje.

*

Anka wygina ciało w rytm muzyki. Światła padające na miniaturową scenę, w spelunie w której pracuje, rażą ją w oczy. Spocona męska dłoń wsuwa za gumkę majtek banknoty.
Trzy podobizny Jagiełły uśmiechają się ironicznie. Przymyka oczy.
Pod powiekami widzi wóz strażacki.

Było naprawdę ciężko i mówię to bez fałszywego pochlebstwa. P.Yonk zrobił mocne wejście w zabawę ciekawą interpretacją tematu, Godhand zasmucił, Thana zaczarowała, Misieq powiał tajemnicą, ale IMHO najbardziej zaskoczyła i najwięcej treści w tak krótkiej formie zawarła
Gelsomina. Gratuluję!

No to naprawdę jestem zaskoczona, ale i zadowolona Dziękuję Margot

Wymieniam słowo król na bestia.

Aktualna tabela:

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, tajemnica, ręka, lustro, przygoda, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, cichy, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, omam, labirynt, mrok, księżyc, bestia


Temat: Grzech czarnego ducha
termin do 06.08.19

Grzech czarnego ducha
Płatki orchidei były czarne; nacisnęła na jeden, odsunął się, ukazując wstydliwie różowe wnętrze. Odgłos kroków.
Mundur khaki, rzędy medali. Uśmiech przecinający hebanową twarz.
I ten reporter, krążący jak duch pomiędzy ochroniarzami.
Cyk cyk trzaska migawka.
- Wyhodowałam go specjalnie dla ciebie, generale.
Przesunął palcami po łodyżce, po liściach. Ścisnął, wytoczył soki, wciągnął zapach.
Ale orchidee nie pachną, pomyślała, zaciskając uda do bólu. Jak wtedy.
- Jak się nazywa?
- Grzech czarnego ducha – odparła.
Zacisnął usta. Tak go kiedyś nazywano, zanim…
- Już nim nie jestem.
Odwrócił się i odszedł.
Zdjęła rękawiczki, ostrożnie. Nie dotykać soku.
- Prawda. Już nie istniejesz.

***

Grzech czarnego ducha




Noc, jaka jest, każdy widzi.

Mówią, że miesiąc rozsnuwa pajęcze sieci blasku, a obsydianowooka Nyx pieści struny gwiezdnych promieni, wygrywając melodię niesłyszalną.

Może i tak. Jednak w moim miejscu pracy jest ciemno jak w dupie.

Wyobraźcie sobie stary dwór. Okna zabite dechami, strop zapadnięty, szczeniaki żądne wrażeń łażą bez latarek, bo taki #challenge.

Co im zrobi biały duch? Ektoplazma świeci jak psu jajca, nikogo taki nie podejdzie - widmo widać z daleka, nomen omen. Niesamowity, owszem, ale krzywdy nie zrobi.

A ja? Czarniusieńki. Cichociemny. Tu posmyram, tam podmacam, chuchnę w ucho, pupcia, cycuś, sama słodycz.

Taaak.

W moim fachu czarni rządzą.

Grzech czarnego ducha

Później mówili, że jego grzech pachniał liliami.

Kwitły dookoła, a on stał między drzewami, ubrany w czarną, skórzaną kurtkę. Prawą rękę trzymał w kieszeni dżinsów.
– Co tu robisz? – zapytała z przestrachem, gdy wyłonił się z gęstwiny lasu.
– Czekałem na ciebie, Janice. Jak zawsze.
– Naprawdę nie rozumiesz?! – Jak dawnym życiu, gdy zrywali się do kłótni, stanęła na palcach i przewróciła oczami. – Nie możesz mnie zmusić do miłości. Ty dla mnie nie istniejesz. Jesteś przeszłością. Duchem.
Złapał ją lewą dłonią za szyję, mocno. Z kieszeni dżinsów wyciągnął rozkładany nóż.

Później mówili, że jego grzech pachniał liliami. Zwłoki okryte czarną, skórzaną kurtką – również.

Przyznam się, że nie było łatwo wybrać zwycięzcę. Czytałam teksty kilka razy i każdy zasługuje na wyróżnienie. Zaintrygowaliście, opowiedzieliście mroczne i wesołe historie, a ja czytając je spędziłam miło czas.
"czarni rządzą" jak napisała Margot Takie duchy nam niestraszne
Ogłaszam, że zwycięzcą zostaje...

Misieq79
Gratuluję :clap:

Gratuluję też innym autorom wspaniałych Grzechów :clap:

Pięknie dziękuję

Wymieniam słowo cichy na pokraczny.

Aktualna tabela:

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, tajemnica, ręka, lustro, przygoda, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, pokraczny, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, omam, labirynt, mrok, księżyc, bestia

Komora maszyny losującej jest pusta...

Temat: Omamy ostatniego czarodzieja
Czas do 14.08.2019 23:59

- Pokazać ci magię, maleńka? Czary-mary? Hokus-pokus? Kuku-na-muniu?
- ...S-słucham?
- A może chcesz zobaczyć moją czarodziejską solniczkę? Pieprzniczkę!
- ...
- Albo rrrozmnożyć ze mną bogactwo?
- Naprawdę...
- A może masz ochotę na eliksir z rozgrzanej czary ognia?
- Czekam na kogoś.
- Srogoś! Darmo!
- Dziękuję.
- Głupia pizda.
- CO?!
- Usłyszała to?! Nie, czekaj! Pokażę ci coś.
Czarodziej rozkłada przed noskiem księżniczki wachlarz kart.
- Wybierz jedną.
- Człowieku... przed chwilą nazwałeś mnie „głupią pizdą”, a teraz każesz mi wybierać kartę? Pojebało?!
Nim się obejrzał, na twarzy rozleciała mu się kolejna okazja do fuzji genów...
- Zamknij się wreszcie, ty narratorze od siedmiu boleści!
I tak samotny... Ała! Przestań! Patrz...
Idzie następna!!!

Omamy ostatniego czarodzieja



Wszystko pokryli bielą.

Domy, ulice, pościel i ciała kobiet. Nawet moje włosy i skórę. Biel zasnuwa mi oczy, pochłania zieloność dżungli, skrzeczące papugi i czarnookie dziewczyny w turbanach. Czerwone słońce pluska się w oceanie. Kiedyś umiałem sprawić, żeby czas wirował jak oszalały.

- Panie Waldemarze!

Ktoś krzyczy do mnie ze szmaragdowych otchłani, echo powtarza moje imię, ale to nic, to tylko wiatr.

- Panie Waldemarze, niech pan będzie grzeczny!

Kiedyś umiałem wywołać sztorm!

- Panie Waldemarze, ja bardzo pana proszę, jeszcze łyżeczka! To dobra zupa! Szczawiowa, z jajkiem!

Z zieleni wypływa biała kula.

Są silniejsi ode mnie. Potrafią zatrzymać czas.