Pisarz to szemrany typ. Chodzi za ludźmi i podsłuchuje, a gdy nie patrzą, kradnie nitki z ich swetrów. Tu spruje z rękawa, tu z pleców - nikt nie zauważy. A ludzie noszą różne swetry: czarne, białe, czerwone z żółtym, albo zielono-niebieskie, sprane, sfilcowane, za małe, za duże, z rękawem wszywanym, albo wrabianym, albo z łatami skórzanymi - tych nie da się spruć. Pisarz upycha te nitki po kieszeniach (dlatego pisarze noszą płaszcze, jest dużo miejsca na motki). Potem siada przy kawie, wyciąga je, ogląda, przesuwa między palcami. Obmyśla ścieg: warkocz albo smocze łuski. Żeby oddać sprawiedliwość - wypruwa wełnę i ze swojego pulowerka, choć ten już mocno nadszarpnięty. Wzdycha, kręci się, mruczy, dobiera druty. Jeszcze myśli nad wzorem. Może jednak fałszywy angielski ściągacz? Nie pamięta, jak się go robi, musi zajrzeć do książki. W końcu po trzeciej kawie zaczyna, a co przerobi kilka rzędów, pruje, bo gdzieś oczko ucieka. Jak już będą ściągacze, zacznie się pleść.

Ten sweter, który robi nie jest dla niego i tylko to go usprawiedliwia. To sweter dla innych ludzi. Dotkną go, obejrzą, ubiorą się na chwilę. Może im się spodoba. Albo przeciwnie – powiedzą, że drapie. Może rozpoznają swoje nici.

Wyciągam druty nr 4 i nabieram pierwsze oczka.

iris pisze: Chodzi za ludźmi i podsłuchuje, a gdy nie patrzą, kradnie nitki z ich swetrów. Tu spruje z rękawa, tu z pleców - nikt nie zauważy.

Cudne!
W ogóle całość mi się podoba.

Sztos, pszepani

iris, to już dzisiaj Twoja druga świetna mini, którą mam przyjemność czytać. :<3<3:
[ Pierwsza. ]

Jesteś na jedynce MM

Bardzo fajny tekst.Tak mi się przypomniało, kiedy przeczytałam tytuł, że czytałam kiedyś podobną miniaturkę. W tamtym wypadku Pani robiła sweterki z żył i sprzedawała na bazarku. Z żył ludzkich oczywiście. Trochę przerażający ten pisarz, taki wypruwający sobie żyły nitki i robiący sweterki. Pozdrawiam i przepraszam, że trochę nie na temat.

brat_ruina pisze: Jesteś na jedynce MM

tak tak tak!

irysku, bardzo udany ten tekst.

Nastrojny tekst
Tutaj:

iris pisze: Pisarz upycha te nitki po kieszeniach (dlatego pisarze noszą płaszcze, jest dużo miejsca na motki). Potem siada przy kawie, wyciąga je [...]

- gdyby usunąć fragment w nawiasie, ktoś może się przyczepić, że kieszenie przy kawie wyciąga, ale to musiałby być ktoś złośliwy.
Ładna nitko-sweterowa metafora

Tyle co nić, w tem swetrze, poza mojem zapotrzebowaniem na doznania estetyczne, wór słów i nic więcej, ale to moje i tylko moje zdanie

iris pisze: Pisarz to szemrany typ. Chodzi za ludźmi i podsłuchuje, a gdy nie patrzą, kradnie nitki z ich swetrów. Tu spruje z rękawa, tu z pleców - nikt nie zauważy.

Tu mnie kupiłaś. Dalej jest gorzej. Nie przekonują mnie Twoje słowa. Brak mi tu autentyczności. Może dlatego, że stworzona "otoczka" zbyt przegadana. Obecne swetry to maszynowe prace. Prucie i ponowne wykorzystywanie nitki to zdecydowanie trudna sprawa. Są to nitki skręcane z kilku, a wiązanie ich co kawałek doprowadziłoby mnie do szału.
Prucie, bo oczko uciekło - też mnie mierzi. Nie trzeba pruć z takiego powodu - trzeba wiedzieć jak je "złapać".
Ogólnie pomysł fajny, ale wykonanie (dla kogoś siedzącego w temacie) słabe. Wybacz szczerość.

To jest bardzo dobry Sweter

iris pisze: Żeby oddać sprawiedliwość - wypruwa wełnę i ze swojego pulowerka, choć ten już mocno nadszarpnięty

Wyrzuciłabym tę "sprawiedliwość" - gryzie mnie w tym pulowerku
Uśmiech wielki dla Pani

Jestem bardzo na TAK

Ładnie pociągnięta metafora, dobry tekst iris.

Czuję się... :ups:

Cieszę się, że trafiłam do części z Was
Tym, do których nie trafiłam, także dziękuję za przeczytanie i komentarz.

Bardzo ciekawa metafora, z przyjemnością przeczytałem ten tekst.

Nie moge jednak się oprzeć:

iris pisze: Pisarz to szemrany typ.

iris pisze: dlatego pisarze noszą płaszcze

Szemrany znaczy też nieczysty. No więc zaczęło mi się kojarzyć od samego początku. Wyobraziłem sobie lato, "nieczystego" pisarza w płaszczu, chodzącego za ludźmi, dążącego do bardzo bliskiego kontaktu.
To żart taki...

A tak jeszcze na chłodno - ręcznie robiony sweter jest pojedynczą sztuką, przeznaczoną dla konkretnej osoby. A tekst powinien być dla wielu, no chyba, że biały kruk. Pojedynczy egzemplarz. Nie do skopiowania. Zdaje się, że tak tu właśnie jest.
Tylko gdyby nie ten płaszcz...