nie umiem
już
pisać wierszy

smutek leży pod szafą
pomięty i zakurzony
zepsutego nikt nie umiał naprawić
a teraz
takich nie robią

radość kiedyś wyszła
mówiła: Tylko na chwilę
chyba rok temu
a może siedem lat
zaraz po tym
strach przestał mówić
całymi dniami stoi przed oknem
i buja się w przód i w tył
w przód i w tył
dziś znów zmoczył łóżko

rozpasła nuda
zajęła kanapę i fotel
i duży pokój
gapi się w ścianę
bo telewizja kłamie
a poza tym sami idioci
i ja też
poszedłbym do roboty
to by mi wszystko przeszło

na stoliku okruszki z ciastka
i pusty flakonik
nie jestem ani za duży
ani za mały
lecz nadal nie at least

dobrze

od czasu do czasu
zalewa mnie krew
widać tli się coś jeszcze

ale to nie potrwa długo

Nie znam się na poezji, ale na pewno nie tylko telewizja kłamie, ale i tytuł tego wiersza również.
Mogę jedynie powiedzieć, że bardzo mi ten utwór odpowiada. Wyjątkowo prawdziwy.

Czepiłabym się paru słówek. Coś tam porozkminiała. Ale mi się nie chce.
Ponieważ:

Jest Gniew, którego nie wypowiedziano.
Słyszę Gniew, jak tlący się żar.
Znam Gniew, który potrafi uratować życie.

Ładny wiersz. A najładniejszym z tych uczuć, które wypowiedziano, jest Strach - taki piękny w swojej bezradności.

Gorgiasz, Thana, dziękuję.

P.Yonk pisze: smutek leży pod szafą
pomięty i zakurzony
zepsutego nikt nie umiał naprawić
a dziś
już takich nie robią

Od tego momentu, kupił mnie ten wiersz, dalej jest tylko lepiej. Świetny. :clap:
Zazdroszczę lekkiego pióra.

Pozdrawiam.

Śliczny wiersz. Po prostu śliczny!

P.Yonku, pięknie i smutno. I pięknie. :hug:

Napisałeś w życiu już kilka wierszy.
Ten jest najlepszy.
Widać, jak o niego zadbałeś, dopieściłeś i.. odczekałeś
Nie będę Cię pytać, ile razy do niego wracałeś, ale powiem jedno - warto było.
Jest w nim wszystko co najważniejsze - niezmiernie plastyczne obrazy, pięknie przekazane emocje i bardzo dobry język.
A słówkowe drobiazgi? Nie warte są poprawki, bo to Twój język, bardzo prawdziwy.
I za tę prawdę dziękuję Ci szczególnie.

Pozwolę wierszowi chwilę tu pobyć, niech się trochę nacieszy zachwytami innych.
A potem zabiorę go tam, gdzie jest jego miejsce - do Najlepszej Poezji na WeryfikatoriuM.
Gratuluję.
Wielki uśmiech dla Pana!

elka, Czarna Emma, ithi, dziękuję.
Sarah, trzy razy
Dziękuję.

Bardzo mi się spodobał. Nastrój jest, klimat jest, emocje jakby krzyczą, chociaż ma się wrażenie, że ktoś ci coś opowiadna na ucho. Lubię takie kawałki.

Szacunek. Bardzo prawdziwy ten wiersz. A Strach - cóż rzec, ten fragment jest bardzo wysokiej próby.

Łasic, dziękuję.

Mistrzu Romecki, Tobie zaimponować moim skrytym (nieuświadomionym dotąd) marzeniem. Tym większą przyjemność sprawia Twoja ocena.
W żaden sposób nie umniejszając pochwał poprzedników. Nie wiedziałem, że tak zareaguję na Ciebie

Aż głupio dalej chwalić, ale to naprawdę świetny wiersz, jeden z najlepszych na Wery od dawna. Jest w nim prawda, plastyczność, emocje i siła przekazuje. Zdecydowanie umiesz pisać wiersze . Gratulacje.

Umiesz. Zasadniczo fajny wiersz, dobrze się czyta, jedyne co warto następnym razem przemyśleć, to takie nazywanie wprost tych personalizacji poszczególnych uczuć. Stosujesz taką konstrukcję: najpierw piszesz o jakim uczuciu będziesz pisał (rozpasła nuda), następnie próbujesz tę nudę opisać ("gapi się w ścianę, itd.). Dosłownie ten sam schemat jest wcześniej ze smutkiem. Być może lepiej byłoby zamiast nazywania na wstępie, dodać coś do opisu (więcej obrazu, mniej pojęć).

Wizimir, dziękuję.
Jim Skalniak, dzięki. Tak musi zostać, smutek, radość, strach i nuda – w opozycji do emocji nie wypowiedzianej wprost.