Odciągnę Was na moment od pisania bestsellerów takim pytaniem: napisałam ostatnio małą miniaturkę, opowiadaną w pierwszej osobie, z takim założeniem, żeby po doborze słów nie było "widać" płci, opowiadającego. Pomijając czy mi się to udało czy nie (tekst był w czasie przeszłym dla utrudnienia), zaczęłam się zastawiać czy na odbiór wpłynie płeć czytającego, a raczej, na ile wpłynie. Czy czytająca to kobieta pomyśli, że opowiada kobieta, a mężczyzna, że mężczyzna?
Jak myślicie? Na pewno cześć odbioru zależy od stylu, ale powiedzmy, że tekst jest krótki i dotyczy konkretnej sytuacji, zdarzenia, chwili z życia.

Sądzę, że tak. Już dawno zwróciłem uwagę na fakt, że w o wiele szerszym zakresie na odbiór lektury wpływa nie to, co jest napisane, ale to, co jest odczytywane. Czytając jeden tekst, różnice w jego przyjęciu mogą być niezwykle i nieoczekiwanie rozległe. Lekko parafrazując stwierdzenie pewnego nurtu filozofii, jest wiele prawdy w sformułowaniu, iż książka nie może być odczytana, może być tylko napisana. Inaczej mówiąc, to czytelnik na bazie własnych zarówno uwarunkowań czy możliwości jak i ograniczeń, stwarza to, co przyjmuje za jej treść i formę stanowiącą tylko podłoże, fundament, inspirację, często o wielu różnych znaczeniach i zawierające różne informacje, do ukształtowania myśli i odczuć w sferze jego percepcji.

Jeżeli w tekście jest dużo przymiotników i przysłówków, to narrator będzie się wydawał kobiecy, a jeżeli mamy wyraźną przewagę czasowników - męski. I kwestia zmysłów - jeżeli podmiot głównie patrzy - odbierzemy go jako męskiego, jeżeli odwołuje się do wielu zmysłów - wyda się kobiecy. Takie są moje własne obserwacje z lektur.

Jeżeli w tekście jest dużo przymiotników i przysłówków, to narrator będzie się wydawał kobiecy

Kiedyś (to znaczy do pracy magisterskiej) próbowałam badać język uczestników czatów internetowych i dość podobne wnioski na koniec były. Popatrzę na to co napisałam pod tym kątem, dziękuję.

Bardziej niż płeć czytelnika liczy się oczywiście płeć autora. A jeśli płeć autora zostaje ukryta, to wydaje mi sie, że wtedy pojawia się "męski default" (wszystko to oczywiście przy założeniu, że styl jest w miarę neutralny), czyli "jeżeli nic nie wskazuje na kobietę, to znaczy, że mężczyzna".

Bardzo jestem ciekawa jak Ci się udało to napisać w czasie przeszłym bez zdradzania płci. Jest taka książka Jeanette Winsterson "Zapisane na ciele", gdzie przez całą powieść nie wiemy, czy narrator jest kobietą, czy mężczyzną. I w angielskim jest to możliwe. Przy polskim tłumaczeniu okazało się zupełnie niewykonalne i trzeba było (oczywiście po konsultacji z autorką) zdecydować się na jedną płeć, niestety.

Ale to była cała powieść, może w miniaturze by to przeszło. Będziesz tu wrzucać, czy nie? Chętnie bym przeczytała.

Właśnie też się zastanawiałam, że w np. w angielskim można to w miarę na luzie zrobić. W moim tekście udało się (mam nadzieję), bo jest bardzo krótki znaków bez spacji nieco ponad 5tys. Nie wiem jak by było na dłuższą metę. Na pewno w czasie teraźniejszym łatwiej. Oczywiście pozostaje kwestia stylu.

natomiast czy będę tu wrzucać - nie wiem. Mogę pokazać na PW ;-) ale niech nieco odleży.

ithilhin pisze:Czy czytająca to kobieta pomyśli, że opowiada kobieta, a mężczyzna, że mężczyzna?

naturalnie, ale na nieco innej zasadzie;
pokazywano badanym zdjęcia małych dzieci (zdjęcia tak zrobione, że nie sposób ustalić płci) i proszono o wskazanie emocji jakie są na twarzach tychże dzieciaków:
na zdjęciach podpisanych jako męskie, badani widzieli: gniew, pewność siebie, dominację itp.
te same zdjęcia ale rzekomo przedstawiające dziewczynki komentowane były, że zawierają; strach, niepewność, zagubienie itp.

tak więc krótka notka decydowała o diametralnie innym postrzeganiu tego samego.
wniosek - jak dobrze napisałaś to będzie męski tekst, jak źle napisałaś to będzie literatura kobieca

Smoke pisze: wniosek - jak dobrze napisałaś to będzie męski tekst, jak źle napisałaś to będzie literatura kobieca

zdefiniuj źle / dobrze ;-)

naturalnie, ale na nieco innej zasadzie;
pokazywano badanym zdjęcia małych dzieci (zdjęcia tak zrobione, że nie sposób ustalić płci) i proszono o wskazanie emocji jakie są na twarzach tychże dzieciaków:
na zdjęciach podpisanych jako męskie, badani widzieli: gniew, pewność siebie, dominację itp.
te same zdjęcia ale rzekomo przedstawiające dziewczynki komentowane były, że zawierają; strach, niepewność, zagubienie itp.

Możesz podać źródło?
Bo - bardzo przepraszam - ale wygląda na kompletną bzdurę, tym bardziej przypisanie wymienionych cech do konkretnej płci.
Kobiety raczej są dominujące

Pozdrowienia,

G.

źle/dobrze - no wiesz
jak znajdę źródło to podam
chodzi o to że badani widzieli zdjęcia dzieci z określonym grymasem i np. to samo zdjęcie opisane jako dziewczęce było interpretowane jako płacz a podpisane jako chłopięce wg oceniających wyrażało złość (interpretowaną pozytywnie, tak sportowo )
chodzi o to, że ludzie w męskich doszukiwali się cech pozytywnych a w żeńskich chcieli widzieć słabość.

no i to źle-dobrze- wrzucisz i po komentarzach będziesz widzieć czy to chłopak czy dziewczynka czy Justin Bieber

chodzi o to, że ludzie w męskich doszukiwali się cech pozytywnych a w żeńskich chcieli widzieć słabość.

Ot, efekt tego, że żyjemy w społeczeństwie androcentrycznym. osobiście, czuję, ze mamy tylko jedną płeć - kobiety. Mężczyzna jest tylko defaultem.

Smoke pisze:źle/dobrze - no wiesz
no i to źle-dobrze- wrzucisz i po komentarzach będziesz widzieć czy to chłopak czy dziewczynka czy Justin Bieber

widzę, że we mnie wierzysz ;-)

Bari, skąd takie odczucia?

Baribal pisze:

chodzi o to, że ludzie w męskich doszukiwali się cech pozytywnych a w żeńskich chcieli widzieć słabość.

Ot, efekt tego, że żyjemy w społeczeństwie androcentrycznym. osobiście, czuję, ze mamy tylko jedną płeć - kobiety. Mężczyzna jest tylko defaultem.

to tak wygląda w mediach, w życiu bez meżczyzn byłaby tragedia, ale propaganda lgtb robi ludziom sieczkę z głów, deprecjonując rolę meżczyzn, sugerując, że ich rola w rodzinie minęła, i że kobieto bez wa slepipej. bzdura.

bari, don't go into the the dark side ;-)

Ojej, żeby już od razu seksmisją.

To, co chciałem przekazać, to fakt, że żyjemy w społeczeństwie, gdzie obowiązuje "męski default". Wynika to oczywiście z tradycji i trwającej długi czas asymetrii pomiędzy płciami. Fakt, asymetria ta zmniejszyła się przez lata, ale wciąż widzimy jej ślady w kulturze. Mamy literaturę "kobiecą", literatura "męska" jest literaturą głównego nurtu. Kolejne postępy równouprawnienia płci to wchodzenie kobiet na pola zarezerwowane dla mężczyzn (co samo w sobie jest wskazane, dobrze, ze kobiety zyskują taką samą możliwość decydowania o sobie jak mężczyźni)

Żyjemy w społeczeństwie, gdzie stanem domyślnym jest bycie mężczyzną. Co ciekawe zarówno obóz "tradycjonalistyczny" jak i "feministyczny", zdają się w tym przypadku grać do jednej bramki. Tyle, ze każde na swój sposób.