Latest post of the previous page:

Navajero pisze:ravva napisał/a:
ale jeśli kobieta pisze w narracji pierwszoosobowej, szczególnie sceny erotyczne, bywa to odbierane jako marzenia niespełnionej erotomanki.

A jak facet pisze w pierwszoosobowej?

Niech opisze niepowodzenie na tym polu, a rychło się przekona po reakcjach fanek, jak to jest z tym utożsamianiem bohatera/narratora z autorem

Z tymi fankami to lekka przesada: nie wyskakują z lodówki. No, a przynajmniej, nie z każdej

Ale czemu zaraz niepowodzenia? Zapewne "powodzenia" też by dostarczyły ciekawych pól do obserwacji.
A na serio, to czytelnicy łatwiej przyjmują to co pisze mężczyzna, jest im z tym lepiej, nie oceniają tak szybko.
Chociaż... Corwin z Amberu wkurzał mnie od pierwszego zdania.

Z tego, co zauważyłam, niektórzy w ogóle odbierają wszystko, co napisze autor, jako manifest jego własnych poglądów, pragnień i wartości. W narracji pierwszoosobowej tym bardziej. Z postu rubii wynika, że nie tylko ja mam takie odczucia. Bo po paru feedbackach to ja się już zaczęłam poważnie zastanawiać, czy (a) piszę do tego stopnia zawile i niezrozumiale, że w ogóle nie przedstawiam spraw tak jak bym chciała; (b) ludzie patrzą na mój biogram (może jeszcze zdjęcie, gdzie tleniony blond bije po oczach) i wychodzą z założenia, że nie jestem w stanie umysłowo ogarnąć różnicy poglądów swoich postaci oraz własnych.

A na serio, to czytelnicy łatwiej przyjmują to co pisze mężczyzna, jest im z tym lepiej, nie oceniają tak szybko.

Eee... możesz rozwinąć? Bo w pierwszym odruchu się chciałam nie zgodzić (nie znoszę płaczu o to, że mężczyznom coś bardziej wypada), ale później doszłam do wniosku, że chyba jednak nie rozumiem. Mówimy ogólnie, o jakimś specjalnym przypadku czy o co w ogóle chodzi?

ludzie patrzą na mój biogram (może jeszcze zdjęcie, gdzie tleniony blond bije po oczach) i wychodzą z założenia, że nie jestem w stanie umysłowo ogarnąć różnicy poglądów swoich postaci oraz własnych.

Przy "Judaszu" miałem chwilkę zastanowienia nad relacją między twórcą a dziełem, nie pamiętam, czy wspomniałem Ci o tym przy feedbacku.

A na serio, to czytelnicy łatwiej przyjmują to co pisze mężczyzna, jest im z tym lepiej, nie oceniają tak szybko.

Jeżeli chodzi o profesjonalistów, to nie zauważam takich różnic między kobietami i mężczyznami w sensie odbioru, inna sprawa, że optykę mam ograniczoną do światka fantastyki.

Jeżeli zaś chodzi o amatorów... w ramach jednej inicjatywy, w którą się trochę naiwnie wplątałem, miałem ostatnio okazję przeczytać serię krótkich opowiadanek kolegów amatorów. Autorami byli mężczyźni i pojawiały się w ich tekstach postaci kobiece. Dość powiedzieć, ze dało się łatwo powiedzieć, kiedy autor tworzy coś dla tekstu, a kiedy opisuje własne fantazje. Zatem, w przypadku amatorów, to działa w obydwie strony.

Cerro pisze:

A na serio, to czytelnicy łatwiej przyjmują to co pisze mężczyzna, jest im z tym lepiej, nie oceniają tak szybko.

Eee... możesz rozwinąć? Bo w pierwszym odruchu się chciałam nie zgodzić (nie znoszę płaczu o to, że mężczyznom coś bardziej wypada), ale później doszłam do wniosku, że chyba jednak nie rozumiem. Mówimy ogólnie, o jakimś specjalnym przypadku czy o co w ogóle chodzi?

Mogę. To nie jęczenie, że mężczyznom coś tam łatwiej. Po prostu mam wrażenie, że tzw. "ogół", widząc na okładce męskie nazwisko, łatwiej się zgodzi ze światem przedstawionym, z opisanymi sytuacjami. Nie będzie zakładał, że opis jest taki a nie inny "bo to kobieta pisze". Łatwiej czytelnikowi przyjąć narrację z punktu widzenia mężczyzny. To jest odczucie - być może błędne, trudno mi to wyjaśnić w sumie.

Pisz pod pseudonimem "Alex Machete"

Jasne, jasne. Taka/taki George Sand musiała/musiał zrezygnować z pięknego, własnego imienia Aurora, żeby tylko krytycy nie zaczęli kręcić nosem: e, kobieta...

Cóż, jest pewien stereotyp dotyczący rzeczy pisanych przez kobiety i przez mężczyzn.
Znam pewną osobę, czytającą tylko literaturę napisaną przez kobiety, bo "u facetów to zawsze są pościgi, gwałty, strzelaniny i głębia kałuży", więc to chyba jednak stereotyp krzywdzący w obie strony

Odnoszę wrażenie, że temat naturalnie dryfuje w kierunku rozważań o pisaniu pod pseudonimem (oczywiście, mamy taki wątek na forum ). Żeby nie było, też mam wątpliwości - popłyniesz z pisaniem, to zaraz ktoś przyklei łatkę. I chyba nie da się uciec od relacji autor->utwór->odbiorca. I trochę się tego boję, bo gdzieś tam tli się niepokój: co powie... ? Ostatnio często o tym myślę.

Po paru latach wydawania ( czego Ci serdecznie życzę), ockniesz się cały pooklejany łatkami Tylko co z tego? O ile Twoim targetem nie są osoby wierzące w każdą bzdurę, nie ma się czym przejmować.

Dość powiedzieć, ze dało się łatwo powiedzieć, kiedy autor tworzy coś dla tekstu, a kiedy opisuje własne fantazje.

Jak wspominam niektóre z opowiadań przysyłanych do Esensji przez młodych autorów płci męskiej, to mam bardzo podobne wrażenia.

Dopiero teraz zauważyłam Baribala *facepalm* Wybacz zignorowanie

Przy "Judaszu" miałem chwilkę zastanowienia nad relacją między twórcą a dziełem, nie pamiętam, czy wspomniałem Ci o tym przy feedbacku.

Tak, chyba tak. Chociaż tam ogólnie dostałam rozbudowany feedback i poczułam się przeanalizowana przez wszystkich, więc opinie mi się plączą ze sobą

Cerro, tu nie wiem na ile mogę opowiadać o twoim tekście, ale gdy go czytałem, to miałem też taką refleksję, ze jako facet miałbym opory przed stworzeniem takich postaci kobiecych i męskich.