Dla Nataszy z okazji jubileuszowego numeru DNN!

Droga Redakcjo.

Niniejszym donoszę, że pięćdziesiąte urodziny DNN (a przecież wydanie każdego numeru to jest akt narodzin) niezmiernie mnie cieszą. Niech się w pęk zaplączą złe języki - a mówiąc tak nie mam na myśli krytków zawartości, ich głos zawsze będzie cenny, choć niekoniecznie uwzględniony – a tych, którzy wieszczyli klęskę inicjatywy już u jej zarania.

DNN przeszedł jakąś drogę, czy ktoś chce, czy nie – awansował do roli jednego ze znaków firmowych Wery i raduje oko wyglądem i zawartością. Mnie w każdym razie raduje i po trosze reguluje rytm bywania na forum. I doceniam energię, pomysłowość i pracowitość wszystkich zaangażowanych w projekt.

DNN nie musi i nie może podobać się każdemu, w każdym razie sygnalizuję, że jeśli sensowność przedsięwzięcia mierzyć dotarciem choćby do jednego czytelnika, to i tak zawsze będziecie mieli dwieście procent targetu (no ja i chyba na pewno Eksi, nie?)

Co stwierdziwszy odłączam kompresor od pompy, spuszczam widoczne w niniejszych linijkach nadęcie i idę do lodówki szukać jakiej padliny na kolację.
Mniam.

A bieżący, jubileuszowy numer - też mniam.

A dla całej Redakcyjki gratulacje i wyrazy uznania za wszystkie 50 numerów. Dziękuję i życzę (sobie )
kolejnych wspaniałości.

a nie można było zrobić jubileuszu z okazji okrągłej 51 - pięćdziesiątej pierwszej rocznicy?
bo jak zobaczyłem 50 - pięćdziesiąt to od razu mi się podniosło
w sumie już wiem, że to nie to, ale niesmak pozostał

Kwiaty rozdaję z ukłonami i uśmiechem wszystkim Czytelnikom, Autorom i tym, z którymi mam przyjemność z redakcji pracować.
Dziękuję.

Ładny, spójny numerek. Tekst Rafała Cywickiego mnie zahaczył i oplątał. Jak Autor to zrobił, że tak mnie ciągnie do bohatera? Ależ bym chciała zobaczyć te jego dni bez decyzji! Raptem kilka słów, nic o facecie nie wiem, a taki mi się wydał, kurczę, interesujący... Nie wiem, czy to dobry drabel, ale według mnie, cholernie dobry początek opowiadania.

Thana pisze:Ładny, spójny numerek. Tekst Rafała Cywickiego (...) Nie wiem, czy to dobry drabel, ale według mnie, cholernie dobry początek opowiadania.

Nawet nie opowiadanie, ale powieść z takim motywem ktoś już kiedyś napisał: Luke Rhinehart Kościarz (The Dice Man) - polecam zresztą, świetny portret amerykańskiego społeczeństwa z czasów, gdy półboski status miała tam psychoanaliza. A poza beletrystyką, rozstrzyganie ważnych życiowych kwestii w drodze losowania ciekawie analizował filozof decyzji Jon Elster.