Dziś pogrzeb. Mama i starsza siostra poszły pożegnać się z tatą. Ja nie chciałam. Bałam się, choć byłam przy jego śmierci i pomagałam go ubrać, a później zasnęłam, obok sztywniejącego ciała. Strach, który będzie mi towarzyszył aż do śmierci teściowej. Podwiązana szczęka i dzieci, które myślą o wnukach, o przyszłości. Koniec stypy, koniec rozpaczy.

Zimno, a ja w pożyczonym czarnym płaszczu, podszytym wiatrem.

– Czysta, żywa wełna – mówi z szerokim uśmiechem kolega z klasy, którego mijam, wracając od babci.

Jestem kłębkiem rozpaczy, a on widzi tylko płaszcz.

z serii Migawka

Masz we mnie fankę, odkąd przesłałaś mi wiersz, teraz jestem już psychofanką, bo niecierpliwie wyczekuje twoich tekstów

Bardzo skondensowany obraz. Wyrazisty. Chciałabym jednak więcej.

Marto, jak Ty umiesz mnie rozbawić:) Dziękuję
Gosiu, mam więcej, ale zwyczajnie boje się wstawić, bo to napisane kiedyś... kiedy nawet nie używałam dialogów :ups:
Może jak poprawię, ale na razie brak weny.

Gelsomina pisze: kiedy nawet nie używałam dialogów :ups:

Od kiedy to nieużywanie dialogów jest przestępstwem?

Bardzo dobry tekst, nigdzie nie ma zgrzytów. Konkluzja mnie nie zadziwia jakoś specjalnie, zbyt dużo nieempatycznych ludzi spotkałem.

1. Rozbudowałbym ten strach, żeby go było czuć.
2. Jak się ma strach do rozpaczy? Czemu koniec stypy = koniec rozpaczy, ale nie koniec strachu?