"Nagle - gwizd! Nagle - świst! Para - buch! Koła - w ruch! Najpierw - powoli - jak żółw - ociężale, Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale, Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem, I kręci się..."


Dlaczego lubią bawić się ciuchciami? Dlaczego kochają się w tych modelach: makietach z podjazdami i rozjazdami, nasypami, torami, schodzącymi się i rozchodzącymi wzajem? Dlaczego kochają (ci duzi i mali całkiem chłopcy) te różne, inne jeszcze rzeczy: druty, rury, które biegną, raz po raz, a to pod torami, a to znowu równolegle z nimi? I dlaczego adorują te detale, fascynujące drobiazgi, drobnostki, które można obserwować z wnętrza rozpędzonego pociągu, z pozycji pasażera entej klasy, gdy pulsują, rytmicznie i płynnie się przemieszczają, przemieniają, łączą się, by za chwilę ze sobą rozłączyć, przechodzą wzajem jedne w drugie? To takie niefantastyczne. To takie fantastyczne.


****************************************************************
I jeszcze jeden tekst z cyklu kolejarskiego. Miało być prosto i jest prosto!

Tytuł mnie zniechęcająco zachęcił.
Wiem, że to brzmi dość przewrotnie, awangardowo. Do awangardy zatem zmierzam. Znanej, bo krakowskiej, sprzed prawie dziewięćdziesięciu lat. Skojarzenie nasunęło się samo:

Jak swój dzień wywieść z obiegu?
Miasto kołami woła,
turkot zajeżdża do uszu robotników, którzy
zarobiony dzień niosą na plecach.
Stacje ruszyły z miejsca
wyprzedzając spóźnionych podróżnych,
trotuar staje z jezdnią do biegu.
Kable wiją ramionami u wyłomu
dnia, którego za mało!
Z placów, porosłych kołami, lecą
gościńce, które inżynier przedłuża
o rozpęd nóg zadyszanych przechodniów.
Ulicę – od rogu do rogu zalewają domy,
domów – po dachy przybrało,
nadmiar dzieło pod dach wyprowadza co dnia.

Jak zatoczyć poemat na kołach?

Julian Przyboś, "Na kołach" [Sponad, 1930]

Z rozkoszą poszukam innych "kolejowych" tekstów.

Mój szorcik wypada blado przy wierszu Przybosia. Ech, dzięki za Twój komentarz, BlancMargot. Pozdrawiam!

Sam tekst ciekawy, przyjemny, energiczny taki. Ale tytuł mnie strasznie zniechęcił. Od kilku dni obchodziłam temat szerokim łukiem (jak widać niesłusznie) i w końcu do niego zajrzałam.

Dzięki, nie taki diabeł (tytuł znaczy się) straszny!

Hmm, zaciekawiły mnie rosyjskie wpisy, początkowo myślałem, że to komentarz obcokrajowca:)) A to spam chyba.

Co do tekstu, to czyta się zgrabnie. Brakuje mi tylko jakiejś zamykającej klamry, puenty. Zaczynasz z gwizdem ruszającego parowozu i to cytując klasyka, a więc mocno. A końcówka taka jakaś niedbała, bez wyrazu, jakby cała para poszła w gwizdek. No bo dlaczego oni w końcu tak się fascynują??? Jakaś egzystencjalna refleksja? A może pojechać Freudem?

Podobało mi się, zwłaszcza zakończenie. Lubię zestawianie przeciwieństw.