- Nogi do góry, pani Emilko.
- Siedemdziesiąt sześć piętnaście.
- Idealnie.
- Widzi pani ekran?
Kiwam głową.
- Proszę wytrzymać pełne pierwsze okrążenie.
Uśmiecham się. Po tylu tygodniach znam zasady. Technicy ustawiają coś w komputerze po czym wychodzą z sali. Nade mną błękitne niebo ustrojone w puchate chmury, w radio rozmowa o nadchodzących wyborach. Szkoda, wolę muzykę. Elekta buczy i piszczy, zbierając się do pracy. Patrzę na monitor. Żółta kreska przyczaiła się w górnym rogu i drga nieśmiało.
- Proszę nabrać powietrza – instruuje mnie przez interkom miły kobiecy głos.
Wstrzymuję oddech i patrzę, jak linia zielenieje i przesuwa się na środek białego prostokąta. Teraz moim zadaniem jest jak najdłużej ją tam utrzymać. Jak w starej grze komputerowej. Tylko zamiast joysticka - płuca. Dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć…
*
Jedenaście…
Maszyna z lekkim trzaskiem kończy obrót i zastyga.
- Pani Emilko, to była ostatnia sesja. Wszystkiego dobrego, dużo zdrowia! – Życzy głos z interkomu.
Znowu się uśmiecham. Zdejmuję ręce z uchwytu i czekam aż technicy wysuną łóżko. Potem dziękuję i wychodzę. Tu na koniec każdy unika "do widzenia".

Dobry tekst, ale dla wtajemniczonych. Zrozumiałam, o czym jest, kiedy sprawdziłam, co to jest Elekta. Ale nadal nie rozumiem początku. Dlaczego nogi do góry i co to znaczy siedemdziesiąt sześć piętnaście?

Ja – niestety – zrozumiałam od razu. Chyba każdy, kto miał styczność z tematem, rozpozna sytuację. Zgadzam się, że dla osoby "niewtajemniczonej" tekst jawi się jako niezrozumiała scenka. I trzeba tłumaczyć, co znaczą poszczególne frazy.

Ostatnie zdanie jest według mnie najbardziej dobitne i najmocniej naprowadzające. – Podoba się mi najbardziej z całego tekstu.

Chociaż mam takie małe "ale", co do zachowania realiów – sympatyczna atmosfera oraz życzliwość obsługi to kwestia bardziej szczęścia niż standardu. Bo wszędzie pracują po prostu ludzie, którzy miewają gorszy dzień albo są już po latach pracy tak znieczuleni na sytuację, że nie znajdują w sobie empatii. Albo chociaż ją udają. Brak różnorodności reakcji otoczenia daje posmak sztuczności oraz wrażenie odrealnienia. Główna bohaterka zdaje się przez to wchodzić w kontakt z manekinami albo robotami, a nie innymi osobami.

A. A. Raven pisze: (wt 21 maja 2024, 18:51) Główna bohaterka zdaje się przez to wchodzić w kontakt z manekinami albo robotami, a nie innymi osobami.

A może to właśnie są roboty? Może to AI ją leczy, nie ludzie?

Dziękuję Thano i A.A. Raven za komentarze!
@Thana Przed naświetlaniem pacjent unosi nogi do góry i personel układa na łóżku klin. Z kolei liczby to współrzędne pozwalające ułożyć chorego dokładnie tam gdzie leżeć powinien. Pomagają w tym małe, wytatuowane wcześniej na ciele kropki.
@A.A. Raven Zastanawiałam się nawet nad tym, bo faktycznie brzmi trochę nierealnie, ale w stolicy Podlasia tak właśnie bywa. Nie zawsze. Za to wystarczająco często .

Pierwsza Sekretarz pisze: (wt 21 maja 2024, 19:23) Pomagają w tym małe, wytatuowane wcześniej na ciele kropki.

Może o tych kropkach też warto w tekście wspomnieć? One później zostają? Przypominają człowiekowi o tym, co przeszedł? Czy się je usuwa?

Thana Kropki można usunąć laserowo. Ale są tak niewielkie, że, według mnie, nie warto.

Ostatnie zdanie pozwala od razu się domyślić, o co ogólnie chodzi, nawet jak ktoś należy do takich szczęśliwców, jak ja, którzy jeszcze z tematem styczności nie mieli. Żeby zrozumieć cokolwiek ze szczegółów już musiałam się nagooglać. Zakładam, że taki był zamiar - żeby to było "tylko dla wtajemniczonych".
Z swojej niewtajemniczonej perspektywy mogę tylko powiedzieć, że jest to na tyle dobrze napisane, że mimo powierzchownego "no tak, onkohistoria" chce się włożyć wysiłek i dowiedzieć więcej.

Dziękuję Adrianna za przeczytanie i komentarz

Ładna metafora ludzkiego życia w chorobie. Z czasem trzeba oswoić te wszystkie maszyny służące do badań. Trzeba się z nimi zaprzyjaźnić, by nie zwątpić w sens leczenia, nie stracić wiary, że warto.

Tak zaciekawił tekst, że zbadałem sprawę. Bardzo fajna i ciekawa mini.
No cóż mogę powiedzieć: życzę wszystkim zdrówka.
Pozdrawiam.