Schładzam czas, eon po eonie trwam. Wgryzam się w Europy łona piach. Tworzę. Jednym w prezencie doliny winne, innym winę i konieczność przebaczenia. Niczym bóg, morenami rzeźbie ludów los, gleby czarne i radość ludobójstwa rozdaję. Gdzie topnieje, gdzie zamarzam, tam rzekami płyną jery, wzniesieniami pną umlauty.
Powiesz, że nadejdzie kiedyś lato, wymrą mamuty. Rzekami popłynie woda, moreny obrosną zbożem rozmaitem. Dzieci ścieżkami iść będą do szkoły, w cieniu dolin lodowcowych…
Lecz ja zostanę, wierny wieczności jak gwałt. Niewidzialny jak rzeź.
Usprawiedliwiony naturą.

bardziej mi to poezja niż proza
ale ładne
bardzo

Pasuje jako tekst do metalowego utworu. Treść szatańska, podejrzewam. Podoba mi się symbol czarnej ziemi, choć wolę czarnoziem, czyli urodzajne cmentarzysko. Czemu ten tytułowy lodowiec? Hmm... Wieczność? Kombinuję, ale to chyba treść niedostępna przeciętnemu czytelnikowi.

Baribal pisze: (pn 18 wrz 2023, 23:00) Gdzie topnieje, gdzie zamarzam, tam rzekami płyną jery, wzniesieniami pną umlauty.

To przepiękne.

Baribal pisze: (pn 18 wrz 2023, 23:00) Lecz ja zostanę, wierny wieczności jak gwałt. Niewidzialny jak rzeź.

A tu nie łapię sensu. Jeżeli jest osobno gwałt i rzeź to mi ten gwałt nie brzmi jak ten, co się gwałtem odciska, tylko jak ten na kobiecie. I dlaczego rzeź jest niewidzialna? Przecież co chwilę ją widać?

Aha, ogonków brak - przy topnieję i przy rzeźbię.

Dodano po 2 minutach 33 sekundach:
PS. Tylko czy piąć się może być niezwrotne? Ale nawet jeśli nie może, to i tak bym zostawiła. Rytm piękny.