Słowem wstępu. Utwór autoteliczny, ale może kogoś natchnie. Za błędy nie ponoszę odpowiedzialności prawnej. Za natchnienie również.

***

– Nudzi mnie już to, Panie Lisie – Michaś westchnął i rzucił AjPada na podłogę.
Złote oczy rudzielca spoczęły na chłopcu i lis uniósł brew. Ździebko poirytowało go takie traktowanie zaawansowanej technologi. Jednak sam poczuł, że monotonia deszczowego dnia podgryza i jego szacunek do zachodniej cywilizacji. Pyknął parę razy z fajki.
– Co więc będziemy robić?
– Chodźmy na spacer do Nawiedzonego Lasu.
– Ale pada.
– Weźmiemy parasole.
– No dobrze. Jednak żeby to nie było tylko wychodzenie czasu, to będę miał potem dla ciebie zadanie. Miej więc oczy i uszy otwarte.
– Dobrze.
– No to chodźmy – stwierdził Pan Lis, wstając z fotela, przeciągając się i prężąc ogon.
Wyszli z domu i ruszyli w drogę, mijając rozbabrane mżawką podwórko, sklep pani Halinki, pocztę i moknący przystanek PKS-u. Dalej już były tylko łąki, ciągnące się wilgotną zielenią aż do czarnej ściany lasu.
Gdy wkroczyli między drzewa, Pana Lisa połaskotał w nos aromat butwiejącej ściółki. Murszejący smrodek obudził w nim zagłuszony domowym życiem instynkt. Rudzielec spojrzał kątem oka na idącego obok chłopca.
– Twój tata i mama to długo w pracy siedzą – rzucił półgębkiem.
– Wyzysk polega nie na odbieraniu proletariuszowi pieniędzy, tylko czasu i przestrzeni – Michaś wzruszył ramionami – Ale za coś żyć trzeba. Nawet bajkami rządzą prawa ekonomii.
Pan Lis wyszczerzył małe, ostre ząbki i mlasnął czerwonym jęzorkiem.
– Co to za dzieci, co cytują Marksa. Co to za rodzice, co zostawiają małych chłopców pod opieką lisów.
– Takie dzieci, co umieją czytać między wierszami – spokojnie odparł Michaś. – Tacy rodzice, co wiedzą, że z niegrzecznych lisków robi się ciepłe mufki i futrzaste kołnierze.
Pan Lis zamknął z kłapnięciem paszczę, prawie jęzorek sobie przegryzając. Michaś poklepał go po głowie uspokajającym gestem. Tu nie będzie rewolucji. Ruszyli dalej.
Szli ścieżką wijącą się wężowo wśród drzew i rozrosłych krzaków. Czasem, w oddali, mignęło im olbrzymie cielsko leśnego trolla, człapiącego powoli przez gąszcz. Bobołaki, skryte przed deszczem pod liśćmi łopianów, pozierały na spacerowiczów wielgachnymi oczyskami. Wędrowali już tak dobrą chwilę, gdy napotkali Wiotkiego Wańkę, kroczącego ścieżką pośpiesznie. Przyodziany w zeszmacony frak, Wańka zaciskał długie, długaśne łapy na popiskującym cicho tobołku. Mężczyzna przystanął obok nich na moment, mimo że wzrok miał zaszczuty. Porozmawiali chwilę o mżawce i lesie i Puszkinie. Gdzieś w oddali zagrzmiał róg myśliwski, zawyły ogary i Wańka pożegnał się szybko, unosząc kapelusz zdobny kogucim piórem. Przycisnął tobołek do piersi i wnet zniknął za zakrętem ścieżki. Nie minął moment i z gąszczu naprzeciwko wybiegło stado psów w milicyjnych mundurach. Jeden zatrzymał się na moment i zaczął obwąchiwać nogawkę Michasia. Jednak wystarczyło gniewne szczeknięcie Pana Lisa, by kundel umknął szybko z podkulonym ogonem. Dołączył do reszty sfory, która z nosami przy ziemi ruszyła śladem Wańki.
Przestało padać. Zrobiło się ciepło, duszno, żywicznie. Mgła obudziła się i pełzała wśród drzew, białym oparem tumaniąc kształty rzeczy.
– Podobna ta mgła jest jak sieć pajęcza – powiedział Pan Lis. – Łapie sny i marzenia ludzi z miasteczka.
– Skąd wiesz?
– W Internecie czytałem.
Michaś pokiwał głową. Wiedział, że nie należy wierzyć we wszystko, co w Internecie piszą. Jednak już kilka razy napotkał na swojej drodze leśną mgłę i dojrzał w niej szybkie samochody, piękne kobiety, panów o lśniących oczach i grubych portfelach, czasem chleb powszedni, czasem rybie jaja. Musiało być więc trochę prawdy w tym wszystkim, co w Internecie wyczytał Pan Lis.
Powolny wieczór już plątał się po niebie, gdy wrócili do domu. Pan Lis przygotował im po kubku gorącej czekolady i kanapki grubo posmarowane dżemem wiśniowym. Gdy zjedli i wypili, rudzielec zniknął na chwilę w gabinecie, by wrócić z zeszytem i długopisem.
– Zadanie? – zapytał Michaś.
– Tak.
– A o czym mam pisać?
– Możesz o Marksie albo o trollach, albo o mżawce. Możesz o Wiotkim Wańce. Albo o tym, co widziałeś we mgle – odparł Pan Lis i dodał, chichocząc nerwowo. – Wolałbym, żebyś o ciepłych mufkach nie pisał, chyba że strasznie chcesz.
– Rozumiem. Tylko powiedz mi, Panie Lisie, jeszcze jedno. Po co?
– Dla bezpieczeństwa.
– Dla bezpieczeństwa?
– Przychodzi na człowieka taki czas, że zapomina o Nawiedzonym Lesie i wszystkich jego mieszkańcach. Gdzieś pomiędzy wyjściem rano do pracy i grillem u szwagra, gubi się wytrawne oko poszukiwacza dziwadeł. Dla bezpieczeństwa więc trzeba pisać, póki ma się do Nawiedzonego Lasu wstęp i umie dostrzec jego cuda. Bo potem może być już za późno.
Michaś rozmyślał chwilę nad tym, co powiedział Pan Lis. A potem zaczął pisać.

Hej,

Według mojego wierzgającego widzimisia - można to skrócić i będzie jeszcze lepiej.

Natomiast to:

– Podobna ta mgła jest jak sieć pajęcza – powiedział Pan Lis. – Łapie sny i marzenia ludzi z miasteczka.
– Skąd wiesz?
– W Internecie czytałem.
Michaś pokiwał głową. Wiedział, że nie należy wierzyć we wszystko, co w Internecie piszą. Jednak już kilka razy napotkał na swojej drodze leśną mgłę i dojrzał w niej szybkie samochody, piękne kobiety, panów o lśniących oczach i grubych portfelach, czasem chleb powszedni, czasem rybie jaja. Musiało być więc trochę prawdy w tym wszystkim, co w Internecie wyczytał Pan Lis.

To jest, proszę Pana, doskonałe.

No i ta, smutna dość, puenta:

– Przychodzi na człowieka taki czas, że zapomina o Nawiedzonym Lesie i wszystkich jego mieszkańcach. Gdzieś pomiędzy wyjściem rano do pracy i grillem u szwagra, gubi się wytrawne oko poszukiwacza dziwadeł. Dla bezpieczeństwa więc trzeba pisać, póki ma się do Nawiedzonego Lasu wstęp i umie dostrzec jego cuda. Bo potem może być już za późno.

Również jest doskonała.

Wielkie gratulacje. Napisać o rzeczach ważnych, przemycając wartość dydaktyczną w kolorowym i atrakcyjnym cukierku - to dar.
Jeśli mnie nos nie myli, to Romecki będzie zachwycony.

Brawo.

G.

P.S. Zatykam już buzię widzimisiowi, ale wierzga nadal, burcząc, że tytuł koniecznie do zmiany.

Ciekawy, absurdalny klimacik. Powiedziałabym, że bardzo polski.
Nie jest chyba jednak aż tak absurdalny, by na sucho mogły ujść następujące zdania:

Iwar pisze: Złote oczy rudzielca spoczęły na chłopcu

stwierdził Pan Lis, wstając z fotela, przeciągając się i prężąc ogon.

Zwłaszcza makabryczna wizja wyłupywania oczu nie pasuje do klimatu całości. Co do tempa mówienia Pana Lisa - tak powolnego, że w czasie wypowiadania czterech sylab zdołał zrobić trzy różne rzeczy - można się jeszcze zastanowić. Przy pewnym wysiłku takie coś byłoby technicznie możliwe, ale całość jednak za bardzo przypomina częsty błąd w zastosowaniu imiesłowu.

Szkoda, że na dzień dobry dostajemy tymi wyłupionymi gałkami ocznymi, bo tak ogólnie to całkiem zgrabnie i z fantazją napisany tekst.

To dla mnie jest bajka. Dla mnie

Iwar pisze: – Takie dzieci, co umieją czytać między wierszami – spokojnie odparł Michaś. – Tacy rodzice, co wiedzą, że z niegrzecznych lisków robi się ciepłe mufki i futrzaste kołnierze.

http://www.weryfikatorium.pl/forum/view ... hp?t=18091

Iwar pisze:leśnego trolla

Norwegia

Iwar pisze:Bobołaki

Niemcy (niemry)

Iwar pisze:Wędrowali już tak dobrą chwilę, gdy napotkali Wiotkiego Wańkę, kroczącego ścieżką pośpiesznie.

Niepotrzebnie przestawiłeś szyk. Pośpiesznie kroczącego ścieżką. Tak bym zapisał.

Iwar pisze:Przyodziany w zeszmacony frak

Brakuje mi dalszego opisu Wańki

Iwar pisze:Wańka zaciskał długie, długaśne łapy na popiskującym cicho tobołku.

Tobołek jest na tyle istotny, że Pan Lis albo Michaś powinien o niego zapytać. I zaspokoić moją ciekawość.

Iwar pisze:Porozmawiali chwilę o mżawce i lesie i Puszkinie.

Tej rozmowy brakuje. Szybkiej, rwanej, no bo w końcu Wańka ucieka...

Iwar pisze:Gdzieś w oddali zagrzmiał róg myśliwski, zawyły ogary

Iwar pisze:Jednak wystarczyło gniewne szczeknięcie Pana Lisa, by kundel umknął szybko z podkulonym ogonem.

To ogary, czy kundle?;)


Wydłużyć tę bajkę i będzie gitara.

Też bardzo jestem ciekawy opinii specjalisty od tej branży ojca_Romeckiego

Bogać tam bajka :-) No jest w Werowym zamczysku kilku kandydatów na Midasa. Ty, Iwarze, masz koronę na wyciągnięcie ręki. Czy to Cię uczyni szczęśliwym, jest kwestią dyskusyjną :-P ale na pewno nam, płatnikom podatków złoto by się przydało. W dowolnej ilości.

To jest po prostu ładne, ta powiastka. Błyskotliwe. I niegłupie.
Cały czas kibicuję.

Ożeż kurde, wszelki duch... Toż to sam Leszek Pipka zszedł na chwilę z Olimpu

brat_ruina, MargotNoir, Godhand, Leszek Pipka, dzięki!

Godhand pisze: można to skrócić i będzie jeszcze lepiej

brat_ruina pisze: Wydłużyć tę bajkę i będzie gitara.

Parafrazując T.Wiseau, rozdzieracie mnie, panowie, na pół

Godhand pisze: smutna dość, puenta

No takie mnie myśli nachodzą ostatnio. Że niektóre ścieżki z upływem lat zupełnie już zarosły i zdziczały, a człowiek nagle ucywilizowany dorosłością, ceni sobie tylko bruk pod butem i dobrze oświetlone promenady. Tak więc póki widzi się jeszcze Nawiedzone Lasy, trzeba po nich spacerować.

Godhand pisze: tytuł koniecznie do zmiany

Ano, przyznam szczerze, nie chciało mi się nic wymyślać Zmienię.

brat_ruina pisze: To dla mnie jest bajka

Miała być z dedykacją dla całej Wery, ale najpierw chciałem sprawdzić czy przypadnie do gustu. Prezenty powinny być ładne i ze wstążeczką, a nie jakieś szkaradzieństwa.

brat_ruina pisze: Brakuje mi dalszego opisu Wańki

Ciąłem, jak i dialogi i tobołki - miała być miniatura, nie opowieść, ciekawość łechtać, a nie zaspokajać. Ale chodzi mi po głowie dłuższego coś w tej formie.

brat_ruina pisze: To ogary, czy kundle?

W milicyjnych mundurach ciężko rozróżnić.

MargotNoir pisze: makabryczna wizja wyłupywania oczu nie pasuje do klimatu całości

bez związku - Bracia Grimm coś mieli do powiedzenia na temat bajek i makabry
w związku - Skarcony za "oczu spoczywanie" Iwar ucieka spod tablicy do ławki, gdzie ziom Roman "Kolumb" Bratny i ziom Władek "Chłop" Reymont pocieszają go tymi słowy: "My też tak ziomuś, my też."

MargotNoir pisze: czterech sylab zdołał zrobić trzy różne rzeczy

Tu się zgodzę.

Leszek Pipka, jestem zaszczycony. Serio. Korony nie odmówię, ale tylko jeśli będzie miała trzy rogi zakończone dzwoneczkami.

Przeczytałem z przyjemnością. Nie przesadziłeś z cudownością i abstrakcją; brzmi naturalnie, tak, jakby wspólne spacery i rozmowy między człowiekiem i lisem było czymś normalnym.

Iwar pisze: Bo potem może być już za późno.

No właśnie.

Iwar pisze: Powolny wieczór już plątał się po niebie, gdy wrócili do domu.

Fantastyczne zdanie!
Podobnie jak cała opowieść, lekka i słodka, ale nie przesłodzona - to wielka sztuka:-))

Gorgiasz, Juliahof, dzięki!

Gorgiasz pisze: Nie przesadziłeś z cudownością i abstrakcją

Cieszę się, że tak uważasz. Przyszedłem tutaj pisząc rzeczy przesadzone, jakoś dziwnie nieświadomy faktu, że pisanie to forma komunikacji, a nie tylko przelewanie myśli na (e)papier. Przynajmniej dopóki nie jest się Dukajem albo Joycem. Uczę się, uczę.

Juliahof pisze: Fantastyczne zdanie!

Dziękuję. Bardzo lubię być chwalony za ładne zdania Powieść i miniatury łatwo pisać, ładne zdania już nie.

Iwar pisze: – Przychodzi na człowieka taki czas, że zapomina o Nawiedzonym Lesie i wszystkich jego mieszkańcach. Gdzieś pomiędzy wyjściem rano do pracy i grillem u szwagra, gubi się wytrawne oko poszukiwacza dziwadeł. Dla bezpieczeństwa więc trzeba pisać, póki ma się do Nawiedzonego Lasu wstęp i umie dostrzec jego cuda. Bo potem może być już za późno.

Ładne, smutne, tęskne takie. Wytrawne oko poszukiwacza dziwadeł brzmi jak nazwa artefaktu, skrytego w grobowcu zapomnianego króla. Legenda mówi, że po jego zdobyciu będzie się oglądać świat w zupełnie inny sposób. Dla niektórych to dar. Dla innych klątwa, bo nie potrafią zapomnieć o tym, co zobaczyli i wciąż tęsknią za powrotem do Nawiedzonego Lasu.

Przyszedłem tutaj pisząc rzeczy przesadzone, jakoś dziwnie nieświadomy faktu, że pisanie to forma komunikacji, a nie tylko przelewanie myśli na (e)papier.

Mam tak samo :wink:

Ja tak krótko:

RE-WE-LA-CJA!

Kadah, mrs.durst1, dzięki!

Kadah pisze: Wytrawne oko poszukiwacza dziwadeł brzmi jak nazwa artefaktu

Albo wada wzroku. Ale nie ma się co martwić, doktor Z. Czasem u większości skoryguje.

mrs.durst1 pisze: RE-WE-LA-CJA!

No według części publiki nie jest złe, ale aż na sylabizację to chyba nie zasługuje

Zasługuje nawet dodałabym więcej wykrzykników

Przyłączam się do chóru oczarowanych - ładne to, mądre. I sprawnie opisane.