Latest post of the previous page:

Dziękuję w imieniu Służby.
Tylko może jeszcze by zmienić autorstwo "porzeczkowa" na właściwe?

Gorgiasz, ale wtedy kontekst naszych komentarzy znacząco się zmieni:)
Za pół roku nikt nie będzie wiedział, dlaczego tak dziwnie zwracamy się do Autora:)

No tak, masz rację.

Przepraszam, ale porządziłam się zanim Was poczytałam.
Zmieniłam autorstwo na właściwe, z dopiskiem gdzie wcześniej był tekst.

Właściwy tekst na właściwym miejscu .

Trochę się uśmiecham, bo podobny zabieg co do płci zastosowałem w tekście kwalifikacyjnym do "Wieży Magów". Też była pierwsza osoba i na końcu twist z płcią - tylko drugiej osoby, a nie narratora. Natomiast tu jest to zrobione dużo subtelniej, a literacko nawet się nie porównuję, bo dostałbym ciężkiej depresji.

Wszystko zostało już chyba powiedziane, więc dodam jedynie, że bardzo chciałbym przeczytać powieść napisaną w takim stylu i ze zbliżonym klimatem. Gratulacje.

Ad. Ithi
Sądzę, że tak też może być.

Rubia pisze: Aktegev, ucieszyłam się, kiedy jako argument za moim autorstwem podałaś nocną godzinę wrzutki. Nie ma to, jak wnikliwa obserwacja zwyczajów

ale godziny obrad Rady Puchaczy chyba się nie zmienią?
https://www.wykop.pl/cdn/c3201142/comme ... 0OPatn.gif[/mimg]

ruin, piękne puchacze, ale Ty nie offtopuj! I pamiętaj, że sowa Minerwy wylatuje o zmierzchu.
Juliahof, Wizimir, cieszę się, że Wam się opowiadanie podobało.
A żona - cóż, wygląda jak wygląda, ale jest to pani wybitna w swoim fachu i z mężem tworzą "teatralny duet doskonały". W krótkim opowiadaniu nie mogłam jednak uwzględnić sprawy naruszenia czy nawet zniszczenia tego układu.

Wiem, że mam rację, kiedy mówię, że literatura obyczajowa jest nudna, wtórna i ogłupiająca. Jeśli czytam taki tekst, mogę się spodziewać rozwlekłych opisów, które donikąd nie prowadzą, drobiazgowego roztrząsania stanów wewnętrznych oraz porażającej ilości emocji. I przekonuję się na nowo, że obyczaj to coś, od czego powinnam trzymać się z daleka.
A potem pojawia się tekst taki, jak Rubii, i dociera do mnie, że się mylę.
Problem nie tkwi w rodzaju literatury. Obyczaj wygląda na prosty – nie trzeba zamieniać się w Tolkiena, wymyślać nowych światów, ras czy języków – ale stawia bardzo wysokie wymagania. Mało komu udaje się im sprostać.
Temu tekstowi owszem. Jak najbardziej.
Gratulacje, Rubia Kawał świetnej roboty.

Czytałam tekst z konta "Porzeczki". Podoba mi się ta swoista niepewność wzbudzana w czytelniku. Tekst jest sprzedawany w jednakowym tempie, co sprawia, że czyta się płynnie. No ale o czym ja tu. I do kogo z tym...
W takich momentach zastanawiam się, kto lepiej pisze takie sceny, kobiety czy mężczyźni?

co ja mogę powiedzieć? Dobre, nie jestem fanem takiego pisania, znaczy akurat na temat relacji i zdrady, ale tekst wciąga, dobrze się czyta.
Gratuluje.

Przeczytałem cztery razy.
Potem odłożyłem i postanowiłem, że napiszę dopiero po piątym.
Więc piszę – podobało mi się. Miejscami bardzo.
Głównie to „coś” ukryte pod literami.
Przyznam z mgłą w ślepiach – weszło mi „w” i „pod” źrenice. Weszło i skubane wciąż tam siedzi.
Wyczuwałem, że właśnie „taka” być Możesz. Coś mi gadało, że tak.

A teraz poczytaj bez fochów – z mojego, subiektywnego punktu widzenia i czytania, takie teksty powinny zostać ukryte głęboko pod poduchami. Nie w „szufladach” żadnych, ale właśnie pod poduchami. Lub na penie z prywatnym kodem, który nosi się zawsze w kieszeni marynarki lub w torebce obok pomadki i kremu do rąk.
Przynajmniej ja bym właśnie tak uczynił z takim zapisem.
I nigdy nie opowiem dlaczego. Nie, bo nie.
Umówmy się, że po prostu są pisanki, których nikomu się nie pokazuje.

Tekst na mniam Rubia. Bez czarów. Na wielkie mniam.
Pisuj Szalona i Zakręcona.
Pozdrawiam.

Odpowiadam trochę późno, gdyż wcześniej jakoś się nie składało: Kadah, Słowołapacz, slavec i Quincunx - piękne dzięki za dobre słowa

Quincunx pisze: z mojego, subiektywnego punktu widzenia i czytania, takie teksty powinny zostać ukryte głęboko pod poduchami. Nie w „szufladach” żadnych, ale właśnie pod poduchami. Lub na penie z prywatnym kodem, który nosi się zawsze w kieszeni marynarki lub w torebce obok pomadki i kremu do rąk.
Przynajmniej ja bym właśnie tak uczynił z takim zapisem.

To jest sprawa poważna i warta nawet odrębnego tematu - na ile autor może, powinien, albo właśnie nie powinien odsłaniać się w tym, co pisze. Ciekawe zagadnienie i zdecydowanie niejednoznaczne, zwłaszcza gdy pisze się współczesny tekst obyczajowy. Gdyż, po pierwsze, podobno tylko szczerość jest gwarancją autentyczności, a z niej wynika siła przekazu. Po drugie - istnieje granica (ale gdzie? jaka?) pomiędzy szczerością i ekshibicjonizmem, który wcale nie musi wzmacniać owej siły. Po trzecie - cóż, tekst to tekst, kreacja, niekoniecznie ex nihilo, skłaniająca jednak do zastanowienia: ile jest z autora w bohaterach tekstu?
Zapewne każdy piszący ma takie teksty, których nie chciałby udostępniać czytelnikom, bo są - nazbyt osobiste? Odsłaniające? Ujawniające coś, czym tak naprawdę wcale nie chcemy dzielić się z innymi, lecz zostały spisane - a może dopiero będą spisane - gdyż dotyczą kwestii dla autora naprawdę bardzo ważnych. U mnie ten zasób "do ukrycia" wiązałby się przede wszystkim z tematem śmierci, nie zaś miłości, jakąkolwiek by ona była.
A w "Ostatnim dniu lata" - cóż, "ja" narratora zdecydowanie nie jest tożsame z "ja" autora...

Byłam bardzo ciekawa, jak Ty budujesz fikcyjny świat:) Obraz nasycony detalami, emocjami, refleksją w akapitach - świetne operowanie frazą. Rytm.
Zdziwił tylko jeden moment, zatrzymał, przerywał lekturę. Idylla wieloletniego trójkąta przerwana brutalnymi uderzeniami w twarz. Zapewne chciałaś podkreślić krwawiącą wargą bohaterki owo mega przywiązanie pana do osiągniętego statusu życiowego, ale... (choć wiem, że nie mam prawa do racjonalnego zarzutu, spox:) wydało mi się to bardzo nierealne. Sytuujące ukochanego w śmiesznej galerii tchórzy, naprawdę można takiego kochać? Kochać i nie zauważyć swojego miejsca?
Pasjonujący temat. Mam o zdradach klika tekstów.

Warto było przejść po "Ostatnim dniu lata", Rubio.
Mocno nasycone końcem.