Latest post of the previous page:

Zastanawiam się jak skomentować to opowiadanie po Ninetonguesie... Samo opowiadanie jest niezłe, ale uwagi wspomnianego są zasadne. Oczywiście nie znaczy to, że nie ma on natury (bliskiej mi zresztą) "czepiacza". Nie wszystkie bowiem postacie muszą być wyraziste i pełnokrwiste (co w opowiadaniu o wampirach może dziwić). Jeśli tak bowiem podchodzić do tekstu, to może się okazać, że trzeba wymazać z literatury każdą krótką formę, bo bohaterowie traktowani są w niej zdawkowo. Brawo jednak za wnikliwość i rzetelność w ocenie krytycznej.

Wracając do wampirów. Temat rzeczywiście jest nieco oklepany, ale świeże spojrzenie broni taki wybór . Chaotyczność narracji jest dość widoczna, ponadto cały czas dominuje zwrot "uśmiechnął się" - jest tego za dużo i to razi. Ogólnie jednak czytało się dobrze.

opowiadanie o wampirach. Kolejne. Dzielą się zasadniczo na dwie kategorie. To należy o tych gdzie wampir przeżywa ból egzystencji... „wywiad z wampirem” narobił szkód na dekady. tu jest tego dużo.



Koncepcja dość ciekawa – częściowe odejście od schematu: stary wampir uczy młodego. (ja bym w ogóle poszedł dalej i machnął tekst o szkole wampirów :wink: ) - ale mimo wszystko obraca sie w schemacie. .



Sposób prezentacji - naracja pierwszoosobowa - jakoś mi nie gra.



Druga połowa (pierwszego) już nudniejsza. Męczyłem sie czytając.



Językowo w miarę sprawne. Trzeba eliminować powtórzenia i przeczytać całośc na głos - jeszcze się wypłapie. Sa potknięcia - zdania które brzmią nienaturalnie.

Wkrótce będzie mógł zdecydować, którą z bestii będzie chciał zostać.

Zbyt piękne, aby było... hm... prawdziwe. Bestia zwana człowiekiem nigdy by nie pozwoliła na coś takiego, jednak dobrze, że napisałaś. Fikcja ma swoje prawa. Owe prawa okazują się niekiedy mądrzejsze od tych, które rządzą wszystkim, co nas otacza.

To bardzo przyjemne czytać i nie oceniać. Po prostu czytać. Czytać, bo coś sprawia, że na chwilę zapomina się o tym, co wewnątrz i o tym, co obok.