Latest post of the previous page:

Natasza pisze: Szukamy przyczyny przyczyny i ona jest istotna. Sama zdrada - definiowana na fundamentach uczucia - jest objawem, skutkiem, tak ją postrzegamy.

Tak. Z miłości ktoś może przejąć część winy na siebie, choćby to było logicznie bez sensu. Z miłości może też wybaczyć.

Humanozerca pisze:Rava mi się miesza?

nie, mi sie pomieszalo.
bardzo przepraszam.

Z jakiego więc powodu tę odpowiedzialność się rozmydla, rozprasza, poszukuje winnych w innych ludziach, namiętnościach, hormonach, sytuacji, okolicznościach i przeróżnych innych miejscach, z wyjątkiem tego jednego, gdzie faktycznie leży przyczyna?

bo na zdrade rzadko składa się jedna przyczyna.
a kwestia hormonów nie jest taka znów nieistotna - "Psychiatrzy porównują taki intensywny PMS do tzw. epizodów utraty kontroli. Osoba, która w chwili takiego epizodu popełnia zbrodnię, najczęściej zostaje uniewinniona i wypuszczona do domu. To bowiem tylko chwilowe zaburzenie samokontroli, często jednorazowe. Gdy przeminie, człowiek znów staje się łagodny, odpowiedzialny, uroczy. Aż 40 proc. Amerykanek, skazanych za zbrodnie w afekcie, popełnia je właśnie w czasie ostatnich czterech dni cyklu."

Thano, tylko jeżeli przyjmiemy, że żadne okoliczności zewnętrzne nie mają wpływu, to wtedy również śmierć partnera nie ma znaczenia. Bo obiecywaliśmy bezwarunkowo.

W kościele to się chyba jednak do śmierci obiecuje.

Tak mi się trochę z boku skojarzyło: wielu ludzi nie rozumie, dlaczego w katolicyzmie jest tak, że opuszczony przez małżonka partner nie może się z nikim związać. Że to nieludzkie. Że gdyby, dajmy na to, żona swego złego męża zamordowała, a potem odpokutowała to morderstwo, to później mogłaby wyjść za mąż ponownie. A jeśli on ją opuści, to nie może i musi być przez całe życie sama, chociaż nie zrobiła nic złego. No i faktycznie - wygląda to nieludzko i niesprawiedliwie, ale w głębi jest bardzo logiczne: jego odejście nie może oznaczać przyzwolenia na jej zdradę. Ona swojej przysięgi nadal dotrzymywać musi, chociaż to bez sensu.

Naprawdę, trzeba, kurczę, uważać, co się obiecuje.

Tyle, że w KK mamy unieważnienie małżeństwa:

Małżeństwo może zostać nieważnie zawarte z powodu jakieś przeszkody zrywającej kanony 1083 – 1094 Kodeksu Kanonicznego.
- wiek młodociany (14 lat dla kobiety i 16 dla mężczyzny),
- niezdolność płciowa (impotencja),
- istniejący węzeł małżeński ( małżeństwo z inną osobą),
- różność religii (ślub z osobą nieochrzczoną),
święcenia,
- śluby lub profesja zakonna,
- uprowadzenie,
- przeszkoda występku (małżonkobójstwa),
- pokrewieństwo (w linii prostej i do 4 stopnia linii bocznej),
- powinowactwo (w linii prostej),
- przyzwoitości publicznej,
- pokrewieństwa prawnego (powstałego z adopcji).
Małżeństwo może zostać nieważnie zawarte na skutek braków dotyczących zgody małżeńskiej. Określone zostały przez prawodawcę w kanony 1095-1107.
- brak minimum małżeńskiego poznania
- pozbawienie używania rozumu,
- poważny brak rozeznania oceniającego co do istotnych praw i obowiązków małżeńskich,
- niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich z przyczyn natury psychicznej,
- podstęp przy zawieraniu małżeństwa ( umyślne wprowadzenie w błąd),
- symulacja,
- wykluczenie któregoś z istotnych przymiotów lub elementów małżeństwa (jedność, nierozerwalność ,zrodzenie i wychowanie potomstwa),
- zawieranie małżeństwa pod warunkiem,
- przymus i bojaźń.
Przyczyną nieważności małżeństwa mogą być braki dotyczące formy kanonicznej, a więc sposobu zawierania małżeństwa. Dotyczy w szczególności kapłana asystującego przy zawieraniu małżeństwa (posiadanie przez niego odpowiedniego upoważnienia), oraz zobowiązanie do zawierania małżeństwa przez katolików według formy kanonicznej.

No właśnie, wygląda na to, że istnieje tu kilka punktów, pod które bezmyślność podpada.

Ps:W tradycji prawosławnej (równie szacownej) mamy zaś tak zwane obumarcie małżeństwa.

Hum:

No właśnie, wygląda na to, że istnieje tu kilka punktów, pod które bezmyślność podpada.

Tak to też wygląda, że z oczywistych przyczyn wytłuszczone, są najtrudniejsze do udowodnienia w trakcie (trwającego od półtora roku do dwóch lat) procesu "rozwodu kościelnego".

Pozdrowienia,

G.

Być może są one najtrudniejsze do udowodnienia God, ale to ja je podkreśliłem. Wydaje mi się, że gdyby rację miała Thana (odnośnie psychiki ludzkiej), to sytuacja wyglądałaby inaczej.
Pozdrowienia.

Są rzeczy obiektywnie niezależne od nas (jak burza) i za nie nie odpowiadamy oraz zależne (jak romans) za które odpowiadamy w pełni. Trzeba rozróżnić jedne od drugich i za te zależne wziąć pełną odpowiedzialność.

1. MIT.
Thano, niegdyś człowiek i za burzę brał odpowiedzialność. Wiązał jej niszczącą siłę z własnymi działaniami, czynami i gniewem. Poczucie winy sprawczej znacjonalizowano do piorunochronu. Słusznie. Chroni on dom, czyni go bezpiecznym - jak węzeł umowy (ślub, przysięga indywidualna) na chronić przez piorunem zdrady w związku. Tylko – jeżeli pewność racjonalnego działania - (hy hy hybris ) – jest mitem? Ironią tragiczną? Po prostu bogowie mają inne plany. I potem to wszystko to gra konieczności i przypadku? I jest zbłądzenie tragiczne i wybrukowane chęciami piekło? Pojęcie odpowiedzialności sprawczej jest jak kamień rzucony w wodę, ma kolejne kręgi i wzburzy czasami cały ocean. Czasami tym kamieniem rzucamy w drugiego. Mniej NAS boli niezrozumiały porządek świata. I grom z jasnego nieba istnieje, a odgromnik jest zabawnie zarozumiałym gadżetem rozsądku.
2. SEMANTYKA
Mówisz – obiecujemy wierność seksualną partnerowi – obiecujemy z naiwną i zarozumiałą świadomością , że panujemy nad czasem, że „dziś” to to samo co „zawsze”. Człowiek w siedmioletnim bodaj cyklu zmienia wszystkie komórki w organizmie*. Jeżeli tak – to czy ten cykl nie jest także cyklem przemian semantycznych? Bo jeżeli zmienia się jeden element, to nie pociąga zmian kolejnych? Przysięga staje się ancien regime, jeśli nie zakłada tej zmienności.
Racjonalna i odpowiedzialna będzie więc nieustanna nowelizacja roty, a to trudne, gdy żądamy gwarancji a priori. Decyzja o zdradzie, składająca się z procesów myślowych w czasie, nie jest konfrontowana z przeszłością emocji towarzyszącej rocie, ale ich teraźniejszością. U obu – zdradzającym i zdradzanym - budzi mechanizm „ale-roty”. Czy rozkłada odpowiedzialność za czyn pomiędzy obie strony? W pewnym sensie tak. Na pewno semantycznie – przesuwa sensy o czas ,który minął w działaniu, nowelizuje znaczenia o lata codzienności, zaniedbania, codzienne opuszczenia, milczenia, małe jak ziarnko piasku czyny w kolach zębatych miłości. I stąd poczucie winy „ja” – u zdradzonego. To nie jest złe. Jeżeli tego nie czuje, to nie jest wart miłości. Albo to nie była miłość. I zostaje mu tylko bezradne lub gniewne poczucie, że partner złamał obietnicę. Która była szczera i uczciwa. Wtedy. A nie spisywali codziennie nowej. Nie zwalnia od konsekwencji wynikających z niegodziwości aktu zdrady tego, który zdradzał. Ale nie daje przewagi obiektywnej (sic), dwuwartościowej racji zdradzonemu.


* miałam cudną literówkę - zamiast organizmu - złośliwy word wykoncypował "orgazmu"

Nataszo, bardzo mi się podoba to, co piszesz, to znaczy bardzo mi się podoba perspektywa, jaką przyjęłaś. Postawiłam zimno-logiczny szkielet, a Ty go teraz oblekasz w żywą tkankę i dobrze, bo świat składający się wyłącznie ze szkieletu byłby nie do zniesienia.

Niemniej o szkielecie trzeba pamiętać i trzeba od czasu do czasu sięgać do kości. Bo przerzucanie odpowiedzialności ma konsekwencje.

Z innym bagażem pójdzie w świat bite dziecko, któremu wmówiono, że na bicie zasłużyło, że samo jest sobie winne, a z innym takie, które wie, że bicie było krzywdą i rodzicom nie było wolno tego robić, chociaż ono jest rozrabiaką.

Z innym bagażem pójdzie w świat człowiek przekonany, że zasługuje na to, żeby go zdradzać i oszukiwać, a z innym taki, który wie, że nic, co zrobił, nie ma bezpośredniego związku z tym, co go spotkało.

Z innym bagażem pójdzie w świat dziewczyna, która myśli, że zasłużyła na gwałt, bo się źle ubiera i powinna była przewidzieć, że jak ktoś na nią patrzy, to sobie coś myśli, a z innym taka, która wie, że nikt nie miał prawa jej zgwałcić, cokolwiek ona miała na sobie i cokolwiek ktokolwiek sobie o tym myślał.

A jakie mogą być (i bywają!) konsekwencje pomylenia odpowiedzialności, to zawarłam w Bajce o Przyzwoitym Mężczyźnie i Zuzannie w kąpieli. Bajki są ostatnio modne na Wery, to ja też wymyśliłam swoją.