Szedł trasą zieloną. Mocno skrzypiący wózek zdradzał, że to już ostatni z dzisiejszych postojów. Nazwę trasy wyznaczał kolor kontenerów. Był bezdomnym- od dziesięciu lat. To już dziesięć lat! Jeżeli ktoś porównuje codzienne życie: praca, dom, szkoła itd. do dżungli, to jego życie przypominało pustynie, gdzie człowiek zdany jest tylko na siebie. Walczył. Codziennie zmieniał trasę wygrzebując puszki, butelki i wszystko inne mające jakiej kolwiek wartość, by później sprzedać za marne grosze w zaznajomionych punktach skupu. Kiedyś był kimś! Inżynierem! A dziś? Lewy but wymagał natychmiastowego kontaktu z klejem, broda była znacznie za długa a ubranie przesiąknięte potem. Lubił tę trasę, na niej wózek zawsze stawiał przyjemny opór. Jeżeli przy ostatnim kontenerze mu się poszczęści zdoła odłożyć na klej. Myśl ta spowodowała szeroki uśmiech na jego zniszczonej twarzy. Dzisiejsza trasa kończyła się na studenckim osiedlu. Wśród młodych studentów miał wieluprzyjaciół. Zbierali dla niego puszki i butelki, które odbierał raz w tygodniu.To dopiero za dwa dni. Trudno i tak opłacało się zajrzeć do tego kontenera- swoje buty znalazł właśnie tutaj.

Dotarł na miejsce.



Ból w lewej ręce pojawił się niespodziewanie. To dobry znak-pomyślał. Bardzo dobry. Połamana na budowie kończyna nigdy nie przypominała osobie bez przyczyny, zawsze zwiastowała zmiany. Ostatnio tak wyraźny ból odczuwał przy narodzinach syna.



Wskoczył do kontenera. Mimo upływu lat wciąż wyczulony byłna zapachy. Poczuł odór alkoholu wymieszany z zapachem dań na wynos.Najbardziej z życia pod „gołym niebem” nie znosił grzebania w śmieciach, za każdym razem dostawał dreszczy. Niestety robił to kilka razy dziennie. Przez dziesięć lat nie znalazł innej recepty na przeżycie. Kilka butelek, dwie puszki, metalowy pręt to za mało na naprawę obuwia. Szukał dalej przeczuwał, że gdzieś w tym kontenerze zagrzebana jest jego szansa. Czuł się jak chłopiec,który szuka skrzyni ze skarbem i mimo iż ta nie istnieje z uporem śledzi mapę szukając miejsca, w którym popełnił błąd. Przekopując się przez resztkę warzywno-owocowej kolacji znalazł swoją skrzynie, a w zasadzie worek. Przyśpieszone bicie serca przyniosło miłe uczucie podniecenia. Jak dawno nie przeżywał czegoś tak wspaniałego. Odkopał worek. Z kieszeni wyciągnął scyzoryk. Delikatnie wbił czubek ostrza przecinając wzdłuż folię.



Mylił się. Dotkliwy ból obudził go 26 marca 1991 o szóstej trzydzieści rano. Jego syn nie wrócił z imprezy. Tego ranka jego życie zmieniło się w pasmo nieszczęść. Niebieski nylon odsłonił kolejne z nich.

Zaczyna się ciekawie.
Właściwie najlepszy jest koniec fragmentu. Naprawdę ładnie wkręca w klimat.

Trochę kuleje warsztat: miejscami styl, miejscami zwykła poprawność.

Mocno skrzypiący wózek zdradzał, że to już ostatni z dzisiejszych postojów

Dla mnie zdanie nielogiczne. Dlaczego skrzypienie (jadącego) wózka miałoby zdradzać, że TO (właściwie co, jak on idzie z tym wózkiem, a nie stoi) już ostatni postój.

Był bezdomnym- od dziesięciu lat

przed myślnikiem spacja

Jeżeli ktoś porównuje codzienne życie: praca, dom, szkoła itd. do dżungli, to jego życie przypominało pustynie, gdzie człowiek zdany jest tylko na siebie.

Ze trzy razy musiałam przeczytać to zdanie. Gubią się podmioty (w momencie "to jego życie" wydaje się, że to tego kogoś, a nie bezdomnego). Trzeba by to jakoś podzielić, uporządkować. Brzydkie jest też użycie skrótu "itd." - wywalić.

wszystko inne mające jakiej kolwiek wartość

przecinek po "inne" (ale ogólnie iterpunkcja leży, więc nie będę z nią walczyć - musisz się po prostu tego poduczyć), ale co ważniejsze "jakąkolwiek"!

była znacznie za długa

to raczej mocno subiektywna uwaga, ale to "znacznie" strasznie mnie tu razi.

Myśl ta spowodowała szer

Raczej "ta myśl" i może "wywołała" zamiast "spowodowała" brzmiałoby lepiej.

Dzisiejsza trasa kończyła się na studenckim osiedlu. Wśród młodych studentów miał wieluprzyjaciół.

powtórzenie. I tu od razu zarzut do pierwszego akapitu - jak dla mnie za często powtarza się słówko "trasa".
No i literówka. Grrr... Nie lubię takich literówek - wyeliminowałoby je nawet głupie przejrzenie tekstu w głupim Wordzie. Na przyszłość zrób chociaż podstawową korektę!

To dobry znak-pomyślał

z kontekstu na pierwszy rzut oka wynika, że pomyślał to ból

nie przypominała osobie

o sobie

zawsze zwiastowała zmiany.

aliteracja

wciąż wyczulony byłna zapachy.

lepiej by było: "wciąż był wyczulony na zapachy"
Poza tym "wyczulony" i "poczuł" zaraz w następnym zdaniu gryzą się.

zapachy. Poczuł odór alkoholu wymieszany z zapachem

Powtórzenie

Czuł się jak chłopiec,który szuka skrzyni ze skarbem i mimo iż ta nie istnieje z uporem śledzi mapę szukając miejsca, w którym popełnił błąd.

Tutaj znowu błąd interpunkcji czyni to zdanie koślawym.

Przyśpieszone bicie serca przyniosło miłe uczucie podniecenia.

Nie rozumiem, dlaczego to akurat bicie serca przynosi uczucie podniecenia. To raczej znalezisko. A zwykle mocne, szybkie bicie serca jest objawem, ewentualnie skutkiem podniecenia.

Ufff, jeśli chodzi o błędy, to dobrze, ze tekst nie jest dłuższy. Natomiast jeśli chodzi o fabułę, to chętnie przeczytałabym coś dalej.
Dobre wprowadzenie, według mnie. Zachęca, widać potencjał pomysłu. I właściwie klimat i bohatera też ładnie kreujesz.
Tylko mordujesz wszystko błędami. Na dodatek takimi, które jedna korekta by wychwyciła.
Ostro popracuj nad stylem i... pisz dalej.

Pozdrawiam,
Ada

Oj, słabo. Pomijając błędy ortograficzne, przecinki i niechlujność w przygotowaniu tekstu, to fragment jest o niczym. Niby jest bezdomny, ale narracja nie ma spójności - i wyraźnie widać, że nie jest co część większej całości, tylko pospieszny zapis myśli. Książki to odróżnia od takich fragmentów, że narrator pokazuje jakiś krótki etap nawet w małym fragmencie - często nawet czuć, że coś było wcześniej, i coś jest po tym. A w ukazanym fragmencie wyczułem wielkie nic przed, i nic po. Najsłabiej wypadła plastyka - nie zwracasz uwagi ani na otoczenie, ani na człowieka. Jedynie, co widziałem przed oczami, to stary but wymagający kleju, ale pewnie nie o to chodziło. Mnie się nie podobało.