Malutko. Akcja dzieje się w psychiatryku. Fragment jest jeszcze w budowie, ale przed chwilą wyniuchałem tę stronę i nie mogłem się oprzeć. Pokój


Łyse głowy bez wspólnego rytmu raz po raz nachylały się na spotkanie łyżki niosącej śniadanie. Nadawało to im wyglądu pracującego zespołu tłoków. Góra, dół. Góra, dół. Ordynator postanowił mieć wszystkich na oku i już od dłuższego czasu posiłki je się w jednym rzędzie, twarzą do opiekunów, dlatego po drugiej stronie stołu, naprzeciwko Wróblewskiego, stały puste krzesła o metalowym stelażu oraz drewnianym siedzeniu i oparciu. Takie same jak w liceum, do którego chodził i będąc naiwnym jak zawsze, kiedyś bezskutecznie szukał między kolanami własnych inicjałów wpisanych w serce. Obok innych inicjałów. Tyle krzeseł poniszczył scyzorykiem, może któreś z nich po tylu latach zawędrowało tutaj?
Nie zawędrowało.
Nie był to oczywiście cały zastęp pacjentów. Budynek miał mnóstwo zawijasów i dziwnych pomysłów, a to byli ledwie poczciwcy, którzy uznani za względnie przewidywalnych i niegroźnych mogli chłeptać sobie mleczko bez węzłów krępujących przeguby i stawy. Bez pały Damoklesa chronicznie wiszącej nad głową. Tak naprawdę Wróblewski sam nie wiedział jak wielki jest ośrodek, ani ilu dokładnie kuracjuszy trawi w swych trzewiach.
Wiedział natomiast, że tutaj, w ciasnej stołówce, zawsze mógł znaleźć swojego ulubionego pacjenta. To spod furczącego klimatyzatora spozierała na niego ułożona z pleśni twarz Lecha Wałęsy z małą Maryją wiszącą w powietrzu na miejscu piersi, dla której grzyba już nie starczyło. Wróblewski lubił Lecha Wałęsę i zawsze kiedy coś go trapiło, miał zły humor, nękała go jego spina-bifida przychodził zwierzać się Wałęsie, swojemu wąsatemu powiernikowi. Stał tyłem do innych pacjentów oraz personelu, a turkot klimatyzatora szczelnie przeszczekiwał każde jego słowo, więc Wróblewski czuł się dosyć komfortowo przekonany, iż nikt go nie podejrzewa o konszachtowanie z Wałęsą, a nawet jeżeli tak nie było, nawet jeżeli ludzie cichutko zbierali się za jego plecami, pochowani za stołami i podśmiewywali się z niego – Wróblewski nie mógł już się tym przejmować. Poza tym był jawnie uważany za wariata, więc nie było tak, żeby mógł zszargać swoją dobrą reputację.
Często przychodził tu przed podjęciem ważnej decyzji i od czasu swojego wielkiego zagubienia i niepewności w świecie prosił gdańszczanina o sugestie własne. Na przykład parę miesięcy wstecz wymarzył sobie następujący plan: sprzedać swoje od dawna opuszczone mieszkanie i za zarobione pieniądze wykupić kurację u najlepszego psychiatry w województwie, aby po wyjściu z zakładu wynająć jakąś klitkę w śródmieściu i dodziergać swoje życie do końca. Nawet nie po to, by coś odzyskać czy z czegoś się wyleczyć, ale z myślą o tym, żeby skryba nieba i ziemi nie musiał w jego papierach napisać, że Wróblewski był zdziecinniałym idiotą, który zgnił gdzieś w miejskim łagrze dla odrzutków, bo to jednak wstyd. Myślał o tym z intensywnością burzy śnieżnej i wiele nocy spędził na maltretowaniu swojej biednej szarej materii. Leżał w łóżku z ramionami skrzyżowanymi na piersi, gały wybałuszone, i wsłuchiwał się w oddechy ludzi, z którymi dzielił podówczas celę, jakby oczekiwał, że z któregoś z nich skrystalizuje się niebieski dżin i powie mu, żeby zaryzykował, a jak się nie uda to on cofnie czas i spróbuje się jeszcze raz od nowa.

[ Dodano: Czw 14 Sty, 2010 ]
heh, ale ze mnie tłuk. Książki chce pisać, a za głupi, żeby odróżnić "zweryfikowane" od "do weryfikacji". Ładnie.

Tekst mi sie nie spodobał. Może coś w nim jest - ale styl nie przypadł mi do gustu. Takie zwroty jak:

Łyse głowy bez wspólnego rytmu raz po raz nachylały się na spotkanie łyżki niosącej śniadanie.

Budynek miał mnóstwo zawijasów i dziwnych pomysłów, a to byli ledwie poczciwcy,

pieniądze wykupić kurację u najlepszego psychiatry w województwie,

Widzę jako brak pomysłu na narrację, przedstawienie akcji w sposób wiarygodny. Zaczynasz od głów (nie osób), piszesz, że budynek ma pomysły, kurację da się wykupić... Nie odczułem klimatu psychiatryka, zagubienia albo odizolowania. Wałęsa jako katalizator duszy też jest wątły i mało wiarygodny. Do tego wrzucone retrospekcje - wyszło jakoś niezręcznie. To tyle... i aż tyle.

A więc jednak nie prowokacja.

Już teraz mogę z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że jesteś autorem babola miesiąca. "Pała Damoklesa" wisząca komuś nad głową... W dodatku chronicznie... Związki frazeologiczne są święte. Powinien być "miecz Damoklesa".

Tworzysz zbyt długie zdania- masakry, np.

Pan Grzesiek pisze:Ordynator postanowił mieć wszystkich na oku i już od dłuższego czasu posiłki je się w jednym rzędzie, twarzą do opiekunów, dlatego po drugiej stronie stołu, naprzeciwko Wróblewskiego, stały puste krzesła o metalowym stelażu oraz drewnianym siedzeniu i oparciu.

Pan Grzesiek pisze:Leżał w łóżku z ramionami skrzyżowanymi na piersi, gały wybałuszone, i wsłuchiwał się w oddechy ludzi, z którymi dzielił podówczas celę, jakby oczekiwał, że z któregoś z nich skrystalizuje się niebieski dżin i powie mu, żeby zaryzykował, a jak się nie uda to on cofnie czas i spróbuje się jeszcze raz od nowa.

Pan Grzesiek pisze:Budynek miał mnóstwo zawijasów i dziwnych pomysłów

- budynki mają pomysły? "Zawijasy" też nie są szczęśliwie użyte w tym zdaniu.

Pan Grzesiek pisze:Budynek miał mnóstwo zawijasów i dziwnych pomysłów, a to byli ledwie poczciwcy, którzy uznani za względnie przewidywalnych

-Czy Pan Grzesiek przeczytał to chociaż raz przed wysłaniem? Raczej nie.

Pan Grzesiek pisze:Tak naprawdę Wróblewski sam nie wiedział jak wielki jest ośrodek, ani ilu dokładnie kuracjuszy trawi w swych trzewiach.

-Wychodzi na to, że ów tajemniczy Wróblewski pożerał kuracjuszy.

Pan Grzesiek pisze:furczącego klimatyzatora spozierała na niego ułożona z pleśni twarz Lecha Wałęsy z małą Maryją wiszącą w powietrzu na miejscu piersi, dla której grzyba już nie starczyło. Wróblewski lubił Lecha Wałęsę i zawsze kiedy coś go trapiło, miał zły humor, nękała go jego spina-bifida przychodził zwierzać się Wałęsie, swojemu wąsatemu powiernikowi

- powtórzenia.

Pan Grzesiek pisze:spina-bifida

- co go męczyło?

Pan Grzesiek pisze:dodziergać swoje życie do końca

- karkołomna metafora.

Pan Grzesiek pisze:go nie podejrzewa o konszachtowanie

-"podejrzewa o konszachty".

Tekst jest niejasny i niedopracowany. Zbyt długie zdania.

Pozdrawiam.

150 ml pisze:Już teraz mogę z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że jesteś autorem babola miesiąca. "Pała Damoklesa" wisząca komuś nad głową... W dodatku chronicznie... Związki frazeologiczne są święte. Powinien być "miecz Damoklesa".

Chyba, że autor doskonale zna ów związek frazeologiczny i robi z miecza pałę dlatego, że lepiej pasuje ona do klimatu psychiatryka... to też jest możliwe - a w tym przypadku jestem przekonany, że autor świadomie przekręcił ów związek. I czemu niby mają być święte? Ja sam uwielbiam przekręcanie związków frazeologicznych i przysłów tak, aby pasowały lepiej do konkretnej sytuacji. To źle? Mały skok w bok, moim zdaniem, jest w przypadku tych związków czymś dobrym.

Pan Grzesiek pisze:Łyse głowy bez wspólnego rytmu raz po raz nachylały się na spotkanie łyżki niosącej śniadanie.

Nie wiem dlaczego, ale coś mi się tu nie podoba - opis znacznie bardziej kojarzy się z więzieniem niż z psychiatrykiem...

Pan Grzesiek pisze:posiłki je się w jednym rzędzie

"Posiłki je się" sugeruje, że wszyscy jedzą razem, nie tylko pacjenci.

Uch... niby tekst jest w miarę poprawny pod względem gramatycznym, ale czyta się go koszmarnie. Zwłaszcza pierwszy akapit, kończący się opisem przeszłości ordynatora...

Właściwie to niewiele mogę dodać do przedmówców. Zgadzam się z ich negatywnym odbiorem. Liczyłem, że czegoś ciekawego nauczę się z Twojego tekstu. Poczuję klimat psychiatryka (mam w głowie pomysł na opowiadanie, lecz nie biorę się za pisanie właśnie przez to, że nie wiem czy poradziłbym sobie z opisem tego miejsca) i będę mógł to wykorzystać.

Niestety się zawiodłem.

myślę, że macie rację. Od dzisiaj zajmę się tarciem chrzanu.

P.S zastanawia mnie jedna rzecz. Dlaczego komuś się chce pisać elaboraty na temat jak mocne czyjeś pisanie ssie. Przeglądając wasze komentarze widzę miliony długaśnych komentarzy do czyichś prac, ale żadnej twórczości własnej. Naprawdę, nie staram się odgryzać, być złośliwym, ani nikomu ubliżyć, nie traktuję pisania poważnie, poza tym mam raka i niedługo umrę, więc wydaje mi się, że mam fajniejsze zmartwienia. W każdym razie byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi odpowiedział dlaczego tak jest. Dla takiego grafomana jak ja lepiej byłoby te litery poświęcić pisaniu twórczemu. Ja już kończę, bo szkoda mi tych 2 minut i 6 linijek, które poświęciłem na napisanie tego komentarzu (komentarza?).

Pokój!

Pan Grzesiek pisze: P.S zastanawia mnie jedna rzecz. Dlaczego komuś się chce pisać elaboraty na temat jak mocne czyjeś pisanie ssie. Przeglądając wasze komentarze widzę miliony długaśnych komentarzy do czyichś prac, ale żadnej twórczości własnej... W każdym razie byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi odpowiedział dlaczego tak jest.
Pokój!

Proste. Jedni lubią pisać, inni lubią sprawdzać. Każdy robi to co lubi. Ja tam lubię elaborat, na temat mojego złego pisania. Przez to łatwiej je ulepszać.

Jak to jest, że jeśli napiszesz, że coś jest święte, to natychmiast znajdą się osoby, które za wszelką cenę będą próbowały udowodnić, że tak nie jest?

Już tłumaczę, dlaczego "miecz Damoklesa" a nie "pała":

"Związek frazeologiczny to związek wyrazowy o znaczeniu przenośnym, których żadnego członu nie można wymienić, gdyż stanowią nierozerwalną całość znaczeniową." Kiedy nieskrępowany świętościami pisarz zacznie majstrować przy takim związku, musi liczyć się z tym, że narusza normę językową. A ponieważ moje słowa wiarygodne nie są, to powtórzę za słownikiem poprawnej polszczyzny (to chyba jakiś autorytet, prawda? Przynajmniej do momentu, w którym ktoś zacznie mi udawadniać, że jednak nie ): "norma językowa to zbiór tych elementów systemu językowego, a więc zasób wyrazów, ich form i połączeń oraz inwentarz sposobów tworzenia, łączenia, wymawiania i zapisywania wszelkich środków językowych, które są w pewnym okresie uznane przez jakąś społeczność (najczęściej przez całe społeczeństwo, a przede wszystkim przez jego warstwy wykształcone) za wzorcowe, poprawne albo co najmniej dopuszczalne. Użycie środków językowych należących do normy nie naraża autora tekstu na zarzut, że mówi (pisze) źle, błędnie, nie tak, jak to jest przyjęte."

Teraz, kiedy już pochwaliłam się, że mam w domu słownik, podaję przykład z życia. Kiedyś sama z uporem maniaka przekręcałam związki frazeologiczne. Myślałam, że tak jest fajnie i że świadczy to pochlebnie o moim stylu. Grzecznie zwracano mi uwagę na to, że mówię i piszę niepoprawnie. A ja zarzucałam innym, że myślą schematycznie i tłamszą prawdziwe talenty. Lata mijały, zaczęłam czytać opracowania na temat języka polskiego a teksty z czasów gimnazjum odleżały na strychu swoje. Dziś jest mi głupio na samą myśl o tym, co zrobiłam z "puszką Pandory" w jednym ze swoich wypracowań.

Pan Grzesiek pisze:Dlaczego komuś się chce pisać elaboraty na temat jak mocne czyjeś pisanie ssie.

- ponieważ:
1. pisanie traktuje poważnie- nie tylko swoje, ale także czyjeś;
2. wie, lub wydaje mu się, że wie: co, jak, gdzie i dlaczego poprawić;
3. stara się komuś zaoszczędzić czas potrzebny do przyswojenia niektórych zagadnień wiedzy o literaturze;
4. ćwiczy umiejętność wypowiedzi.

Pan Grzesiek pisze:Przeglądając wasze komentarze widzę miliony długaśnych komentarzy do czyichś prac, ale żadnej twórczości własnej.

- patrz: punkt pierwszy.

Pan Grzesiek pisze:Naprawdę, nie staram się odgryzać, być złośliwym, ani nikomu ubliżyć

- starasz się.

Pan Grzesiek pisze:nie traktuję pisania poważnie

- szkoda.

Na koniec powtórzę: "miecz Damoklesa".

Nie, nie staram się. Jestem totalnie zazen

Marti EDIT:
Nie prowadzimy dyskusji w wątku - jeśli nie dotyczą tekstu

Pan Grzesiek pisze:P.S zastanawia mnie jedna rzecz. Dlaczego komuś się chce pisać elaboraty na temat jak mocne czyjeś pisanie ssie. Przeglądając wasze komentarze widzę miliony długaśnych komentarzy do czyichś prac, ale żadnej twórczości własnej

Przyjrzyj się lepiej, moje opowiadania na pewno tam są, a podejrzewam, że nie tylko moje.

Pan Grzesiek pisze:myślę, że macie rację. Od dzisiaj zajmę się tarciem chrzanu.

Ok, polecam też szydełkowanie wyczynowe jako rozsądną alternatywę dla pisania - przecież nikt nie zmusza i nikt nie nalega. A tak serio - nigdzie nie napisałem (i chyba nikt inny też), że waćpan nadajesz się do tarcia chrzanu jeno i powinien porzucić pisanie. Wręcz przeciwnie. Lubisz to? Pisz. Aż będziesz dobry w tym, co robisz.

150 ml pisze:Kiedyś sama z uporem maniaka przekręcałam związki frazeologiczne. Myślałam, że tak jest fajnie i że świadczy to pochlebnie o moim stylu.

Cóż... nadal przekręcam, nadal myślę, że jest to fajne i nie zmienię tego. Możesz mieć rację, ale będę musiał sam do tego dojść kiedyś. Wszystkich nas przecież uczyli, że "pięta Achillesa" działa, ale "noga Achillesa" już nie - i temu nie zaprzeczę. Jak dla mnie przekręcenie związku frazeologicznego w pewnych określonych okolicznościach jest akceptowalne... Ale to już offtopowanie. Dzięks za wyjaśnienia słownikowe.

Pan Grzesiek pisze:Naprawdę, nie staram się odgryzać, być złośliwym, ani nikomu ubliżyć, nie traktuję pisania poważnie, poza tym mam raka i niedługo umrę, więc wydaje mi się, że mam fajniejsze zmartwienia.

Wydaje mi się, że próbujesz być złośliwym jednak - ale nic to, też bym próbował jakby mój tekst krytykowano niesłusznie (bo przecież każdy autor w głębi duszy wie, że jego tekst jest doskonały ). Napisanie knigi przez kogoś, kto pisania nie traktuje poważnie to prawdziwy ewenement. Jeżeli naprawdę masz raka i długo już na tym świecie nie zabawisz - wyrazy współczucia, acz muszę zauważyć, że wrzucasz wzmiankę o tym na forum zupełnie bez związku i bez potrzeby. Jeżeli owego raka nie masz to jest to bardzo, bardzo głupi żart - powinieneś wtedy wejrzeć głęboko w siebie i zrozumieć błędy w swoim postępowaniu, albowiem są pewnie na tym forum ludzie, którym taki żarcik wyda się cokolwiek niesmaczny.

Pan Grzesiek pisze:poza tym mam raka i niedługo umrę, więc wydaje mi się, że mam fajniejsze zmartwienia.

Bardzo mi przykro (jeśli to prawda), ale czy przez to tekst ma się zacząć nagle podobać? Poprzednicy ocenili Twój tekst! - nie Ciebie, ani Twoją sytuację.

Bardzo brzydkie zagranie.

[ Dodano: Pią 15 Sty, 2010 ]
Ps. Chcesz usłyszeć pozytywne opinie - pracuj nad warsztatem i napisz coś dobrego, zamiast uciekać się do brania "na litość".

Pan Grzesiek pisze:poza tym mam raka i niedługo umrę, więc wydaje mi się, że mam fajniejsze zmartwienia.

Nie wiem co o Tobie myśleć. Takie wyznanie w zaistniałej sytuacji działa na mnie co najmniej odpychająco ....

Rozmawiamy o tekście, nie autorze. Jeszcze jeden post nie na temat i lecą ostrzeżenia.

Parę rzeczy w tym tekście mi się podoba. Nawet bardzo. Na przykład to:

Pan Grzesiek pisze:dodziergać swoje życie do końca

albo to:

Pan Grzesiek pisze:Myślał o tym z intensywnością burzy śnieżnej

i to:

Pan Grzesiek pisze:jakby oczekiwał, że z któregoś z nich skrystalizuje się niebieski dżin i powie mu, żeby zaryzykował, a jak się nie uda to on cofnie czas i spróbuje się jeszcze raz od nowa.

Co do "pały Damoklesa" i świętości związków frazeologicznych: owszem, są święte. Co nie oznacza, że nie można sobie czasem czegoś świętego poszargać.
Tyle, że trzeba to robić z siłą czołgu, żeby było widać, że to szarganie, a nie prostacki błąd.
Uważam, że w tym przypadku Damokles został poszargany z premedytacją. Czy wystarczająco mocno? Nie wiem, jak dla mnie wystarczy...


Pozdrawiam