– Jak sobie radzisz, Jack?



Własny głos wydał jej się zimny i obcy. Zapytała, bo nie wiedziała co innego może powiedzieć by rozpocząć wymianę zdań, ściągnąć na siebie choć trochę uwagi. Leżała obok niego, naga, nieco wyczerpana, czując na sobie ciężar kołdry. Rozmowa była wszystkim, czego potrzebowała Abby.



– W porządku. A ty?



– Straciłam pracę – odpowiedziała, i przed oczami przebiegły jej wszystkie wydarzenia poprzedniego miesiąca. Przypomniało jej się, jak rozcięła sobie palec krojąc wielki, tłusty schab; jak rana krwawiła i nie chciała goić się przez ciągłą pracę, aż w końcu wdało się zakażenie i palec stał się siny, gorący i napuchnięty i zaczęła w nim zbierać się śmierdząca ropa. Pamiętała też dobrze jegomościa w brązowym deklu, który obserwował ją bacznie, kiedy pakowała dla niego potężny udziec świński. Był stałym klientem i zamawiał dużo mięs każdego tygodnia; zapewne był to właściciel któregoś z okolicznych szynków. Potem nadeszło wspomnienie pana Forside, który zawsze wpadał do sklepu w środy. Tym razem był zły, spojrzał na Abby i jej dłonie układające towar za szybą lodówki. Zadrżała przed jego surowym wzrokiem. Pan Forside dyszał z wściekłości tak, że jego gęsty, wypielęgnowany wąs uginał się pod naporem powietrza uchodzącego z nozdrzy. Abby zawsze była taka słaba i bojaźliwa.



– Jak to się stało? – zapytał Jack.



Ale ona milczała.



Poczuła na szyi rozpalony oddech nasycony alkoholem, gorącą dłoń na piersiach, brzuchu, udach, poczuła przylegające do niej ciało mężczyzny. Ten dotyk ją parzył; nie chciała go. Było jej trudno.

Czy jest na sali pointa?

Kolejny tekst-karzełek, który nie powinien istnieć samodzielnie, chociaż jako fragment większej całości mógłby się sprawdzić.

No chyba że nie załapałem puenty.

Yhy.



No właśnie. Zatkało mnie - to jest miniatura? Ja tu widzę fragment z potencjałem, a nie miniaturę! I do tego ostatnie zdanie - bleeee.



Dobrze napisane. Minimalna ilość dialogów zacieśnia i tak duszną atmosferę. W kilka zdań zbudowałeś scenę łóżkową - to przed i to po "wszystkim". Wyszło zgrabnie. Retrospekcja ciekawa, niedopowiedziana, ale wymowna. Też tutaj pasuje. Całość jako fragment podoba mi się - zdecydowanie - rozwiń to w coś większego. Jako miniatura, to tragedyja. Wybierz, co lepsze

Pamiętała też dobrze jegomościa w brązowym deklu, który obserwował ją bacznie, kiedy pakowała dla niego potężny udziec świński.

Niepotrzebne. Czytelnik dopowie sobie to sam.

Pan Forside dyszał z wściekłości tak, że jego gęsty, wypielęgnowany wąs uginał się pod naporem powietrza uchodzącego z nozdrzy.

Nie spodobało mi się to określenie. Nie potrafię sobie wyobrazić uginającego się wąsa.



O tekście. Spodobał mi się bardzo. Długo nie wiedziałem co napisać. Lubię nieoczywistości, sprawia mi przyjemność doszukiwanie się ukrytych znaczeń. Twoja miniaturka dostarczyła mi właśnie takich wrażeń. Szczególnie co najmniej dwuznaczny tytuł.



Dobry tekst.

dzieki za opinie. Faktycznie ostatnie zdanie zupelnie nie brzmi. Po kilku dniach w ogole wprowadzilem sporo poprawek. Nie widze tego opowiadania jako fragmentu calosci: jezeli ma jakakolwiek mocna strone to wlasnie taka, ze czytajacy musi wiele dopowiedziec. dzieki

Jak dla mnie, to mógłby być zarys sceny do filmu, którego scenariusz byłby oparty na krótkich historiach z życia przypadkowych ludzi, które w ostatnim momencie połączą się w jedną całość:)



Duży plus za dialog, który w swej skromności jest bardzo wymowny.

Parę razy czytałem ten tekst i wciąż go nie chwytam. Ok, napisane w miarę porządnie, ale problem dla mnie, prostaka: o czym to, do cholery, jest? Co z tego wynika? Zadawałem sobie to pytanie, ale wciąż pozostaje bez odpowiedzi.

Trzymaj się!

Mam to samo pytanie co kolega wyżej, o czym to jest? Jakie znaczenie ma mięso układane przez kobietę albo rozzłoszczony pan Forside? Można się domyślać, dorabiać swoje znaczenia, trochę strzelać, ale trudno odczytać myśli autora, tak więc - możemy prosić o małe wytłumaczenie dla ludu prostego?