W ten piękny dzień nie oczekujmy niczego. Jest piękny dzień, czego chcesz więcej? Uderzenia w twarz gorącą patelnią, żeby poczuć, że żyjesz? Ż. Wiesz, co to znaczy. Wiecznie główny temat naszych rozmów; patrz, jak Ż. się zmieniło. Teraz możesz bez zbędnych wyrzutów spędzać całe poranki, popołudnia i wieczory, leżąc na podłodze w sypialni i zastanawiając się nad swoją jesienią w obliczu nadchodzącej wiosny. To nie tak, że zostały nam tylko puste pory roku. Myślałem o Wiośnie. Patrzę w niebo i piszę list. Przepraszam za bazgroły. Ciesz się pięknym dniem.

K.



Rzeczywiście, piękny dzień. Nie musiałeś chyba tak wypominać? Mówiłam przecież, nie lubię ostrych potraw. Pieprz daj mi osobno. A Wiosna? Chyba nie wierzysz w metafory?

S.



Nie pisz o wierze. Widzisz absurd tej sytuacji? Jadę dzisiaj. Boję się. Chociaż wczoraj był piękny dzień. A jutro dwadzieścia cztery stopnie.

K.



Cofnęłam się w czasie. Zrobiłam sobie domek w poszewce na kołdrę. Kiedyś chowałam się przed duchem, teraz… Też. Wiesz, że to jest głupie? Niebo i dwadzieścia cztery stopnie a ty, zamiast łapać muchy, jedziesz. Już pojechałeś. Plan dobiega nie do tego końca. Napiszę ci wiersz na kamieniu.

S.



Nie tym razem. A gdyby się jednak udało? Może to wcale nie takie głupie… N. Nadzieja, Naiwność.

K.



Ze statystyk wynika inaczej. Wyszłam spod kołdry i kupiłam nowy żyrandol. Inny punkt widzenia. Jak wspomniałeś, nie mam zbędnych wyrzutów. Przynajmniej nie z tego powodu. Zjedz coś ciepłego.

S.



Jest już czwartek. Co przeczytałeś? Ja znowu L. Taki nastrój.

S.



Wyczerpała się bateria w zegarku.

S.



To może i dobrze. Ja nie czytam, bo… Litery do mnie nie pasują. Ostatnio. Powiedziałbym Ci, ale… Poleż chwilę na podłodze i poczekaj. Niedługo u ciebie będę.

K.





W ten piękny deszcz historie odbijają się echem i światłem od nagrobków. Grawerowany słonymi kroplami napis jest moją jamą, schronieniem przed spadającymi łzami wiecznych pilotów.





K… Kocham, nie wierzysz

W dzień marzycieli

Przyjechałeś

Gotowy, zapakowany

Zamknięty.

S.

Nie wiem, dlaczego nikt nie komentuje? Bo autorka bawi sie formą, bo inaczej zapisała ów dialog? Serio, ale jeżeli będziemy wciąż sie trzymać tej samej formy - rozpoczęcie, rozwinięcie, zakończenie, z akcją i fabułą wprost powiedzianą - to do niczego nowego nie dojdziemy.



Bardzo dobry eksperyment. A to duży plus ode mnie, bo ja za eksperymentami raczej nie przepadam, uznaję, ale zbyt często widzę pseudoeksperymenty, by z optymizmem podchodzić do następnych. Tekst ma swój klimat, do tego ładny klimat, jest lekko, przyjemnie. Dialogi brzmią naturalnie, nic bym w nich nie zmieniła. Tam chyba jednego przecinka brakuje, przed "a', ale ogólnie interpunkcja też na plus. Pomysł innego zapisu dialogu również - za przejrzystość, za ciekawą nowość, za pokazanie, że da sę eksperymentować z głową.



Pozdrawiam

Patka

Masz rację Patka, a trudność wyrażenia opinii wynika zapewne z bardzo osobistego przekazu, który również odbiera się bardzo osobiście, bardziej duszą i ciałem niż umysłem.



Kilka luźnych myśli, skierowanych ku komuś, ale i ku sobie. Rozmowa ludzi, którzy mijają się, choć niekoniecznie świadomie. Bardzo ładnie napisane z pięknym zwieńczeniem. Takich rzeczy nie chce się komentować, po prostu czytam, potem spojrzę w okno...

To co mi się podoba w tej pracy, to że każdy, absolutnie każdy, wyraz jest na swoim miejscu. To co powiedziała Patka - dialogi brzmią naturalnie, zdecydowanie. Nie dziwię się, nie widziałem nigdy, żebyś miała z tym problemy.



Ciekawy klimat. Taki ciepły, trochę melancholijny, ale w ten przyjemny sposób.



Dobre, ładne zakończenie.



Wszystko na swoim miejscu, zdecydowanie. Krótkie, przemyślane i ciepłe. Gratulacje, naprawdę udany eskperyment.