Jesteś rzeką, mówią. Nie mogę dwa razy zanurzyć stóp w tej samej wodzie.
Siadam na brzegu i patrzę na meandry, którymi mnie prowadzisz i kamienie, które wrzuciłam w twój nurt. Jedne są gładkie i piękne, inne jeszcze kanciaste, bo za krótko tu leżą. Jesteś rzeką, mówią. Jednak czasem zdajesz mi się fatamorganą, złudzeniem wzroku zmęczonego skwarem. Sięgam dłonią, lecz zamiast chłodnej wody przelewam w palcach ziarenka piasku.
Kto je tu rozsypał – Bóg czy diabeł?
Nie jesteś rzeką, mówię. Jesteś pustynią. Nie ma nikogo innego i nigdy nie było. Słońce wypala mi oddech. Zasypiam.
Gdy otwieram oczy, znów siedzę nad rzeką.

Pięknie.

Nie lubię pisać o czymś, co po prostu mi się nie spodobało, albo nie trafiło. Jak ciastko z kremem. Słodkie, ale już zapomniałem, że zjadłem.
Nie jestem targetem. :(
Ale pasuje do kawy

Ładnie napisane. Ale wolę prozę od poezji

Trafia:)

Kilka drobnych zmian i byłby piękny wiersz
I wiesz.. trochę żałuję, że o niego nie powalczyłaś
Ale i tak wielki uśmiech dla Pani
Dziękuję

ithi, senkju

P.Yonk pisze: Nie jestem targetem.

P.Yonk, dobra, dobra, nie bądź taki delikatny

Romecki, brat_ruina, dzięki Sarah, bo to chciał być wiersz, ale się uparłam, że ma być drabbel

Dzięki wszystkim za przeczytanie!

wtórne i wtórne

iris pisze: Nie jesteś rzeką, mówię. Jesteś pustynią. Nie ma nikogo innego i nigdy nie było. Słońce wypala mi oddech. Zasypiam. Gdy otwieram oczy, znów siedzę nad rzeką.

tylko to

Added in 57 seconds:
bo -znów nad rzeką

Jesteś rzeką, mówią. Nie można tak samo zanurzyć się w tobie.
Patrzę na meandry, którymi prowadzisz i kamienie wrzucone w nurt.
Jedne są gładkie i piękne, inne kanciaste, bo za krótko tu leżą.

Jesteś rzeką, mówią. A może fatamorganą w zmęczonym skwarze.
Sięgam dłonią, lecz zamiast chłodnej wody przelewam w palcach ziarenka piasku.
Kto je tu rozsypał – Bóg czy diabeł?

Nie jesteś rzeką, mówię. Jesteś pustynią. Nie ma nikogo innego i nigdy nie było.
Słońce wypala mi oddech. Zasypiam. Gdy otwieram oczy,
siedzę nad rzeką.

------
Tu jest to, co lubię dotykać.
Sorry, nie mogłam się powstrzymać:)

Ładnie się słowa składają. Ale rozbudowana metafora rozpycha formę, bieży ku poetyckiemu Olimpowi. To źle? Nie.
Kunszt doceniam. W prozie wolę więcej mięsa. Ghrrr...

Feder9, dzięki
Wrotycz, nie przepraszaj, to chciało być wierszem, ale uparta autorka nie pozwoliła.
Leszku, ja taką bardziej jarską kuchnię prowadzę Dziękuję!

Do mnie trafia. Nie musi być wierszem, tak też jest dobrze.

Bardzo poetycki drabble. Końcówka świetna, można zmieniać w myślach wersje ostatniego akapitu. Wrotycz zmieniła szyk, ja bym zmienił słowa, na przykład: "... Słońce wypala wspomnienia. Zasypiam...". Bardzo przyjemnie się to czyta.

Ta rzeka gubi mi się w piasku, rzecz właściwa (i dokuczliwa) dla rzek pustynnych.

Iris wystartowała z prozą poetycką, a Wrotycz przerobił tekst na całkiem zgrabny wiersz. Podoba mi się taka spółdzielczość i kooperacja.

Kot Garfield pisze:a Wrotycz przerobił

przerobiła