Anna mówi, że piwo mi nie służy. Niech sobie mówi, co chce!
 
Ekspert twierdzi, że jedna szklaneczka, wypijana przed obiadem, zaostrza apetyt. Pół szklaneczki przed koncertem – o czym wiedzą trębacze, puzoniści, waltorniści – rozluźnia aparat gry. Zimny, chmielowo-słodowy napój skutecznie gasi pragnienie podczas upału.
 
Anna mówi, że od piwa głowa się kiwa, rośnie maciek, cierpi wątroba, człowiek staje się gburowaty, chamowaty, i że w ogóle… to nic dobrego.
 
Tymczasem od trzydziestu lat jestem szczęśliwym posiadaczem browaru. Nie piję piwa, ani go nie kupuję; wszystkiego mam pod dostatkiem; siedzę tylko i liczę mamonę. Co mam nie liczyć!
 
Piwo mi nie służy?! – Żarty!

Fajne, jak to u ciebie Stylistycznie inaczej, tym razem ewidentnie uderzasz w prostotę i minimalizm - ale też ładne, pasuje taki sposób pisania do takiego tekstu.
Puenta (a w zasadzie całe dwa ostatnie akapity) - cudo!

Bardzo zgrabny drabbelek
Przeczytałam go z uśmiechem:)

Jest fajnie, tylko widzę jeden zgrzyt logiczny. Czemu rzeczona Anna uważa że piwo nie służy akurat narratorowi?
Uogólnienie do "piwo szkodzi" albo "na dłuższą metę nie służy" etc etc by chyba wygładziło sprawę.

maciekzolnowski pisze: Tymczasem od trzydziestu lat jestem szczęśliwym posiadaczem browaru. Nie piję piwa, ani go nie kupuję; wszystkiego mam pod dostatkiem; siedzę tylko i liczę mamonę. Co mam nie liczyć!

Anna to przyjaciółka/żona? Dlaczego taka niezadowolona? Bohater zarabia na browarnictwie i łączy przyjemne z pożytecznym. Powinna się cieszyć!

Przyjemny, lekki tekst.

Podoba mi się. Bardzo lekko i z humorem.
Pozdrawiam

Dzięki za przychylne komentarze!