Witam, zamieszczam początek mojego opowiadania. Proszę o rady i życzę przyjemnej lektury.

Moja matka była pielęgniarką, po rozwodzie dostała z pracy małe mieszkanie komunalne przy szpitalu policyjnym. Miałem wtedy zaledwie sześć lat i wystraszyłem się na wiadomość, gdzie od teraz będę mieszkał. Nie bałem się życia bez ojca, czy bez kolegów z podwórka, nie bałem się szpitala jako przykrego miejsca. Jedyne, co mnie przejmowało strachem, to myśl, że mogę zostać zastrzelony. Parę wieczorów przed przeprowadzką siadywałem na spakowanych kartonach po pieluchomajtkach i wyobrażałem sobie bandytów przyjeżdżających czarną limuzyną. Forsują szlaban i śmiejąc się strzelają na oślep, po czym wsadzają w kącik ust po cygarze i odjeżdżają.
Mieszkanie było dwoma malutkimi pokoikami, jednak bardziej niż rozmiar mieszkania, denerwowały mnie jego klamki. Jeszcze w starym domu miałem problemy z ich dosięgnięciem, choć nie były wyjątkowo wysoko, a teraz sięgały ramienia dorosłego człowieka. Strasznie irytowałem się za każdym razem, kiedy musiałem stawać na taborecie albo prosić mamę, żeby otworzyła mi drzwi. Z racji tych klamek, mama szybko zaczęła nazywać nasz nowy dom pałacem prezydenckim, czego nie rozumiałem. Za to mnie, z racji faktu, że cały czas otwierała przede mną drzwi, nazywała prezydentem.
Kuchnia i łazienka znajdowały się na korytarzu. Musieliśmy dzielić je z rodziną Nosowiczów, co było więcej niż problemem natury fizjologicznej. Była to rodzina bardzo brudna i - jak mawiał mój dziadek - podejrzanej konduity. Mąż i żona w średnim wieku oraz ich dzieci: brat i siostra, którzy nosili takie same ni to chłopięce ni dziewczęce fryzury, byli zawsze umorusani i tak naprawdę nigdy ich nie odróżniałem. Stary Nosowicz był konserwatorem w naszym budynku i na geriatrycznym. Ona też dorabiała jako sprzątaczka.
Mieszkali dokładnie naprzeciwko nas. Często słyszeliśmy, jak skrzypiąco otwierają drzwi i bezszelestnie starają się podejść pod nasz próg, żeby podsłuchiwać nasze ewentualne plany na przyszłość czy co też mogło ich interesować. Jednak żadne z nich nie miało pojęcia o delikatności i za każdym razem, kiedy chcieli bezdźwięcznie podejść pod drzwi, tak naprawdę hałasowali na pół korytarza.
Potem była pani Piniewska - starsza, samotna pani, która pół dnia spędzała w kościele bądź na cmentarzu, oraz Szklaniecki, praktykant z chirurgii, ale też starał się na siebie w ogóle nie zwracać uwagi. Oni dzielili tę drugą toaletę oraz kuchnię. Mogłoby to się wydawać niesprawiedliwe, że tu siedmioro osób ma wspólną toaletę, a tam zaledwie dwoje, ale prawda jest taka, że pani Piniewska te pół dnia, którego nie zużyła na cmentarzu, przesiadywała w toalecie. Na samym końcu skrzydła mieściły się mieszkania państwa Dynowicz, Gronków, Bureckich oraz Korzyckich. Oni też się jakoś między sobą dzielili.
Szybko stwierdziłem, że życie dziecka wśród ludzi starych i chorych będzie koszmarem. Nie wiem, z jakiego powodu matka myślała, że chciałbym z własnej woli kręcić się po szpitalu, w każdym razie surowo zabraniała mi wychodzić z domu bez jej wiedzy i opieki. Kiedy mi to oznajmiała, w mojej głowie wciąż kołatały krzyki bólu i rozpaczy, jakich nasłuchałem się przez cały dzień, więc z wielką powagą zakazałem matce tego samego, po czym uścisnęliśmy sobie dłonie.
Jedynym problemem związanym z tą zasadą był fakt, że blok mieszkalny i szpital mieściły się w tym samym budynku i tak naprawdę nie było wiadomo, gdzie kończy się jedno a zaczyna drugie. Dlatego za każdym razem, kiedy wychodziłem z domu, można było być pewnym, że stanie się coś śmiesznego.
Pewnego razu miałem pójść do pobliskiego sklepu. Doskonale pamiętałem drogę i kiedy matka spytała mnie, jaką obiorę trasę, zrobiłem głęboki wdech, po czym powiedziałem: mamo, pójdę do końca korytarza M, potem w lewo, za szklanymi drzwiami piętro w dół, przejściem dla pielęgniarek na korytarz H, tam trzema schodkami na zewnątrz, w prawo, powiedzieć dzień dobry stróżowi w budzie, na drugą stronę ulicy – oczywiście pasami – i zejść trochę w dół do sklepu. Mama z dumą poklepała syna po ramieniu.
I poszedłbym dokładnie tą drogą, gdyby nie pan Wiścicki. Moja mama zawsze ostrzegała mnie przed Wiścickim. Mówiła, że jest człowiekiem bez Boga i żebym pod żadnym pozorem nigdy się do niego nie odzywał, ani nawet nie patrzył mu w oczy (jakby po naszym spojrzeniu coś ohydnego z Wiścickiego mogło spełznąć na mnie). Jednak los chciał, żeby tamtego dnia Wiścicki przegryzł prześcieradła i leżał rozłożony w poprzek schodów. Wsparł się na łokciu i niczym cezar patrzył gdzieś przez zakratowane okno. Potrafiłem być dzielny, szedłem specjalnie głośno tupiąc - w nadziei, że Wiścicki weźmie mnie za doktora i automatycznie zrobi przejście. Niestety, nawet nie drgnął, więc zatrzymałem się stopień przed nim, powiedziałem „przepraszam”, a nie otrzymawszy odpowiedzi, dodałem: muszę iść do sklepu.
Wiścicki spojrzał mi w oczy. Twarz miał dziwną. Całą pomarszczoną jak kolano słonia. I było coś nieprzyjemnego w jego spojrzeniu. Leniwie obrócił się w moją stronę. A nie boisz się, że się zgubisz? Nie boisz się tak samemu chodzić? Po czym nie dając mi odpowiedzieć, spytał, na co jestem chory. Spod siwego zarostu wyłonił się nieprzyjemny uśmiech.
Chory?
Cukrzyca? Astma? Serce? Białaczka? Co ci jest?
Jestem zdrowy.
Zdrowy? Pokręcił przecząco głową. Tutaj nikt nie jest zdrowy. Zamyślił się na chwilę, po czym dodał: I co tu robisz, chłopie?
Chciałem wytłumaczyć, że mama wysłała mnie po zakupy, ale niecierpliwie mi przerwał.
Tak, tak... Ale co tu robisz w ogóle? Skąd się tu wziąłeś, chłopie? Widuję cię za często jak na gościa.
Więc opowiedziałem o tym, że tu mieszkam, niedawno się przeprowadziłem. Może nie powinienem był, ale opowiedziałem o rozwodzie moich rodziców, o tym jak ze sobą nie rozmawiają. Po zdarzeniu myślałem, że to ze strachu tak gadałem, ale w głębi duszy już wtedy wiedziałem, że to nieprawda.
Następnie spytał, czy lubię robale. Nie lubiłem robali. Wyjął zza pazuchy małego skorpiona. Złapał pajęczaka za ogon i zawiesił nad otwartymi ustami. Zwierzę skręcało się na boki, podczas gdy Wiścicki machał jęzorem, jakby chciał użyć go do walki przeciwko leniwie zwierającym się szczypcom.
Schował cudaczne zwierzę z powrotem za połę fartucha. Fajny, co? Spytał, ale widziałem, że wcale nie chciał usłyszeć mojej opinii, tylko swoją opinię płynącą z moich ust. Nie odpowiedziałem.
Fajny, fajny. Wiesz, taki skorpion jest odporny na promieniowanie radioaktywne. Może przetrwać wszystko. Chcesz kupić?
Miałem przy sobie dwadzieścia złotych, Wiścicki powiedział, że robal jest wart dziesięć razy tyle, ale i tak mi go sprzeda, ponieważ tam, dokąd się wybiera, pieniądze nie są potrzebne. Zgodziłem się. Za resztę Wiścicki żądał paru przysług, nie chciał powiedzieć jakich, ale na to też się zgodziłem. Kazał mi na następny dzień przyjść do siebie na oddział, po czym oświadczył, że idzie się przywiązać z powrotem, zanim personel zauważy.
W ten sposób zostałem bez pieniędzy i bez zakupów, ale – jak to się mówi - ze skorpionem. Nie przejmowałem się. Usiadłem na schodach i urzeczony przyglądałem się zwierzęciu. Był bardzo mały, mieścił się na mojej otwartej dłoni. Jego pancerz na odwłoku i kończynach był niemal przezroczysty; w dotyku chropowaty jak rzep. Czułem igiełki na skórze, kiedy przebierał kończynami.

Darkpoet68 pisze:wystraszyłem się na wiadomość

Dziwnie to brzmi w moich uszach. Na wieść?

Darkpoet68 pisze:Forsują szlaban i (1)śmiejąc się strzelają na oślep, po czym wsadzają w kącik ust po cygarze(2) i odjeżdżają.

1. Imiesłów, który powinien być oddzielony przecinkami.
2. W kącik ust możesz wsadzić jedno cygaro. Na dobrą sprawę w zdaniu nie ma informacji o tym, komu wsadzają to cygaro. Każdy z nich wsadził sobie po cygarze.

Darkpoet68 pisze:ni to chłopięce[przecinek] ni dziewczęce fryzury

Darkpoet68 pisze:Stary Nosowicz był konserwatorem w naszym budynku i na geriatrycznym. Ona też dorabiała jako sprzątaczka.

Bardzo mętne. Mogłeś dodać, że na oddziale geriatrycznym. I żona dorabiała. No bo jaka ona? Tam nie ma "onej". Musiałbyś "oną" wprowadzić.

Darkpoet68 pisze:starał się na siebie w ogóle nie zwracać uwagi

To zdanie świadczy o tym, że się sobą nie interesował. Nie golił, nie dbał o ubrania, nie mył itd.
nie przyciągać uwagi

Darkpoet68 pisze:Jedynym problemem związanym z tą zasadą był fakt, że blok mieszkalny i szpital mieściły się w tym samym budynku i tak naprawdę nie było wiadomo, gdzie kończy się jedno a zaczyna drugie. Dlatego za każdym razem, kiedy wychodziłem z domu, można było być pewnym, że stanie się coś śmiesznego.

Nie wiedzę związku między połączeniem budynków, a czymś śmiesznym.
Ktoś czepliwy przyczepiłby się także do słowa "dom", rozróżnić je od "mieszkania".

Darkpoet68 pisze:A nie boisz się, że się zgubisz? Nie boisz się tak samemu chodzić? Po czym nie dając mi odpowiedzieć, spytał, na co jestem chory. Spod siwego zarostu wyłonił się nieprzyjemny uśmiech.
Chory?
Cukrzyca? Astma? Serce? Białaczka? Co ci jest?
Jestem zdrowy.
Zdrowy? Pokręcił przecząco głową. Tutaj nikt nie jest zdrowy. Zamyślił się na chwilę, po czym dodał: I co tu robisz, chłopie?

Tak się nie zapisuje dialogu.

Początek... No dałbym opowiadaniu szansę. Jeżeli kilkuletni dzieciak, który zamiast zakupów kupuje skorpiona ma jakieś znaczenie dla fabuły to ok. Osobiście jednak dwa razy bym się zastanowił na miejscu matki, gdybym miał tak małe dziecko wysłać po zakupy.
A co ze szkołą? Przedszkolem? Mały siedzi w domu? Lepiej, żeby siedział. Pedofile grasują.

Siękoza i bylica. Poprawa w tym względzie mile widziana.

Bohater... Brakuje mi go trochę. Niby wiadomo, że narratorem jest dziecko, ale... Kto był tym dzieckiem? W jakich okolicznościach sobie to przypomina? Cztery zdania wstępu i jestem szczęśliwy. No chyba, że wyjaśnia się potem i że tak musi być.

Co dalej... Mam nadzieję, że dalej jest tylko lepiej, bo jeśli jest tak samo, albo nie daj Bóg! gorzej, to nie chcę czytać.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że gdzieś to już czytałem. Zamieszczałeś ten fragment na jakimś innym portalu literackim?
Tak jak teraz, tak i wtedy nie zrobił na mnie dobrego wrażenia. Drętwe to jakieś.

Jeszcze w starym domu miałem problemy z ich dosięgnięciem,

Lepiej zabrzmi: ...miałem problem, aby je dosięgnąć.

którzy nosili takie same ni to chłopięce ni dziewczęce fryzury

„którzy nosili takie same, ni to chłopięce, ni to dziewczęce fryzury” - tak chyba będzie lepiej.

Stary Nosowicz był konserwatorem w naszym budynku i na geriatrycznym. Ona też dorabiała jako sprzątaczka.

Nie najlepiej to się układa. Na pewno zamiast „Ona” wstawiłbym „Jego żona”, ale wlaściwie oba te zdania trzeba jakoś przerobić.

Mieszkali dokładnie naprzeciwko nas.

„dokładnie” bym wyrzucił.

oraz Szklaniecki, praktykant z chirurgii, ale też starał się na siebie w ogóle nie zwracać uwagi.

Dlaczego nagle „ale też”?

Oni dzielili tę drugą toaletę oraz kuchnię. Mogłoby to się wydawać niesprawiedliwe, że tu siedmioro osób ma wspólną toaletę, a tam zaledwie dwoje, ale prawda jest taka, że pani Piniewska te pół dnia, którego nie zużyła na cmentarzu, przesiadywała w toalecie.

Trzy toalety w dwóch zdaniach – to naprawdę zbyt wiele. A tak w ogóle, to sądzisz, że te i poprzednie wstrząsające fakty wzbudzą zainteresowanie czytelnika?

Na samym końcu skrzydła mieściły się mieszkania państwa Dynowicz, Gronków, Bureckich oraz Korzyckich.

Co ma wynikać z tych nazwisk? Kogo to może obchodzić?

Szybko stwierdziłem, że życie dziecka wśród ludzi starych i chorych będzie koszmarem.

Bez przesadyzmu. Poza tym dziecko nie jest zdolne do takich refleksji.

po czym uścisnęliśmy sobie dłonie.

Tak z sześciolatkiem? Matka z małym dzieckiem ściskają sobie dłonie? Technicznie oczywiście możliwe, ale tylko technicznie.

Jedynym problemem związanym z tą zasadą był fakt, że blok mieszkalny i szpital mieściły się w tym samym budynku i tak naprawdę nie było wiadomo, gdzie kończy się jedno a zaczyna drugie.

Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić.

Więc opowiedziałem o tym, że tu mieszkam, niedawno się przeprowadziłem. Może nie powinienem był, ale opowiedziałem o rozwodzie moich rodziców,

I to wszystko leży w sferze zainteresowań sześciolatka, który o tym opowiada? Nie boi się obcego?

Tak ogólnie, to jest to przede wszystkim nudne, nazbyt wydumane i nierealistyczne. Nagromadzenie nieistotnych faktów. Dziwna ta matka ze swoją zdumiewająca beztroską, dziwny ten pacjent, który się rozwiązuje i przywiązuje, dziwny szpital, połączony z budynkiem mieszkalnym, dziwne dziecko, a o handlu jadowitymi (bo innych chyba nie ma) skorpionami na schodach, to już szkoda wspominać. Realizmu nie ma, wszyscy zachowują się nienormalnie i nienaturalnie, sensu (przynajmniej jak na razie) nie widać, a na fantastykę też to nie wygląda. No i po prostu nieciekawe. Jeśli nawet ciag dalszy będzie lepszy, to i tak ten fragment wymaga zdecydowanej korekty.

Gorgiasz pisze:

Szybko stwierdziłem, że życie dziecka wśród ludzi starych i chorych będzie koszmarem.

Bez przesadyzmu. Poza tym dziecko nie jest zdolne do takich refleksji.

Czemu? Wydaje mi się, że dziecko jak najbardziej mogło uznać życie w takim towarzystwie za koszmar. Wiadomo, dzieciak potrzebuje się wykrzyczeć, wybiegać, wyszaleć. A w takim otoczeniu zapewne słyszał często litanie w stylu: Siedź cicho, tu ludzie chorują i potrzebują spokoju. Nie biegaj. Nie drzyj się. Posiedź chwilę spokojnie. Nie garb się, łokcie przy sobie. Ależ te dzisiejsze dzieci są nieznośne. Za moich czasów...

Wiadomo, dzieciak potrzebuje się wykrzyczeć, wybiegać, wyszaleć.

Ależ oczywiście. I dlatego dziecko, w tym wypadku sześcioletnie, żyje we własnym świecie, to jest wśród rówieśników w przedszkolu, czy w pierwszej klasie, wśród własnych zabaw czy gier, a starych ludzi będzie ledwo zauważać, a i to wtedy, kiedy specjalnie będą zwracali na siebie uwagę. Dzieci nie zastanawiają sie nad starością, w pewnym sensie prawie jej nie dostrzegają, tzn dostrzegają ją w niewielkim, specyficznym dla swego wieku zakresie, bardzo różnym od reakcji dorosłych. A wychowywanie zdrowego dziecka w szpitalu, jest w ogóle abstrakcją.

Dzięki za komentarze! Dziwię się , że nie dostrzegacie, że tekst ma być trochę groteską i tak wszystko przystawiacie do szkiełka i oka. A co do zdolności kognitywnych sześciolatka, to już chyba zależy od człowieka. Są dzieci, które grają na bębnach w wieku trzech lat.

Gorgiasz pisze:starych ludzi będzie ledwo zauważać

Oczywiście :wink: Pod warunkiem, że to starzy ludzie nie zaczną sami dawać mu się we znaki, a to jest więcej niż prawdopodobne, gdyż wielu starych ludzi baaaaardzo to lubi ;D W miejscu, gdzie jest ich wielu (w dodatku chorych, więc tym bardziej marudnych), powinno się znaleźć co najmniej kilku upierdliwych staruszków, znacząco zatruwających życie głównemu bohaterowi
Gdyby wśród licznych pacjentów wszyscy staruszkowie okazali się mili, kochani, rozdający cukierki i głaszczący chłopca po główce, to dopiero mogłabym to uznać za wydumane i nierealistyczne ;D

Gorgiasz pisze:Dzieci nie zastanawiają sie nad starością

Nie do końca Wieść rodzinna głosi, że w wieku bodajże lat 4-5 intensywnie dopytywałam się dziadka, kiedy umrze, bo nie mogłam doczekać się spadku Sądzę, że dzieciaki wiedzą, że istnieje coś takiego jak starość i że to się kończy śmiercią, natomiast abstrakcją jest dla nich myśl, że dziadkowie kiedyś też byli młodzi, a one same kiedyś się zestarzeją. Przynajmniej tak, z tego, co pamiętam, wyglądało mniej więcej moje myślenie, gdy byłam w wieku podobnym do bohatera opowiadania.

Gorgiasz pisze:A wychowywanie zdrowego dziecka w szpitalu, jest w ogóle abstrakcją.

Pamiętam, że za dzieciaka oglądałam reportaż o jakiejś rodzinie, której los się tak potoczył, że musieli zamieszkać w jakimś domku na środku cmentarza (przy czym chyba nawet nikt z nich nie był zatrudniony przy wykonywaniu czegokolwiek na tym cmentarzu). Przy tym wychowywanie dziecka w szpitalu nie wydaje mi się niemożliwe.
Wniosek: ja wiele różnych dziwnych rzeczy jestem w stanie w literaturze kupić. Pod warunkiem, że będą dobrze uzasadnione :wink: