Ot, zwykły dzień pośrodku niczego. Jesień, pada, grube krople lądują miękko w kurzu pokrywającym ulice małego miasteczka położnego gdzie-bądź, tam a może i wtedy, ale raczej na północy tegoż sracza, o którym De zwykł mawiać na antenie tej lub owej: „Tu jest super, PKB rośnie!”
Biblioteka, bo każda dziura ma bibliotekę, a w niej dziewczęta na etacie, lekkie i zwiewne, czterdzieści pięć plus, subtelnym klekotem obcasów nabijają senny rytm czasu, który jakby stanął, a – bywa że – wyrwane z letargu nieśmiałymi prośbami znikąd wertują macanymi na językach opuszkami księgi stare i nowe, by potem wrócić do lektury „Pani Domu” – brand new, jeszcze pachnie farbą – przerwanej w kluczowym momencie swej apoteozy, a może i – kto to wie, kto wie – do pałaszowania smażonych ziemniaczków ważnych do wczoraj, ale odgrzanych dopiero dziś na konto jutrzejszego obiadu. Oczywiście z Vegetą.
- Dzień... – przyłapałem je w połowie artykułu o sekretach nieodpadających panierek na bazie świeżego jajka, i pewnie dlatego...
- ...dobry.
- Czy...
- ...tak, może pan. - ...poszło tak gładko. Jeszcze tylko lekki uśmiech na mojej twarzy, żeby wiedziały, że ja wiem, że one tu intelektualnie dają dupy.
Dlaczego zawsze buszując pośród regałów tak bardzo się pocę? To te neurozy stary, zluzuj cycki – głos z wnętrza bywa taki kojący.
Szukam, przeglądam, szperam. Kolorowe okładki, szumne tytuły, spektakularne wyrywki entuzjastycznych recenzji z gazet, o których nikt nigdy nie słyszał. „Esencja męskiej literatury sensacyjnej” wieści Northern Ohio Journal, a ja myślę: ale to musi być gówno. „Gdyby Hemingway miał więcej testosteronu, mógłby napisać właśnie coś takiego!” recenzent Fifth Avenue Magazine zdaje się tkwić w stanie permanentnej erekcji, a ja myślę: co to za brukowiec? Pryszczata nastolatka, na wolontariacie, rozdaje to bezdomnym koczującym na obrzeżach Central Parku, żeby mieli w co zawinąć wyszperany ze śmietnika salceson?
Otwieram. O komandosach. Będą gdzieś szli, na tajną misję. Jednym pstryknięciem wypuszczam strony spod kciuka – przyjemny powiew wiatru. Prawie same dialogi, czyli będą chodzić, mieć super przygody i gadać, dużo gadać. Zero opisów, żeby jakiś debil, co będzie to trzymał w łapie dusząc ciężkiego kloca na reklamach drugiego filmu z Van Damme’m – po raz n-ty na Polsacie – nie usnął w trakcie lektury.
Półkę wyżej trafiam na kolejną tajną misję. Dżungla, góry, pustynia? Jest renoma, „Wall Street Journal” mówi, że w pytę, recenzent prawie się zesrał, czyli mamy tu jakieś high artistic quality literatury przygodowej: prócz dialogów będą rozkminki. Akurat przyłapałem ich, cały tajny oddział, na wspinaczce. Jest dramatycznie, bo akurat jednemu spadły buty, sypie śnieg, a wicher dmie jak sam Jancio Wodnik w dudy. Pięć stron dalej wciąż się wspinają? Czyżby zeszli po buty? A gdzie tam. Okazało się, że jeden, ten wrażliwiec – gołowąs, w połowie góry przeżył załamanie, a przed oczami stanęły mu wszystkie traumy z dzieciństwa. Ojciec, matka, brat troglodyta i kundel sąsiadów dymający zuchwale małą suczkę cocker-spaniel, którą dostał trzy gwiazdki temu od świętej pamięci babci Klementyny, tej co to zawsze robiła mu płucka na kwaśno z ryżem na sypko i sezonową surówką, gdy po lekcjach przychodził taki smutny do domu. Ale wszystko skończy się dobrze. Złamaną w dwóch miejscach nogę jakoś posklejają, w poruczniku odnajdzie ojcowską empatię, a na przedostatniej stronie wreszcie zarucha najpiękniejszą z branek – to właśnie ją uwalniali przez 234 strony! – by na naszych oczach przejść metamorfozę z chłopca w mężczyznę.
Nie, dziękuję, idę dalej. Wyciągam smutnego detektywa po czterdziestce. Gość chodzi we mgle, od zawsze. Patrzę na ponurą, granatową okładkę – tak, chyba wiem, jak to się skończy. Strona dziewiąta. Dzwonią po typa, a on jest zalany w cztery dupy, bo zalał się w drugiej części cyklu (trzymam piątą!), gdy mu stara uciekła o dwie przecznice dalej z jakimś prokuratorem wypsikanym pod pachami najnowszym smrodkiem od Armaniego, ponieważ podczas ich ostatniej kłótni, kiedy to cedząc słowy: „Ty... ty nigdy mnie nie rozumiałeś... Zawsze jesteś taki nieobecny, obcy...”, nie okazał się na tyle przenikliwie sprytnym by złapać ją w talii, rzucić łapczywie na stół i rzetelnie wydymać, co zawsze tak uspokaja kobiece nerwy napięte jak postronki, ino na odlew strzelił jej w papę. Zatem dzwonią, a on jest zalany. Było morderstwo, stary! W podkoszulku, przepierdzianych gaciach i jednej dziurawej na pięcie skarpetce zwleka się z wyra i idzie do lodówki, a tam tylko pół śliskiej kiełbasy, samotna pieczarka w zalewie octowej i resztki spleśniałej musztardy na dnie słoiczka. Tak, zjem coś na mieście, myśli. Detektywi zawsze jedzą na mieście.
Po drugiej stronie regału trafiam na kolejną melancholijną okładkę. Szósta część cyklu. Patrzę, a zdziwienie poszerza źrenice. Inny autor, ale jakby to samo, bo znów chodzą we mgle. Okładka: zgniła zieleń, zalesiona góra, jakiś krzyż, a może i nie. Autorka szuka, kombinuje, może dlatego, że to kobieta, a wiadomo jak to z babami – inny pułap, inna wrażliwość. Na stronie dwudziestej ósmej okazuje się, że jest głęboko maskowanym intelektualistą, rzec można post-post-post epikurejczykiem szytym na miarę XXI wieku. Stoi w jątrzącej spokój sumienia opozycji do samego siebie, a uściślając wnętrza samego siebie, bo walenie osadzonych po mordzie burzy chwiejną harmonię chwilowych stanów plateau, które odnalazł w sobie za pomocą długiej, metodycznej i bolesnej terapii - dała mu wszystko, a zabrała jedynie poczucie humoru. Przerobił to z panią psycholog w poprzednim tomie. Była fajna, ruda, ale nie chciała się dymać.
Powoli tracę nadzieję, ale szperam dalej, plamy pod pachami co raz większe, a w dupie Niagara. Jakaś pani mecenas na sto pięćdziesiątej pierwszej stronie nowego cyklu, powieść roku, itede, itepe, Grisham w spódnicy, jak mówią z okładki, wyznaje po kilku drinkach koleżance, że jest lesbijką i nie, wcale nie chce – o mój boże! - jej wylizać, ale tak miło jest się do kogoś przytulić. Potem idą rozprażonymi uliczkami Madrytu, krok chwiejny, a słońce dogasa za horyzontem. Moja córka też jest lesbijką, czy to po mnie, to geny? – zdaje się rozpaczliwie rzucać w przestrzeń miasta i noc, i w powoli pogrążające się w uśpieniu domostwa.
Wreszcie dramatyczny skok o pięć regałów w prawo, na drugą stronę bibliotecznej alejki. „Przegląd wybranych technik garncarskich starożytnej Mezopotamii”. Autor, jakiś nikt po uniwerku. Doktor albo i nie. Sporo zdjęć w HaDe, wydanie albumowe. To jest to! Biorę w ciemno, jak ofertę last minute: „Pójdziesz do raju złamasie” rzuconą omyłkowo przez Świętego Piotra na bad tripie, co chciał po złości dogryźć Staremu i wściubił nosa między wódkę, a zakąskę.
Wychodzę. Z szacunkiem i uznaniem spoglądam na bibliotekarki wertujące „Panią Domu”, albowiem już wieki temu zorientowały się, że nie ma, po prostu nie ma rozrywkowych książek dla ludzi po trzydziestce.

shinobi

Hej,
tak jak lubię Twoje teksty, tak ten zupełnie mi się nie podoba.
Już na etapie pomysłu: wystawić zadziornego punchera i okładać innych: ten słaby, ten płaski, ten pozbawiony finezji, ten wtórny. Ok, jest w tym jakiś żal, że pisanie dostało się pod strzechy, spowszedniało i stało się słabe. Nie pasuje mi jednak podejście, w którym niezły fighter traktuje innych jak kelnerów i miast walczyć - kpi. Sarkazm to broń obosieczna; musimy też pamiętać, że każdy, absolutnie każdy amator (czy rzemieślnik) może się raz w życiu spiąć i tak d...jebać zawodowcowi, że ten obudzi się dopiero w szatni. Warto o tym pamiętać i miast znęcać się nad literaturą popularną, zaatakować np. Joyca.

Teraz o czymś innym: strasznie dużo w tym tekście przeróżnego dymania, ruchania, skatologii i epatowania fizjologią. W jednym czy dwóch tekstach - ok, niech będzie, ale w każdym kolejnym? Nuda, panie. Dodatkowo, tekst mocno mocno nierówny, taka sinusoida stylu: początek spoko, potem b. różnie, czasami wręcz niezdarnie. Ogólnie: dla mnie tekst jest mocno nijaki, wtórny.

Oczywiście tekst może się nie podobać. Rozumiem to, nawet doceniam. Podszedłeś chyba do sprawy trochę bez poczucia humoru - może pada, albo coś... - bo ja to pisałem przy całej świadomości tego jakim marnym jestem pismakiem, że nigdy nawet nie napiszę kryminału itd. Uważam, że żartować można, a nawet trzeba ze wszystkiego. Tak na marginesie, czytam czasem kryminały itd.

Uśmiechu życzę.

Przyznam się, że kiedy czytałam tę miniaturę, narastała we mnie irytacja. Miałam chęć powiedzieć Twojemu bohaterowi: człowieku, przestań marudzić (było gorzej, ale nie będę wykropkowywać), weź podręcznik stolarstwa albo jakiś samouczek dla ogrodników, zrób coś, może budę dla psa albo grządkę przekop, zamiast dzielić się ze mną swoimi refleksjami... No i proszę, prawie trafiłam, tyle, że ten męczybuła wyciągnie się na kanapie z lekturą o garncarstwie, a nie weźmie się za coś konstruktywnego.
Jeśli chodzi więc o wywołanie emocji w czytelniku, to owszem, efekt jest, chociaż nie wiem, czy akurat taki był Twoim celem.
Słowem operujesz sprawnie, mimo że niektóre metafory, zwłaszcza na początku, były, jak na mój gust, na granicy przyswajalności - lecz tak bywa z metaforami. Temat akurat dla mnie, gdyż sama tak właśnie sprawdzam książki, a i marudzić nad nimi potrafię. Skąd więc ta irytacja?
Tutaj moje odczucia częściowo pokrywają się z tym, co napisał pilif: emocjonalny, lecz dość plugawy język (jęzor?) bohatera ujawnia właściwie wyłącznie jego pogardę wobec pisarzy i ich tworów. Rozgrywasz wszystko na jednej nucie, nawet ten nieszczęsny archeolog od garnków to "jakiś nikt po uniwerku". W całej tej historyjce aż się prosi o jakiś kontrapunkt, choćby przelotne wspomnienie, że w tej samej bibliotece trafił jednak na coś, co mu się spodobało. Bo tak, to przy całej barwności negatywnych charakterystyk, jest cokolwiek monotonnie: książka może być zła, jeszcze gorsza i całkiem do de. Zażarty masochista, ten Twój bohater, że w ogóle chce cokolwiek czytać.
O trochę urozmaicenia bym apelowała. Bo temacik całkiem przyjemny.

Rubia, dzięki za wizytę.
Celem tekstu był rubaszny żart. To chyba widać, a jeśli nie widać, to znaczy, że chyba cieniutko piszę.
To nie miała być analiza stanu współczesnej literatury itd, itp., ani wyłuskanie na światło dzienne wszelkich niuansów - czegoś, a czego to nie wiem.
Rubaszny tekst napisany w niedzielę przy śniadaniu, ot, co. Nawet nie o mnie, nie wiem czy o kimś, może tak, a może nie.

Gdyby w to zacząl wplatać jakieś wyszukiwanie pozytywów, czy analizować Prousta, tekst straciłby to, czym miał być.

P.S. Kurcze, naprawdę dziwi mnie wasze oburzenie.

P.S. Kurcze, naprawdę dziwi mnie wasze oburzenie.

Mnie dziwi Twoja reakcja. Niechęć, jeśli można to tak nazwać na wyrost, do takich tekstów nie wynika z braku poczucia humoru, tylko z trochę bardziej wysublimowanego poczucia humoru jak sądzę. Ja niestety się uśmiechnąłem dwa razy, w najbardziej żenujących momentach i teraz się wstydzę. Myślę, że jakby to czytelnika śmieszyło, to zorientowałby się, że jest napisane dla śmiechu, ale jak próbujesz rozśmieszyć potem i dymaniem, to szanse są niewielkie - i doszukuje się satyry.

shinobi pisze:subtelnym klekotem obcasów nabijają senny rytm czasu, który jakby stanął

Jak można nabić rytm czasu, który stanął?

shinobi pisze:wertują macanymi na językach opuszkami księgi stare i nowe

opuszki macane na językach (znaczy poślinione paluchy) - dziwacznie napisany dziwaczny obraz

shinobi pisze:- Dzień... – przyłapałem je w połowie artykułu o sekretach nieodpadających panierek na bazie świeżego jajka, i pewnie dlatego...
- ...dobry.
- Czy...
- ...tak, może pan. - ...poszło tak gładko.

To mi się podoba. Ta plątanina tego co powiedziane i nie powiedziane, wklejona do narracji. Ładnie.

shinobi pisze:plamy pod pachami co raz większe, a w dupie Niagara.

Chyba przeginasz. Raz - ortograficznie, drugi raz estetycznie.

Konkluzję popieram, ale tekst nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia. Takie marudzenie o bylejakości bibliotek i jej zasobów, naszego życia i czego tam jeszcze chcesz...

Pozdrawiam.

Momentami świetnie, momentami wręcz fatalnie. Wiem, wiem, taka konwencja, ale nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.

Bardzo dobrze operujesz językiem, ale czasem wygląda to tak, jakbyś "przeoperowywał". Jeśli moja opinia ma jakieś znaczenie, to jest afirmatywna. Nie tyle dla samego tekstu, co dla Ciebie.

Odnośnie głosu o "bylejakości" bibliotek, to powiem tyle, że biblioteki są dla ludzi, toteż mają to, czego ludzie oczekują. W kilku byłem, to dodam, iż klasyki i porządnej literatury w nich nie brakuje.