Cześć : ) Planuję serię opowiadań o Grabarzu. To, co jest poniżej, uważam za odpowiednik telewizyjnego "pilot(a)".

Nasza wieczorna rozmowa. Przy butelce. Nagrobny zostawia na szklance z wódką ślady upapranych ziemią palców. Nie uśmiecha się, nie szczerzy; ale też brakuje na jego starej gębie oznak zdenerwowania, jakiegoś przejęcia, zestresowania. To, co on ma na twarzy, to wyraz skupienia.
- Nie wiem, jak wy - zaczyna, jeszcze nie wychyliwszy zawartości szkła - ale ja nie będę robił z siebie abstynenta. - A kiedy już to powie, prosi, żeby mu dolać. - Nie zamierzam udawać kogoś, kim nie jestem. Bo nie jestem abstynentem. Lubię pić. W tym jestem świetny. Zresztą, picie jest wpisane w nasz zawód. Oglądałem taki film... - I tu wspominał Okręt Petersena; fragment, w którym dowódca jednostki stwierdza, że marynarze kurwią się ze strachu, że potrzebują tego jak grabarz wódki.
- Ale czasy się zmieniły, szefie - odparował Szycki, nie licząc mnie, najmłodszy z bandy, ze stażem, można by rzec, ćwierćwiecznym.
- Ludzie się nie zmieniają. Czasy, owszem, ale ludzie?... Ech... - Machnał ręką. - Polejcie, chłopcy. Ale sobie też polejcie. Toż to nasz bunt, sprzeciw nasz. Co z wami będzie, jak przestaniecie się buntować? Kto to mówił, że sprzeciw siłą? Hłasko? - Przytaknąłem. - Nie siłą, wartością że jest, o tak... - Wypił kolejną szklanę, po czym chwilę pomilczał. Westchnął , że aż zrobiło się żal. - Nie mówcie, że nie pamiętacie, że zapomnicie, jak się kopało po nocach groby po pijaku. - Zmarszczył czoło. Prowokował do odpowiedzi. Patrzył na nas tak ostentacyjnie, że aż trudno byłoby mi to dziś powtórzyć; tak, że było głupio spojrzeć w te jego oczy i się nie odezwać.
- Panowie! - Wstał Szycki, sięgając po niemal pustą butelkę. - U nas została komuna, to i zostanie tak, jak z nami było. Nie przejdzie ta cmentarno-kościelno-konkordacka nowomowa, czy jak to zwać. - Gdy opróżnił butelczynę, podciągnął spodnie i narzucił na plecy marynarkę. - Już pora. Zaraz przyjdą ci od trupa.
Wyszedł. Teraz zostaliśmy we trójkę: ja, Nagrobny i Harald. Ten ostatni miał ciotkę Niemkę, o której mówiliśmy, że jest jego kochanką. Stąd zagraniczny przydomek.
- Harald! - wrzasnął Nagrobny. - Otwieraj następną!
Chodziło, rzecz jasna, o wódkę.
- Może być krajowa? - spytał.
- Czy może? Musi! Musi być krajowa! - Śmiał się. - A ty, Nowogrobny (bo tak mnie wołano), się nie napijesz?
Pokazałem, że napiję, to jest z jednej ręki zrobiłem sobie niby szklankę, drugą zaś zacisnąłem na niewidzialnej butelce.
- Toż to nasz bunt wobec narzuconej rzeczywistości!

zdenerwowania, jakiegoś przejęcia, zestresowania

Bardziej pasowałoby "stresu".

To, co on ma na twarzy, to wyraz skupienia

Śmieszne zdanko, a raczej takie nie ma być.

Do tekstu mam jedno "ale": mógłbyś trochę "rozbić" najdłuższy monolog szefa - niech odpowiedzi padną z ust "młodych", a niech nie będzie to tylko kiwanie głową.

Poza tym jest dobrze. Mi pasuje ten tekst i zastanawiam się co więcej napiszesz o Grabarzu(tylko niech to nie ma cały czas formy stałej rozmowy - dłuższe formy w takim stylu są zazwyczaj ciężkie do przełknięcia)

minojek pisze:Cześć : ) Planuję serię opowiadań o Grabarzu. To, co jest poniżej, uważam za odpowiednik telewizyjnego "pilot(a)".

Podstawową rolą pierwszego opowiadania z cyklu lub serialowego jest zachęcenie do dalszego wgłębiania się w przedstawiony świat. Tutaj tego właśnie brakuje. Mamy czterech grabarzy filozofujących przy wódce i tyle. Jasne, że może później się okazać, że jeden jest wysoce inteligentnym detektywem z pociągiem do afer z dziećmi, drugi ukrywającym się wilkołakiem, kolejny skompromitowanym politykiem ukrywającym się przed płaceniem alimentów na siódemkę swoich dzieci, a nowo przybyły członkiem tajnej watykańskiej organizacji grabarzy strzegących świata przed prastarym złem. Niestety ten tekst niczego takiego nie oferuje. Czterech facetów przy wódce. Czy interesuje mnie ich życie, nie w formie jaka została mi zaprezentowana. Czy czytałbym dalej? Jeżeli to byłby cały "pilot" to na pewno nie.

minojek pisze:ale też brakuje na jego starej gębie oznak zdenerwowania, jakiegoś przejęcia,

szyk: ale na jego starej gębie brakuje tez oznak...

minojek pisze:To, co on ma na twarzy, to wyraz skupienia.

To, co on ma na twarzy, to dwudniowy zarost, resztki kaszki, palmy wątrobowe...
Był skupiony.

- Nie wiem, jak wy - zaczyna, jeszcze nie wychyliwszy zawartości szkła - ale ja nie będę robił z siebie abstynenta. - A kiedy już to powie, prosi, żeby mu dolać.

A kiedy wypił, skoro poprosi o dolanie. Coś nakombinowałeś.

minojek pisze:że marynarze kurwią się ze strachu, że potrzebują tego jak grabarz wódki.

Znaczy się co robią ci marynarze ze strachu? Co ukryłeś pod hasłem kurwią się?

minojek pisze:U nas została komuna, to i zostanie tak, jak z nami było.

Nie rozumiem, co chce powiedzieć. Że nic się nie zmieni między nimi? A co ma do tego komuna? I gdzie ona została?
Rozumiem, że oni działają nawaleni, ale ja czytam trzeźwa, nie mogę wejść na wyższy (albo niższy, w końcu to grabarze) poziom abstrakcji.

minojek pisze:Nasza wieczorna rozmowa. Przy butelce. Nagrobny zostawia na szklance z wódką ślady upapranych ziemią palców.

minojek pisze:A ty, Nowogrobny (bo tak mnie wołano), się nie napijesz?

Raz Nagrobny to "on", a raz to "ja". Narrator się pogubił?

Boję się, że Grimzon miał rację. Mało zachęcający ten pilot. A gdzie fajerwerki, które zachęcą do czytania kolejnej części?

Pozdrawiam.