Cześć, przedstawiam moje pierwsze opowiadanie, które napisałem. Mam nadzieję że się spodoba. Sorry, że nie ma akapitów, ale przekopiowałem z Worda i tak wyświetla :(


-----------------------------------------
Obudziłem się i od razu tego pożałowałem. Głowa mi eksplodowała bólem. Otworzyłem oczy, ale zapiekły tak mocno, że od razu je zamknąłem. Zdążyłem zauważyć tylko, że jest dzień. Spróbowałem wstać, lecz wszystkie mięśnie sparaliżował mi ból. Jedyne co słyszałem, to ciągły szum. Leżałem chwilę, po czym zapadłem w sen.


Upiłem łyk piwa z kufla i spojrzałem na Mildera, który siedział po drugiej stronie stołu. Wpatrywał się zamyślonym wzrokiem w płomień świecy. Był taki odkąd przekroczyliśmy Kamienny Bród.
Przyłożyłem kufel do ust i wypiłem całą zawartość. Spojrzałem na dno i westchnąłem. Nie miałem więcej pieniędzy.
Wtem spostrzegłem, że mój towarzysz nie ruszył wcale swego trunku.
-Milder.- rzekłem.- Milder!- dopiero za drugim razem zareagował i spojrzał pytająco na mnie.
-Pijesz to?- wskazałem na kufel z jego piwem.
-Co? Nie.- przeczesał palcami włosy.- Muszę się położyć.- wstał i ruszył przez gospodę do naszego pokoju. Chciałem iść za nim, aby dowiedzieć się o co mu chodzi, ale stwierdziłem, że on mi nigdzie nie ucieknie, a piwo nie może przecież się zmarnować. Rozejrzałem się po karczmie i zająłem się napitkiem mego towarzysza.


Obudziłem się. Tym razem również słyszałem szum, ale rozpoznałem w nim melodię morza. Głowa też mnie już nie bolała. Wyczułem coś, na co ostatnio nie zwróciłem uwagi. Leżałem na piasku. Otworzyłem oczy, nie piekły. Była noc. Wstałem. Czułem się świetnie, po wcześniejszym bólu mięśni nie było śladu. Rozejrzałem się. Znajdowałem się na plaży, a niedaleko był klif z drewnianą chatką rysującą się na tle księżyca. W głąb lądu rozciągał się las. Miałem wrażenie, że gdzieś to już widziałem, ale nie mogłem sobie przypomnieć gdzie.
Odetchnąłem kilka razy morskim powietrzem i ruszyłem w stronę chatki. Żałowałem, że nie mam przy sobie broni, ani żadnej pochodni, czy choć świecy.


Gdy wszedłem do pokoju Mildera nie było. Zdziwiłem i zaniepokoiłem się. „Może pomylił pokój” zastanawiałem się. Uznałem, że to najbardziej prawdopodobne i zrobiłem obchód korytarza. Sprawdziłem wszystkie pokoje, ale większość była zamknięta, a tam gdzie było otwarte i ktoś był nie widziano mego towarzysza.
Niespokojny wróciłem do izby głównej karczmy. Przy stoliku, który wcześniej zajmowałem siedziały dwie osoby. Jedna w płaszczu z kapturem, naciągniętym na oczy, a druga… To był facet. Widziałem go od tyłu, ale wyglądał dokładnie jak Milder.
Podszedłem do niego i położyłem mu rękę na ramieniu.
-Stary…- zacząłem, ale ten, którego wziąłem za mojego towarzysza obrócił się i zobaczyłem twarz jakiegoś młodzika. Z przodu w ogóle nie przypominał mego przyjaciela.
-Co?- wrzasnął zaczepiony.- Szukasz kłopotów? Ja Ci…
-Spokojnie panowie.- powiedział to ów zakapturzony nieznajomy melodyjnym głosem. Spojrzałem na niego. Już chciałem odpowiedzieć, że z chęcią nauczę młodzika respektu dla starszych, ale wtedy tajemnicza postać odsłoniła odrobinę kaptur, tak abym widział oczy. Zerknąłem w nie i nie mogłem oderwać od nich wzroku. Były przepiękne, koloru czystego nieba. Spokojne i przyciągające, ogarnął mnie dziwny, błogi spokój…


Tuż przed drzwiami chatki zatrzymałem się i popatrzyłem na morze. Księżyc skrył się za chmurami i było ciemno. Mimo to widziałem doskonale, jakby był dzień. Woda była bardzo spokojna. Morze przypominało jezioro. Właściwie nic dziwnego- noc była upalna, a wiatru nie było prawie wcale.
Odetchnąłem jeszcze raz i zapukałem do drzwi. Z wnętrza budynku nie było żadnego odzewu. Zapukałem jeszcze raz, znów brak jakichkolwiek oznak życia. Nacisnąłem klamkę. Drzwi były otwarte.
Wszedłem do środka zanurzając się w mrok jaki tam panował. Niegdyś nie zobaczyłbym tutaj nic, ale teraz widziałem każdy, najdrobniejszy szczegół. Całą chatę stanowiła jedna izba. Całe umeblowanie stanowiły: siennik i skrzynia pod ścianą oraz stół z jednym krzesłem na środku. Po starej sieci rybackiej domyśliłem się, że poprzedni właściciel był rybakiem.
Właściwie jedyną cenną rzecz w tym domku stanowił obraz wiszący na ścianie. Przedstawiał dwoje dzieci: chłopca i dziewczynkę bawiących się na polanie. W oddali widać było budynki gospodarcze i rolników pracujących na polu. Płótno zamknięte było w złotej, bogato zdobionej ramie.
Pierwszą moja reakcją po obejrzeniu izby było zajrzenie do kufra, w nadziei znalezienia choć odrobiny piwa, które ceniłem wyżej niż złoto. Gdy szedłem przez pokój, moje kroki tłumiła gruba warstwa kurzu, która zalegała… wszędzie. Niestety w kufrze nie było mego ulubionego napoju. Jedynym napojem, jaki tam znalazłem, była woda rozlana do jedenastu butelek. Oprócz tego, w skrzyni znajdowało się dość dużo mięsa, kilka świec, hubka i krzesiwo oraz nóż. Uśmiechnąłem się biorąc ostrze do ręki. Wreszcie jakaś broń.
Wziąłem jedną ze świec, zapaliłem i postawiłem na stole. Nie potrzebowałem jej, ale światło dodawało mi pewności siebie. Jeszcze raz rozejrzałem się po pokoju i padłem na siennik. Nie było na nim nawet resztek z czegoś do przykrycia się, lecz to nie szkodzi. Noce były ciepłe.
Leżałem, mimo że nie byłem zmęczony, ani śpiący. Po prostu musiałem pomyśleć.


Minęła chwila nim zdałem sobie sprawę, że idę po schodach. Kiedy zdążyłem odejść od stołu, przy którym siedzieli dwaj nieznajomi? Nie miałem pojęcia. Nie wiedziałem również dokąd zmierzam teraz. Lecz moje ciało najwyraźniej wiedziało, bo po chwili znalazłem się w swoim pokoju.
Od razu rzucił mi się w oczy szczegół, na który nie zwróciłem uwagi przy ostatniej wizycie tutaj, albo którego nie było wcześniej. Na podłodze, pod drzwiami szafy była plama krwi. Zbladłem. Zamknąłem drzwi do pokoju i zbliżyłem się do szafy. Miałem nadzieję, że to nie krew Mildera.
Drżącymi rękoma otworzyłem mebel. Wypadło na mnie jakieś ciało. Przeżyłem nie jedną walkę i widziałem mnóstwo umarłych, więc nie powinno to na mnie zrobić wrażenia, jednak nigdy nie trzymałem trupa w objęciach. Zaskoczenie było tak duże, że chciałem krzyknąć, lecz udało mi się powstrzymać w ostatnim momencie.
Odsunąłem ciało pod tylną ścianę szafy. Był to mężczyzna. Miał nóż wbity w serce. Musiał być martwy od dłuższego czasu, bo był zimny. Przez chwilę bałem się spojrzeć na twarz, lecz w końcu się przemogłem. Odetchnąłem z ulgą. Nie znalem tego faceta. Normalnie byłoby mi go żal, ale teraz cieszyłem się, że to nie jest mój przyjaciel.
Uśmiechałem się z ulgą, dopóki nie zadałem sobie pytań: „skąd ten trup się tutaj wziął?” i „co mam z nim zrobić?”. Rozejrzałem się po pokoju w poszukiwaniu pomysłu. „Wyrzucić przez okno?”, myślałem „nie, byłoby widać skąd wyleciał. Wynieść do innego pokoju? Nie, ktoś mógłby mnie zauważyć.” Obradowałem sam ze sobą, a tymczasem miejsca, gdzie przytrzymywałem trupa rękoma zaczęły się robić ciepłe.
Nagle mój wzrok padł na skrzynię stojącą w nogach mojego łóżka. Była dość duża, aby zmieścić w niej trupa, a i tak tam nic nie trzymałem. Wszystkie moje rzeczy (nie było ich dużo) miałem w jukach i torbie podręcznej. Upchnąłem w skrzyni ciało, po czym zdjąłem ubranie, które miałem na sobie, a które były poplamione krwią i założyłem czyste. Brudnymi rzeczami wytarłem cała krew, jaką znalazłem w izbie, choć większość musiałem zdrapywać.


Minęło kilka dób odkąd znalazłem się w tym dziwnym domku na klifie. Zwiedziłem całą okolicę. Okazało się, że jestem na wyspie. Powoli kończyły mi się zapasy. Wody pitnej na szczęście miałem pod dostatkiem, bo nieopodal chatki, w lesie płynął strumień. Gorzej było z jedzeniem i świecami., które zapalałem każdej nocy. Całe dnie przesypiałem, bo gdy tylko padły na mnie promienia słońca występowały u mnie te same objawy, co po pierwszym przebudzeniu.
Uznałem, że polowanie w nocy może być łatwiejsze niż w dzień. Wystarczyło wytropić legowiska zwierząt i zabić je podczas snu. Wydawało się proste, tak więc pewnej nocy wyruszyłem do lasu z nożem w ręce i nadzieją na uzupełnienie zapasów w sercu. Próbowałem się podkraść do uśpionego stada saren, ale za bardzo hałasowałem. Z innymi zwierzętami też mi nie wychodziło. Zaniechałem tego sposobu polowania, gdy zawędrowałem do niedźwiedziego domu. Na szczęście się nie obudził i bez żadnej niemiłej przygody odszedłem stamtąd.
Innym razem spróbowałem zrobić łuk. Ściąłem nożem gałąź, która według mnie się nadawała do tego zadania i kilka mniejszych patyków na strzały. Pociski zaostrzyłem, a sznurami z sieci rybackiej przywiązałem małe piórka znalezione w lesie i na plaży jako lotki. Z tej sieci zrobiłem również cięciwę. Ten pomysł również nie wypalił, bo po pierwszym strzale cięciwa się przerwała. Ta sieć była chyba tylko na ozdobę.
Tak więc jedynym sposobem zdobycia pożywienia, jaki mi pozostał, było zbieractwo. Mięso starałem się oszczędzać na planowaną ucieczkę z wyspy. Tak, ucieczkę, bo czułem się tu jak więzień.
Mój sposób był prosty. Załatam wszystkie dziury w skrzyni, spakuję tam trochę jedzenia, po czym odpłynę, w dzień zasłaniając się wiekiem. Więc idąc za tą myślą odsunąłem skrzynie na środek pokoju…
I wtedy zobaczyłem, że pod kufrem była klapa w podłodze. Wstrzymałem oddech. Byłem zły na siebie, że wcześniej nie odsunąłem tej skrzyni. Ostrożnie zbliżyłem się do klapy. Trochę drżącą z napięcia ręką otworzyłem ją. Ukazał mi się otwór, w którego głąb prowadziła drabina. Zszedłem po niej biorąc nóż w zęby.
Znalazłem się w wąskim, niedługim pomieszczeniu. W przeciwnej ścianie tkwiły drzwi. Podszedłem do nich. Zamknięte. Widniał na nich napis:
„Kolisty promień światła wskaże Ci klucz”


Chwilę stałem rozmyślając o tym co dalej zrobić z trupem. Stwierdziłem, że później się nim zajmę. Najpierw muszę znaleźć Mildera, który chyba wyparował.
Pomyślałem, że mógł wyjść z karczmy. Zszedłem na dół do sali głównej. Pytałem wszystkich zajmujących stoliki przy drzwiach wyjściowych, podając im opis mojego przyjaciela. Nikt nie widział, ale to mogło nic nie znaczyć, bo większość tu była od niedawna. Tylko dwóch facetów było tu dłuższy czas, ale tak się upili, że nie byli w stanie mówić.


Kilka dni, a raczej nocy główkowałem jak otworzyć drzwi i gdzie może być klucz. Nie wpadłem na żaden mądry pomysł. Od czasu mego znaleziska zaniechałem ucieczki, dopóki nie dowiem się co jest za tymi przeklętymi drzwiami. Trwałem tak do pewnego pięknego poranka. Jak zawsze chroniąc się przed słońcem zasłoniłem jedyne okno w chatce drewnianymi okiennicami i położyłem się na sienniku, cały czas rozmyślając. W okiennicy było wycięcie w kształcie koła, na które nigdy nie zwróciłem uwagi. Wzeszło słońce i przez to wycięcie na obraz padł idealnie okrągły promień światła. Naświetlił oko dziewczynki na pierwszym planie. Gapiłem się na tp przez chwilę tępo, aż w końcu zdałem sobie sprawę co to oznacza.


Postanowiłem sam wyjść i poszukać Mildera. Mimo że zapadł już zmierzch na dworze było ciepło. Stanąłem przed wejściem do gospody i rozejrzałem się. Nad moją głową wisiał szyld oberży „Pod zielonym kamieniem”. Na ulicy było niewielu ludzi: dwóch znajomych rozmawiających trochę zbyt głośno, kilka kobiet wracających z targu, mężczyzna wyładowujący drewno na czyjeś podwórko. Nie zauważyłem tu mojego przyjaciela. Obszedłem jeszcze okolice karczmy, ale nie znalazłem tu Mildera. W końcu zrobiło się ciemno i musiałem się poddać. Po ciemku nie znalazłbym nikogo.
Mimo to jednak kogoś znalazłem. Kogoś, kogo na pewno nie chciałem znaleźć. Po drodze do gospody pomyliłem drogę i prawie zderzyłem się z młodzikiem, który chciał się ze mną bić w karczmie. Tym razem miał na plecach dwuręczny topór.
-Znów się spotykamy!- krzyknął gdy mnie zauważył.- Tym razem mi nie uciekniesz! Wyciągnij broń!- po tych słowach dobył topór i rzucił się na mnie. Nie miałem zamiaru z nim walczyć. Uniknąłem ciosu i nim zdążył zadać drugi odepchnąłem go. Zatoczył się kilka kroków w tył, potknął się i upadł. Topór poleciał ostrzem na niego rozcinając mu głowę. Zginął na miejscu.


Zaczekałem do zmierzchu z wyjęciem klucza. Ten dzień strasznie mi się dłużył. Najpierw długo nie mogłem zasnąć, a gdy mi się udało spałem zdecydowania za krótko.
W końcu nadszedł zmierzch. Gdy tylko słońce zaszło zbliżyłem się do obrazu. Dotknąłem oka dziewczynki, Wyczułem pod palcami jakiś obcy kształt za płótnem.
Obraz był duży, wiec chwilę zajęło mi zanim ściągnąłem go ze ściany. Niecierpliwie położyłem na podłodze i przebiegłem wzrokiem tylną stronę. Znalazłem klucz. Gdy wziąłem go do ręki, lekko odskoczył od płótna. Był przyklejony czymś lepkim. Nie zagłębiałem się w tym temacie, tylko jak najszybciej zszedłem do podziemi i podszedłem do drzwi. Odetchnąłem, po czym włożyłem klucz do zamka i przekręciłem. Szczęknął cicho i drzwi się uchyliły. Otworzyłem je szerzej. Mym oczom ukazało się kolejne pomieszczenie, tym razem kwadratowe. Na podłodze wymalowana była pięcioramienna gwiazda ze świecą na końcu każdego ramienia. Na wprost drzwi, na ścianie wisiał obraz. Przedstawiał pomieszczenie z mnóstwem obrazów na ścianach i takim samym jak tu znakiem wymalowanym na podłodze. Jęknąłem. Wiedziałem co to znaczy.


Przeraziłem się. Nie chciałem go zabić. Nagle usłyszałem ten sam melodyjny głos, który uspokoił nas w karczmie. Nie słuchałem co mówił. Ktoś mnie zaczął ciągnąć. Niezbyt przytomny dałem się prowadzić.
Po chwili znaleźliśmy się w moim pokoju, w karczmie. Spojrzałem na mego towarzysza. To była ta sama zakapturzona postać, która siedziała przy stole z gościem, którego zabiłem.
-Co zrobiłeś z trupem?- spytała mnie postać słodko.
-Jest w skrzyni.- wskazałem kufer, w którym ukryłem ciało. Głos miałem opanowany. Już wcześniej zabijałem. Taki los żołnierza.
-Musisz uciekać.- poinformował mnie mój towarzysz wyciągając pędzel i maczając go w krwi, którą miał w fiolce. Chciał użyć krwi trupa, ale już zaschła.- Ktoś obserwował z drugiej strony ulicy, jak walczycie. Poszedł donieść o morderstwie Straży Miejskiej. Twojemu przyjacielowi też pomogłam uciec.- zwróciłem uwagę na słowo „pomogłam”, czyli to jednak była kobieta i wiedziała coś o Milderze. Chciałem zapytać, ale kazała mi być cicho.
Narysowała na podłodze pięcioramienną gwiazdę i na końcu każdego ramienia postawiła świece. Ustawiła mnie w środku, naprzeciwko obrazu przedstawiającego plażę i chatkę na klifie. Po chwili zaczęła inkantację w języku, którego nie znałem. Chciałem na nią spojrzeć, ale nie mogłem się ruszyć. Po chwili miałem wrażenie, że cały świat wiruje. Zaczęło mnie mdlić. Zauważyłem, że w miarę jak ta dziwna postać mówi świece się zapalają. Gdy zapaliła się ostatnia straciłem przytomność.


Stałem w tym pomieszczeniu chwilę obejrzawszy je dokładnie i już chciałem wychodzić, gdy usłyszałem nad sobą kroki.
Ktoś wszedł do domku. Zatrzymał się na środku, po czym pospieszył do klapy. Po chwili w drzwiach ukazała się moja znajoma. Po raz pierwszy zobaczyłem ją bez kaptura. Długie blond włosy spływały jej na ramiona. Czerwone usta uśmiechnęły się na mój widok. Była najpiękniejszą kobietą jaką widziałem
-Uff…- odetchnęła.- Jednak przeżyłeś.
-Jak to jednak przeżyłem?- osłupiałem.
-Nie rzuciłam na ciebie zaklęć ochronnych, a bez nich przejście przez obraz jest niezwykle niebezpieczne i mogą wystąpić skutki uboczne. Ale nie będziemy tu rozmawiać. Chodźmy do mojej siedziby.- Jęknąłem. Nie chciałem powtarzać przejścia przez obraz, ale musiałem, aby dowiedzieć się o co chodzi i co się stało z Milderem.

Wiesz według mnie ten tekst jest trochę niezrozumiały i dopiero pod koniec coś niecoś rozumiem, ale to nic takie jest tylko moje zdanie , możliwe iż (to bardzo prawdopodobne) ktoś inny to zrozumie . Na razie jednak radzę ci pomyśleć jak zrobić by tekst był jaśniejszy ( troszkę).

Masz dość sprawny język. Myślę, że nie wykorzystujesz tego potencjału.

Opowiadanie... no cóż, to zasadniczo sprawozdanie z gry, opowieść w 1 osobie z kolejnych "komnat" na monitorze w postaci ciągu informacji, co robi narrator. Ty jesteś wspomagany obrazami z wyobraźni, czytający dostaje surowiznę. Taka opowieść nie płynie, nie wciąga. Nie ma jakiejkolwiek dramaturgii, ciągu przyczynowo-skutkowego zdarzeń. Mnie znudziło.

Mam podobne odczucia co Natasza. Tekst wydaje się na pierwszy rzut oka poprawny, jednak krótkie, surowe zdania nie pozwalają się wczuć w historię, która po pewnym czasie nuży, gdyż jest głównie spisem czynności. Przydałyby się momenty oddechu.

Co do tego przeplatania z ciągiem przyczynowo skutkowym - mi to przeszkadzało, choć powodem tego była raczej niemal nieprzerwana wyliczanka czynności, niż sam zamysł. Głównie przez nią w Twoim opowiadaniu schodzenie ze schodów i łapanie trupa wypadającego z szafy jest niemal równoważne emocjonalnie, co nie jest fajne.

Jeszcze z łapanki wychwyciłem kilka potknięć:

-Jest w skrzyni.- wskazałem kufer, w którym ukryłem ciało. Głos miałem opanowany. Już wcześniej zabijałem. Taki los żołnierza.

Wskazałem z dużej. Gdzieś jeszcze powtórzyłeś ten błąd. I jeszcze jedno: w tym krótkim urywku jest pięć zdań, co też nie jest odosobnionym przypadkiem. Brzmi to trochę jakby narrator dostał zadyszki.

-Spokojnie panowie.- powiedział to ów zakapturzony nieznajomy melodyjnym głosem.

A tu bez kropki po panowie.
Zasada jest z grubsza taka, że odgłosy paszczą (powiedział, jęknął) piszemy z małej i bez kropki przed myślnikiem. Zaś coś takiego: "Spokojnie panowie. - Machnął nożem." już z dużej litery i z kropką przed myślnikiem. Pewnie to wiesz, ale piszę tak na wszelki wypadek.

Od czasu mego znaleziska zaniechałem ucieczki, dopóki nie dowiem się co jest za tymi przeklętymi drzwiami.

Trochę pokręcone to zdanie.

Tekstowi jeszcze sporo brakuje, jednak ma potencjał i wydaje mi się, że potrafiłbyś z niego wyciągnąć coś więcej.

Pozdrawiam i powodzenia (:

Dobra, opinię podzielę na dwie części.

Pierwsza dotyczy konstrukcji opowiadanka - widać tu pomysł, plan na całość tekstu. Akcja jest prowadzona naprzemiennie, wątki wzajemnie się uzupełniają, jest prawie dobrze (prawie, gdyż chwilami przejścia pomiędzy scenami wydają się dość chaotyczne, np. scena z kolesiem w szafie). Warto docenić ten zabieg autora - dzięki temu dość prosta fabułka jest przedstawiona w ciekawy sposób i potrafi zainteresować czytacza.

Druga sprawa to narracja - tu już nie jest tak kolorowo. Zabrakło zróżnicowania tempa, brakuje dynamiki - tekst jest prowadzony tym samym rytmem, po pewnym czasie nuży. Scena nocnej walki, trup wypadający z szafy, odkrycie klapy w podłodze - tu można było wyeksponować emocje, przyśpieszyć.

Warto potraktować ten tekst jako ćwiczenie i jeszcze nad nim popracować - upłynnić i umotywować w tekście przejścia pomiędzy poszczególnymi scenami, popracować nad rytmem narracji (np. wyspa - akcja powolna, tajemnicza, miasto - dynamika). Dodatkowo, wywalić pomysł na pływanie w kufrze, nauczyć bohatera zastawiać wnyki i obdarzyć go emocjami.

Przyłożyłem kufel do ust i wypiłem całą zawartość

Bardziej pasowałoby "resztę zawartości" - całość naprowadza myśli na cały kufel piwa, a przecież je wcześniej upijał.

spojrzał pytająco na mnie

"spojrzał na mnie pytająco" jest "ładniejsze" .

Pijesz to?- wskazałem na kufel z jego piwem

Wskazałem na jego kufel - starczy coś takiego. No i dużą literą po myślniku, bo nie jest to czynność mówiona.

Co? Nie.- przeczesał palcami włosy.- Muszę się położyć.- wstał i ruszył przez gospodę do naszego pokoju.

Te przeczesanie włosów albo bym usunął, albo chociaż przesunął do informacji o tym, że wstał. I sytuacja taka jak wyżej, po myślnikach duża litera.

Chciałem iść za nim, aby dowiedzieć się o co mu chodzi, ale stwierdziłem, że on mi nigdzie nie ucieknie

Masz w tym zdaniu wystarczająco dużo zaimków, więc na koniec wystarczy "że nigdzie nie ucieknie" - będzie wiadomo o kogo chodzi.

Wyczułem coś, na co ostatnio nie zwróciłem uwagi. Leżałem na piasku. Otworzyłem oczy, nie piekły. Była noc. Wstałem. Czułem się świetnie, po wcześniejszym bólu mięśni nie było śladu. Rozejrzałem się.

Faktycznie, jakby narrator nie mógł złapać oddechu. Przy opisach lepiej wypadają dłuższe, bardziej rozwinięte zdania. Tak rwane jak te tutaj sprawdzają się natomiast lepiej, kiedy akcja jest dynamiczna(chociaż i tak mogłyby być trochę dłuższe wtedy).

Żałowałem, że nie mam przy sobie broni, ani żadnej pochodni, czy choć świecy

Ja na jego miejscu zastanawiałbym się dlaczego leżę na plaży. Co do świecy: na otwartej przestrzeni byłaby bezużyteczna.

a druga… To był facet.

Bardziej pasowałoby "to był on." jako odniesienie do towarzysza.

i położyłem mu rękę na ramieniu

Dłoń raczej położył.

Po starej sieci rybackiej domyśliłem się, że poprzedni właściciel był rybakiem

Jakaś lokalizacja sieci by się przydała. Czy wisiała na ścianie, czy leżała na podłodze.

a tymczasem miejsca, gdzie przytrzymywałem trupa rękoma zaczęły się robić ciepłe

"miejsca, w których trzymałem trupa, zaczęły robić się ciepłe" - to że trzyma dłońmi(nie rękoma) jest raczej oczywiste i nie warto o tym wspominać.

Brudnymi rzeczami wytarłem cała krew

Daj mu jakąś wodę, bo krew ciężko się ściera.

gdy zawędrowałem do niedźwiedziego domu

I zjadł z jego miseczki, a później zasnął w jego łóżeczku Gawra to legowisko niedźwiedzia.

Załatam wszystkie dziury w skrzyni, spakuję tam trochę jedzenia, po czym odpłynę, w dzień zasłaniając się wiekiem

A może najpierw by sprawdził, czy ta skrzynia nada się do wodowania?

W okiennicy było wycięcie w kształcie koła, na które nigdy nie zwróciłem uwagi. Wzeszło słońce i przez to wycięcie na obraz padł idealnie okrągły promień światła.

Bardziej naturalnie wypadłoby, gdyby leżał, zauważył promień światła i wtedy zauważył otwór w oknie, na który wcześniej nie zwracał uwagi.

Topór poleciał ostrzem na niego rozcinając mu głowę. Zginął na miejscu.

Mocno nieprawdopodobny bieg wydarzeń. Samo to, że udałoby mu się go odepchnąć skutecznie byłoby sukcesem, po którym mógłby uciec. I chyba tutaj lepiej byłoby zatrzymać starcie.

Niecierpliwie położyłem na podłodze i

Położył co?

Był przyklejony czymś lepkim

Gdyby nie było lepkie, to nie mógłby być tym przyklejony.

i maczając go w krwi, którą miał w fiolce. Chciał użyć krwi trupa, ale już zaschła

Krew zaschła w ciągu kilku chwil?

Przyjemny tekst, chociaż sceny w domku na klifie przypominają grę przygodową, zdecydowanie bardziej podobała mi się rola szukającego, choć nie rozumiem, dlaczego tak późno zdecydował się na opuszczenie gospody.
Tekst jest nawet nawet, ale brakuje mi w nim głębszych przemyśleń bohaterów i jakichś dokładniejszych opisów miejsc czy postaci. No i sama ta walka bardzo chaotyczna i nie mogę sobie wyobrazić, że dwuręczny topór trafia w głowę "właściciela", który upadł.
Jest kilka literówek, ale nie są rażące.
Fajny tekścik, tylko wszystko pędzi i gna, a czytelnik nic nie wie o bohaterach.

Używasz zbyt wielu słów dla opisania czynności i sytuacji całkiem prostych. Czasem wypada to bardzo niezgrabnie. Na przykład tutaj:

Mat# pisze: Księżyc skrył się za chmurami i było ciemno. Mimo to widziałem doskonale, jakby był dzień. Woda była bardzo spokojna. Morze przypominało jezioro. Właściwie nic dziwnego- noc była upalna, a wiatru nie było prawie wcale.

Wokół panowała ciemność... widziałem doskonale, jak w dzień... noc była upalna i bezwietrzna... Trzy było można skasować od ręki, bez żadnych łamańców stylistycznych.

Mat# pisze:Odetchnąłem jeszcze raz i zapukałem do drzwi. 1. Z wnętrza budynku nie było żadnego odzewu. Zapukałem jeszcze raz, 2. znów brak jakichkolwiek oznak życia.

1. Nie usłyszałem odzewu. To dość oczywiste, że skoro puka do drzwi, to oczekuje odzewu z wnętrza, więc o tym nie musisz pisać.
2. Znów cisza. Tu lekko zgrzyta mi logika: brak odzewu nie jest równoznaczny z "brakiem oznak życia". Jest noc i mieszkaniec chaty może spać głębokim snem.

Mat# pisze:Wszedłem do środka zanurzając się w mrok jaki tam panował.

Zbędne. Przecież jest noc i o ciemności już pisałeś.

Mat# pisze:Po starej sieci rybackiej domyśliłem się, że poprzedni właściciel był rybakiem.

Ja bym stawiała raczej na obecnego właściciela.

Mat# pisze:Płótno zamknięte było w złotej, bogato zdobionej ramie.

Było oprawione albo ujęte w złotą, bogato zdobioną ramę.

Mat# pisze:Pierwszą moja reakcją po obejrzeniu izby było zajrzenie do kufra, w nadziei znalezienia choć odrobiny piwa,

Kiedy już obejrzałem izbę, zajrzałem do kufra z nadzieją, że znajdę tam... Unikaj rzeczowników odczasownikowych, są ciężkie, a przy tym nieodparcie kojarzą się z językiem urzędowym albo niewysokich lotów publicystyką.

Mat# pisze:Jedynym napojem, jaki tam znalazłem, była woda rozlana do jedenastu butelek

Podkreślone - zbędne. Poza tym: spróbował, co jest we wszystkich jedenastu? Odważny był.

Mat# pisze:w skrzyni znajdowało się dość dużo mięsa,

Tu tak na marginesie: trzeba być kompletnym niedołęgą, żeby w czasie upałów trzymać mięso w drewnianej skrzyni. Po paru godzinach mięso zepsute, a skrzynia cuchnie padliną. No, może ktoś jednak miał gust tak osobliwy...

Mat# pisze:rozejrzałem się po pokoju

Po chacie, po izbie... Kidy jest tylko jedno pomieszczenie, trudno nazwać je pokojem.

Mat# pisze: Nie było na nim nawet 1.resztek z czegoś do przykrycia się, lecz to nie szkodzi. 2. Noce były ciepłe.

1. A z czego resztki służą do przykrycia się?
2. Jedna noc by wystarczyła.
Do tego zmieniłabym na: lecz to mi nie przeszkadzało.

Mat# pisze:Od razu rzucił mi się w oczy szczegół, na który nie zwróciłem uwagi przy ostatniej wizycie tutaj, albo którego nie było wcześniej.

Facet wraca do swojego pokoju w karczmie, a TY piszesz, że był tam z wizytą.

Mat# pisze:Musiał być martwy od dłuższego czasu, bo był zimny.

Mat# pisze:Obradowałem sam ze sobą, a tymczasem miejsca, gdzie przytrzymywałem trupa rękoma zaczęły się robić ciepłe.

O, rety... Nieboszczyk i tak nie będzie zimniejszy, niż otoczenie, a zmianę temperatury odczuwamy zawsze, gdy dłużej dotykamy czegoś nie osłoniętą ręką, chocby to było drewno albo kamień. Nie wiem więc, czy warto o tym pisać.

Mat# pisze:Brudnymi rzeczami wytarłem cała krew, jaką znalazłem w izbie, choć większość musiałem zdrapywać.

A tego to nie rozumiem. Po co Twój bohater tak się stara? Przecież trupa i tak znajdą w skrzyni w tym właśnie pokoju.

Mat# pisze:Zaniechałem tego sposobu polowania, gdy zawędrowałem do niedźwiedziego domu. Na szczęście się nie obudził i bez żadnej niemiłej przygody odszedłem stamtąd.

Niedźwiedzi dom to gawra. Dobrze, że się nie obudziła.

Mat# pisze:Ściąłem nożem gałąź, która według mnie się nadawała do tego zadania

Nadawała się do tego celu, skoro to miał być łuk. Poza tym, całkowicie wystarczyłoby: giętką gałąź albo nawet odpowiednią gałąź.

Mat# pisze:Ostrożnie zbliżyłem się do klapy. Trochę drżącą z napięcia ręką otworzyłem ją.

Klapę w podłodze raczej się podnosi.

Mat# pisze: Nie miałem zamiaru z nim walczyć. Uniknąłem ciosu i nim zdążył zadać drugi odepchnąłem go. Zatoczył się kilka kroków w tył, potknął się i upadł. Topór poleciał ostrzem na niego rozcinając mu głowę. Zginął na miejscu.

Nie przekonuje mnie taki wypadek. Topór, siłą bezwładności, mógłby nabić guza, może nawet rozciąć skórę, ale żeby facet zginął na miejscu?

Mat# pisze:Kolisty promień światła wskaże Ci klucz”

Mat# pisze:W okiennicy było wycięcie w kształcie koła, na które nigdy nie zwróciłem uwagi. Wzeszło słońce i przez to wycięcie na obraz padł idealnie okrągły promień światła. Naświetlił oko dziewczynki na pierwszym planie.

W tym pomyśle jest jeden słaby punkt: położenie słońca na niebie zmienia się zarówno w ciągu dnia, jak i w ciągu roku, zatem promień wpadający przez taki otwór będzie pokazywał rozmaite miejsca. W takim przypadku należałoby podać nie tylko określony dzień (dni), ale również i porę (na przykład południe), żeby wskazówka miała sens. Do tego, wystarczyłoby dobrze przeszukać izbę, że by znaleźć klucz za obrazem, nawet bez żadnych wskazówek.

Pomysł z akcją rozgrywającą się na dwóch planach czasowych ma swój sens, chociaż przydałoby się większe zróznicowanie obu ciągów scen - może przez wprowadzenie narracji w czasie teraźniejszym w wątku głównym? O fabule trudno na razie coś powiedzieć, jest sporo wydarzeń, są już dwa trupy i zniknięcie przyjaciela, ale nie widać konfliktu, który byłby siłą napędową akcji. Masz, owszem, wyobraźnię i pewną sprawność językową, lecz powinieneś zwracać większą uwagę na logikę rozmaitych detali. No i zadbać o większą zwięzłość wypowiedzi.

Generalnie - chętnie przeczytałabym ciąg dalszy.