WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW1

WWWAlbert Manson, Ordynator szpitala psychiatrycznego w Windspring, stał spokojnie z rękami splecionymi za plecami. Czysty biały fartuch opadał mu schludnie po same kostki, identyfikator ze zdjęciem przypięty był do kieszeni tuż nad sercem. Mężczyzna wpatrywał się we własne, niewyraźne odbicie w szybie. Na zewnątrz niebo był ciemno-atramentowe a chmury gęste.
WWWMimo to był w dobrym humorze. Przed chwilą otrzymał telefon z FBI, potwierdzający wizytę gościa, na którego czekał od bliska dwóch godzin. Według raportu złożonego przez Agenta Specjalnego Thomsona, furgonetka powinna się tu zjawić za niecałe dwadzieścia minut a wtedy będzie mógł zejść na dół i wszystkich przywitać.
WWWOdszedł od okna i zasiadł w fotelu przy biurku. Nacisnął przycisk interkomu, a po paru sekundach usłyszał głos Niny, która siedziała właśnie w recepcji.
WWW- Albert? Chciałeś czegoś?
WWW- Tak, skarbie. Jak pojawią się nasi goście proszę poinformuj mnie niezwłocznie. Zejdę na dół w towarzystwie dwóch sanitariuszy. Zawiadom też Quitensteina i Hillarego. Mają dzisiaj dyżur.
WWW- Dobrze. Czy to wszystko, Al?
WWW- Tak, złotko.
WWWAlbert cofnął palec z przycisku w interkomie i połączenie z Niną zostało przerwane. Znowu był sam.
WWWDźwignął się z wygodnego fotela obitego skórą i podszedł do okna. Śnieg nie przestawał sypać. Zapowiadały się urocze święta. Kiedy załatwi już sprawę z furgonetką, będzie mógł wrócić do domu a tam przywita go Katy z dzieciakami. Jutro usiądą do stołu, później udadzą się na spacer i może ulepią bałwana? Tak, na pewno to zrobią. Bałwany są w porządku.
WWWPozostało mu jedynie czekać.


WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW2

WWWO 23.49 opancerzona furgonetka wjechała na parking szpitala psychiatrycznego Im. Świętego Benedykta przy Riverside Avenue. Łukowate ślady opon, które po sobie zostawiła w mgnieniu oka przysypał śnieg.
WWWStary Walter dostrzegł pojazd i wyłączył telewizor. Czym prędzej nałożył wojskowy płaszcz – ostatnią pamiątkę po Wietnamie i wyszedł na dziedziniec. Kuśtykając pośród zasp trzymał latarnie nad głową, rozświetlając ciemność dookoła siebie. Był lekko przygarbiony. W tym roku dobiegał siedemdziesiątki i czuł się podle. Ostatnimi czasy nawet whiskey nie przynosiła ukojenia. Kolejne święta a on sam jak ten kundel. Pieprzone życie!
WWW- Wesołych Świąt – przywitał policjantów wysiadających z wozu swoim ochrypłym, cynicznym głosem.
WWWPozdrowili go, kiedy chłodny zimowy wicher otarł ich twarze lodowatym dotykiem.
WWW- W końcu go złapali, co? Ileż to lat minęło? Ze dwadzieścia? – zapytał Walter pocierając dłonie i chuchając w nie.
WWW- Jedenaście – odpowiedział mu wyższy z policjantów. Facet o nazwisku Johnson.
WWW- Jedenaście… – powtórzył Walter w zamyśleniu i umilkł.
WWWPolicjanci obeszli wóz.
WWW- Ulrich!! Otwieram drzwi, bez żadnych numerów!!
WWWCisza...
WWWPrzyłożył ucho do pojazdu.
WWWCisza…
WWWW końcu uchylił drzwiczki pozwalając by cienka poświata księżyca wdarła się do środka. Blade smugi wpłynęły głęboko wewnątrz samochodu oświetlając postać siedzącą na tyłach. Tkwiła w totalnym bezruchu niczym jakiś groteskowy posąg. Jej głowa była spuszczona ku ziemi. Miała na sobie pomarańczowy więzienny drelich i mocne skórzane buty.
WWWPolicjant wykonał parę kroków w głąb pojazdu, gdy nagle mężczyzna poderwał głowę a w ciemności zalśniły przekrwione oczy. Więzień o szalonych oczach wpatrywał się w Johnsona i uśmiechał się do niego. Nie był to jednak uśmiech kogoś serdecznego. Raczej odwrotnie, uśmiech sadysty gotowego zadać ból.
WWW- Wstawaj! – rozkazał Johnson. Więzień zrobił jak mu kazano. Zadźwięczały łańcuchy i zaszeleścił materiał. Po chwili nastąpiły kroki.
WWWWyszli z pojazdu w noc otoczoną wysokimi murami szpitala. Cegły szkliły się od mrozu. Wielkie okna osadzone na żelaznych ramach odbijały światło księżyca. Wydawało się, że konwój obserwowany jest przez niezliczone pary morderczych ślepi przemykające przez to miejsce jak diabelskie zjawy.
WWW- Ponure miejsce – powiedział Forrester rozglądając się dookoła.
WWW- Idzie się przyzwyczaić – wycedził Walter i zaczął kaszleć.
WWWPoprowadzili więźnia przez dziedziniec a portier oświetlał im drogę. Weszli po kamiennych schodach na piedestał gdzie znajdowało się główne wejście do szpitala. Przeszli przez wysokie drzwi frontowe, następnie przez wyłożony marmurem holl aż w końcu dotarli do recepcji oszklonej kuloodporną szybą.
WWW- Dobry wieczór – przywitał się Johnson. Kobieta siedząca za biurkiem odwzajemniła uśmiech. Miała miłą twarz o odcieniu dojrzałej brzoskwini.
WWW- Czy to on? – zapytała niepewnie i wskazała palcem na mężczyznę w więziennym ubraniu. W jej oczach dało się dostrzec strach, jak i fascynację.
WWW- Tak. To jest Stanley Ulrich. A teraz, czy zechciałaby pani wezwać doktora Mansona?
WWW- Naturalnie. Doktor już idzie.
WWWPo paru minutach pojawił się doktor w towarzystwie dwóch sanitariuszy.
WWW- Wybaczcie panowie, że kazałem wam czekać – powiedział i obdarzył ich ciepłym uśmiechem. Doktor Manson liczył sobie około czterdziestu lat. Był wysoki, szczupły i miał bardzo bladą skórę. Jego głowę porastały kruczo-czarne włosy, a twarz okalała gęsta broda. Nosił okulary połówki, nieskazitelnie biały fartuch i krawat. Jego niebieskie oczy wyglądały jakby cały czas coś analizowały.
WWW– Zapraszam za mną.
WWWPolicjanci wymienili spojrzenia. Wcale nie mieli ochoty zagłębiać się w głąb szpitala. Widząc zmieszanie wypisane na ich twarzach dodał pośpiesznie.
WWW- Spokojnie. Chodzi tylko o formalności. A wy panowie – zwrócił się do sanitariuszy – zaprowadźcie Ulricha do jego nowej komnaty.
WWWMarshal Quitenisten i Owen Hillary momentalnie chwycili więźnia i po chwili zniknęli w ciemności korytarzy prowadząc go pod rękę jak staruszkę.
WWWKobieta siedząca za szybą o imieniu Nina nacisnęła jakiś przycisk, dało się słyszeć brzęk otwieranego zamka i żelazna krata prowadząca do części, w której rozciągało się skrzydło szpitalne, rozwarła się otworem.
WWW- Mój gabinet znajduje się w zachodnim skrzydle. Nim się tam jednak udamy, chciałbym was nieco zaznajomić z okolicą. Jak się panowie nazywają?
WWW- Jestem Jack a to jest Fred – powiedział Jack Johnson. Był równie wysoki, co doktor, choć zdecydowanie szerszy w barkach i masywniejszy. Równy garnitur białych zębów pobłyskiwał od czasu do czasu, gdy mężczyzna rozchylał usta.
WWW– Rozumiem, że dziś wigilia i, że śpieszycie się do swoich domów, Jack. Ale to nie potrwa długo. Nie można tak po prostu wejść do szpitala bez wcześniejszego rekonesansu. To tak jakby opisywał pan stan upojenia alkoholowego nigdy nie kosztując szklanki piwa. Potraktujcie wszystko, jako lekcje z psychologii. Jestem pewien, że wyciągniecie same pozytywne wnioski.

WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW3

WWWProwadził ich zawiłymi, ciemnymi korytarzami. Wzdłuż obszarpanych ścian rozstawiono metalowe drzwi, wijące się przygnębiającym rzędem. Za nimi - jak sądził Fred Forrester - czaili się mordercy, psychopaci i umysłowo chorzy, którzy kiedyś stąpali poza tymi murami. Przyglądał się wszystkiemu z delikatnym zdumieniem na twarzy. Koniuszkami palców, wodził po wilgotnych ścianach czując chłodny, szorstki kamień. W powietrzu unosił się zapach szlamu, tak jakby znajdowali się na dnie studni.
WWWMinęli kolejne, być może setne już drzwi ciągnące się w nieskończoność. Fred zaczął powątpiewać, że jest tu cokolwiek innego do oglądania oprócz wrót prowadzących do odległych światów schizofrenicznych wizji. I wtedy ich oczom ukazała się szeroka, wydrążona w ścianie szczelina. Żadne światło nie obmywało jej swoim strumieniem. Widzieli jedynie klatkę bez podłogi, stalowe pręty skąpane w ukośnym głębokim cieniu i drewniany podest, na którym ów klatka była wzniesiona.
WWWCzyjaś ręka o długich kościstych palcach wynurzyła się z mroku i zastygła na pojedynczym pręcie. Poczerniałe żyły odznaczające się sinym odcieniem na nadgarstkach i śródręczu oblegały dłoń jak spirale, wżynając się w przedramię jak makabrycznie olbrzymie igły. Wykrzywiona twarz o rzadkich włosach przywarła do krat a była tak szpetna, że aż absurdalna. Strzępy nadjedzonych przez robactwo zwisających mięsni, obnażały się ropowatą żółcią wyciekając z licznych bruzd i zadrapań.
WWWForrester zamarł w przerażeniu. Niespodziewany ruch wewnątrz celi sprawił, że serce podskoczyło mu do gardła i teraz czuł je w przełyku, lecz to ta twarz była odpowiedzialna za to, że omal nie krzyknął. Nogi się pod nim ugięły, skóra zjeżyła unosząc porastające ją włoski. Cóż to był za widok. Najbardziej zastanawiające pytanie dręczące Forrestera brzmiało; kim był ten człowiek?
WWWPotworny mężczyzna przyglądał im się sennym wzrokiem przypominającym narkotyczne upojenie. Wydawał się nie reagować na otoczenie. W jego oczach nie tliła się ciekawość, nie dało się też dostrzec żadnych oznak poruszenia. Po prostu wisiał tak bezwładnie w swojej groteskowej brzydocie, kompletnie odizolowany od świata zewnętrznego.
WWW- Dlaczego on jest w celi a nie w normalnym pokoju (o ile istnieje coś takiego jak normalny pokój w szpitalu psychiatrycznym), doktorze… – zapytał Forrester. Miał krótko przycięte jasne blond włosy, gładko ogoloną twarz i ciemne jak otchłań oczy.
WWW- Tomasz cierpi na klaustrofobie... Gdybyśmy zamknęli go w czterech ścianach, prawdopodobnie wrzeszczałby dzień i noc – odpowiedział spokojnie doktor i uśmiechnął się serdecznie.
WWWI nagle Tomasz zaczął krzyczeć a korytarz wypełniły jęki przypominające skowyt. Forrester odskoczył w tył uderzając plecami o ścianę podtrzymującą sklepienie wąskiego korytarza. Sięgnął po broń, lecz jej nie wyjął. Spojrzał na swojego przełożonego i odetchnął z ulgą wypuszczając powietrze ustami. To tylko krzyk, pomyślał.
WWWDoktor uśmiechnął się. W ogóle odkąd się tu znaleźli uśmiech doktora przywarł do jego lica, jak nieśmiałe dziecko do spódnicy swojej matki.
WWW- To się zdarza tutaj często. Ktoś krzyczy, ktoś płacze, ktoś wyje, ktoś recytuje wiersze. Wszystkie odchyły osobowości są widoczne jak na tacy. Chorzy szepczą, bluźnią, snują dyrdymały a nawet i grożą zmarłym członkom własnych rodzin albo nam, sobie samym… - zamyślił się na chwilę i dodał spokojnie - to jest piękne.
WWWPiękne? - pomyślał Forrester. To jest szalone!
WWWW końcu opuścili skrzydło szpitalne i dostali się do części budynku, którą zajmowały gabinety psychiatrów, lekarzy i reszty członków załogi Świętego Benedykta w tym sanitariuszy, pielęgniarek, sprzątaczy i ogrodników.
WWW- Napiszę list do pańskich przełożonych, panie Johnson. Pochwalę was za wspaniałą pracę, bo naprawdę świetnie się spisaliście – powiedział doktor, gdy znaleźli się w jego gabinecie.
WWWBył to nieduży pokój z jednym, szerokim oknem. Na środku stało biurko wyłożone starannie uporządkowanymi papierami.
WWW- Dziękujemy, będziemy bardzo wdzięczni. Zdaje się, że mamy podpisać jakieś pokwitowanie?
WWW- Proszę o to dokumenty – Manson wręczył Johnsonowi plik papierów.
WWWForrester w tym czasie rozglądał się po gabinecie.
WWWKsiążki, książki, książki: MEDYCYNA, PSYCHOLOGIA, EDGAR ALLAN POE, KRYMINOLOGIA I MORDERCY.
WWW- Wesołych Świąt Doktorze – życzył Johnson.

WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW4

WWWAlbert Manson przeciągnął się na krześle i zapalił papierosa. Było już po wszystkim. Nareszcie mają Rzeźnika z Ontario. Mają człowieka odpowiedzialnego za brutalne morderstwa: szesnastu studentek w stanie Missisipi, ośmiu prostytutek w stanie Nevada, kolejnych pięciu prostytutek z Montany, dziewięciu dojrzałych kobiet z Alabamy i wielu innych kobiecych ofiar na terenie Stanów Zjednoczonych, których teraz nie potrafił sobie przypomnieć. Według doniesień FBI, sprawcą tych makabrycznych zbrodni miał być mężczyzna w średnim wieku; kanadyjski obłąkaniec z Ontario. Jego kariera trwała jedenaście lat i przez cały ten okres był nieuchwytny, nie pozostawiał po sobie śladów. Jednak w końcu na każdego przychodzi pora. Złapano go w Teksasie i ku zdumieniu opinii publicznej, facet wykaraskał się od kary śmierci ze względu na zdiagnozowaną chorobę psychiczną. PERTURBATIO PERSONALITATIS i wszystko jasne. Wydano wyrok: dożywocie pod ścisłym nadzorem w pokoju bez klamek, w szpitalu bez skazy, w Świętym Benedykcie!
WWWOczywiście Albert Manson cieszył się z tego powodu. Traktował swoich pacjentów z troską, prawie, że z miłością. Czy było coś piękniejszego na tym świecie niż nauka? Możliwość zgłębiania tajemnic ludzkiego mózgu, badania jego mrocznej natury, odkrywania obsesyjnych pragnień, wyznaczanie granicy moralności a nawet i jej braku? Najstraszliwsze potworności tego świata zamknięte w ludzkim ciele, szczelnie skrywane myśli nawarstwiające się przez lata. Izolacja, pustka, strach, cierpienie i krew… Doktor Manson kochał je wszystkie.

WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW5

WWWJohnson i Forrester zjechali windą na dół.
WWWW hollu pożegnali się z Niną życząc jej wesołych świąt i wyszli ze szpitala. Na dworze ciągle padał śnieg a w powietrzu wisiała martwa cisza. Jedynie wiatr kołysał poszarpanymi sylwetkami wierzb i sosen porastających teren wokół szpitala. W budce przy bramie wjazdowej majaczyło nikłe światło telewizora.
WWWZaczęli iść w kierunku samochodu.
WWW- Dziwny ten doktor nie, Charlie?
WWW- A żebyś wiedział, kolego. Żebyś cholera wiedział.

[ Dodano: Sob 22 Paź, 2011 ]
WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW5

WWWJohnson i Forrester zjechali windą na dół.
WWWW hollu pożegnali się z Niną życząc jej wesołych świąt i wyszli ze szpitala. Na dworze ciągle padał śnieg a w powietrzu wisiała martwa cisza. Jedynie wiatr kołysał poszarpanymi sylwetkami wierzb i sosen porastających teren wokół szpitala. W budce przy bramie wjazdowej majaczyło nikłe światło telewizora.
WWWZaczęli iść w kierunku samochodu.
WWW- Dziwny ten doktor nie, Fred? * Przepraszam za błąd. Chochik mi się wkradł.
WWW- A żebyś wiedział, kolego. Żebyś cholera wiedział.

Jack Dylan pisze:Czysty biały fartuch opadał mu schludnie po same kostki

Nie jeste pewien, czy fartuch może opadać schludnie...

Jack Dylan pisze:Na zewnątrz niebo był ciemno-atramentowe a chmury gęste.

Nie ma chyba czegoś takiego jak jasno-atramentowe niebo? Wydaje mi się, że mówi się po prostu "atramentowe".

Jack Dylan pisze:Kuśtykając pośród zasp trzymał latarnie nad głową

Dwie latarnie? Trzy? Literówka.

Jack Dylan pisze:W tym roku dobiegał siedemdziesiątki i czuł się podle.

Jak napiszesz tylko "Dobiegał siedemdziesiątki i czuł się z tym podle." to czytelnik pewnie załapie, że w tym roku dobiegał, a nie dwa lata wcześniej...

Jack Dylan pisze:Kolejne święta a on sam jak ten kundel.

Nie tworzyć mi tu związków frazeologicznych - albo "sam jak palec" albo po prostu bardzo samotnie.

Jack Dylan pisze:przywitał policjantów wysiadających z wozu swoim ochrypłym,
cynicznym głosem.

Jakby nie to "swoim" to pomyślałbym, że przywitał głosem kogoś innego.

Jack Dylan pisze:W końcu uchylił drzwiczki pozwalając by cienka poświata księżyca wdarła się do środka. Blade smugi wpłynęły głęboko wewnątrz samochodu oświetlając postać siedzącą na tyłach.

Albo światło się wdziera - co sugeruje gwałtowność i szybkość - albo wpływa do środka samochodu - Twój opis lekko przeczy sam sobie w tym miejscu (acz w niczym nie przebija to opisu w moim opowiadaniu - jest pełnia księżyca, a nagle zza chmur wyłania się posępny sierp satelity ziemi). Dodatkowo "pozwalając, by" - z przecinkiem. I jeszcze: nie bardzo wyobrażam sobie poświatę księżyca jako "cienką".

Jack Dylan pisze:wewnątrz samochodu oświetlając postać siedzącą na tyłach. Tkwiła w totalnym bezruchu niczym jakiś groteskowy posąg. Jej głowa była spuszczona ku ziemi. Miała na sobie pomarańczowy więzienny drelich i mocne skórzane buty.
WWWPolicjant wykonał parę kroków w głąb pojazdu,

Jak postać siedzi na tyłach pojazdu, to oznacza to, że siedzi blisko wyjścia = nie ma miejsca na parę kroków do środka bo się wlezie na postać. Jak ma być miejsce na parę kroków, oznacza to, że postać jednak siedzi bliżej szoferki...

Jack Dylan pisze:Więzień o szalonych oczach wpatrywał się w Johnsona i uśmiechał się do niego. Nie był to jednak uśmiech kogoś serdecznego. Raczej odwrotnie, uśmiech sadysty gotowego zadać ból.

"Raczej odwrotnie" - nie do końca mi się podoba, zawsze wolałem "wręcz przeciwnie". Dyskryminacja sadystów - czy oni nie mogą być serdeczni?

Jack Dylan pisze:holl

Przez jedno el?

Jack Dylan pisze:aż w końcu dotarli do recepcji oszklonej kuloodporną szybą.

Nie podoba mi się ten opis, nie do końca wiem dlaczego. Może "recepcji z wzmocnionymi szybami" albo... sam nie wiem, nie podoba mi się w sposób dość mglisty.

Jack Dylan pisze:WWWKobieta siedząca za szybą o imieniu Nina nacisnęła jakiś przycisk

Awwww, szyba o imieniu Nina...

Jack Dylan pisze:dało się słyszeć brzęk otwieranego zamka i żelazna krata prowadząca do części, w której rozciągało się skrzydło szpitalne, rozwarła się otworem.

Primo: skrzydło szpitalne nie mieści się w części czegoś - ono jest częścią budynku i tyle. Secundo: "stanęła otworem" raczej, albo... hmm... "rozwarła się ze (złowieszczym) zgrzytem"? To drugie raczej w ostateczności...

Jack Dylan pisze:- Jestem Jack a to jest Fred – powiedział Jack Johnson.

Dobrze, że zaznaczasz, inaczej pomyślałbym, że to Fred, niepoprawny żartowniś, powiedział.

Jack Dylan pisze:Równy garnitur białych zębów pobłyskiwał od czasu do czasu, gdy mężczyzna rozchylał usta.

Po tym opisie mam przed oczyma gościa postawnego, acz o obliczu, które wygląda na nieco upośledzone. Ot, chodzi sobie po okolicy i od czasu do czasu rozdziawia gębę bez powodu... trochę jak Megan Fox. Trochę. Napisz, że, nie wiem, ów garnitur zębów było widać jak się uśmiechał szyderczo/cynicznie/wesoło itp.?

Jack Dylan pisze:Rozumiem, że dziś wigilia i, że śpieszycie się do swoich domów,

1. Wigilia, wielką literą bo to dość istotne święto.
2. spieszycie, nie "śpieszycie"
3. "do swoich domów" - a do czyich niby mają się spieszyć?

Po zdaniu takim jak wyżej zacytowane zwykle przerywam lekturę i szukam sobie czegoś lepszego do czytania.

Jack Dylan pisze:Nie można tak po prostu wejść do szpitala bez wcześniejszego rekonesansu.

Nie czaję. Znaczy - przed wejściem do szpitala trzeba zwiadowców posłać żeby zapoznali się z terenem?

Jack Dylan pisze:WWWProwadził ich zawiłymi, ciemnymi korytarzami. Wzdłuż obszarpanych ścian rozstawiono metalowe drzwi, wijące się przygnębiającym rzędem. Za nimi - jak sądził Fred Forrester - czaili się mordercy, psychopaci i umysłowo chorzy, którzy kiedyś stąpali poza tymi murami.

Albo mi to umknęło, albo nie piszesz nigdzie, czy rzecz dzieje się współcześnie. Jeżeli nie - spoko, szpitale psychiatryczne kiedyś tak wyglądały. "Lot nad kukułczym gniazdem" tego dowodem. Ale jeżeli współcześnie... hmm... byłeś kiedyś w szpitalu psychiatrycznym czy opierasz swój opis na filmach itp.?

Jack Dylan pisze:WWWMinęli kolejne, być może setne już drzwi ciągnące się w nieskończoność.

Jak drzwi ciągną się w nieskończoność, to są to baaardzo duże drzwi - tak jest u Ciebie. Jak rząd drzwi ciągnie się w nieskończonośći, to jest to bardzo długi rząd drzwi.

Jack Dylan pisze:- Dlaczego on jest w celi a nie w normalnym pokoju (o ile istnieje coś takiego jak normalny pokój w szpitalu psychiatrycznym), doktorze…

Jak mam rozumieć ów nawias? Bohater mówi do siebie na stronie, jak w sztuce teatralnej? Czy może jest to wtrącenie od narratora? I owszem, jest coś takiego jak normalny pokój w szpitalu psychiatrycznym, serio.

Jack Dylan pisze:kim był ten człowiek?

"Kim BYŁ ten człowiek?" = kim był i czym się zajmował, gdy grasował na wolności.
"Kim JEST ten człowiek?" = co to za cholerstwo w tej celi siedzi, łeeee, jakie brzydkie.

Jack Dylan pisze:- Tomasz cierpi na klaustrofobie... Gdybyśmy zamknęli go w czterech ścianach, prawdopodobnie wrzeszczałby dzień i noc – odpowiedział spokojnie doktor i uśmiechnął się serdecznie.

Huh... tu nie jestem pewien, ale jak ktoś ma klaustrofobię to zamknięcie go w celi/klatce miast w pokoju chyba w niczym nie pomaga. I tak by wrzeszczał...

Jack Dylan pisze:EDGAR ALLAN POE

The System of Doctor Tarr and Professor Fether zapewne tam gdzieś jest?

Jack Dylan pisze:PERTURBATIO PERSONALITATIS i wszystko jasne.

Czemu ZABURZENIA OSOBOWIŚCI wielkimi literami? Plus to, że uniwersalną diagnozą jest raczej schizofrenia - obecnie. Jak ktoś jest ogólnie psychiczny, do niedawna (nie jestem na bieżąco, mogło się to już zmienić) mówiło się, że ma schizofrenię właśnie. W latach dwudziestych ubiegłego stulecia natomiast mówiło się duzo o nerwicach albo nerwozach. Wcześniej w grę wchodziła histeria. A jeszcze wcześniej obłąkanych trzymało się w klatkach i ukrywało się ich jak wstydliwe tajemnice na zasadzie "problemu nie widać, problemu nie ma".

Przeczytałem całość i:
1. Nie widzę żadnej pointy, w opowiadaniu absolutnie nic się nie dzieje - to poważna wada.
2. Akcja mogłaby dziać się gdziekolwiek - nigdzie nie jest zaznaczone kto w jakim języku mówi i z jakim akcentem, nikt nie wtrąca typowych dla danego kraju powiedzonek, nie ma notki od autora, że "zimy tu i tu bywają takie a owakie, ale w tym roku jest szczególnie śmaka", nie ma żadnej notki o historii tratowania pacjentów chorych psychicznie w danym kraju... uff, mógłbym tak jeszcze trochę wymieniać, ale mój zarzut jest bardzo prosty w gruncie rzeczy: Twoje opowiadanie rozgrywa się w pustce. Jest Mroczny Szpital, ale świat poza nim nie istnieje.
3. Jack i Fred są papierowi. Doktor był jakoś tam opisany, Jack niby też, ale nie mają żadnych manieryzmów, żadnych charakterystycznych dla nich gestów. Sprawia to, że stają się bohaterami nieco Lovecraftowskimi - są tam tylko po to, by opowieść mogła się dziać i by miał kto o niej opowiedzieć. Byłoby to nawet ok, lubie takich bohaterów, ale u Ciebie nic się nie dzieje, więc nie ma o czym opowiadać.
4. Masa błędów sprawia, że nie przeczytałbym tego opowiadania w normalnych okolicznościach, tylko ciapnął je w cholerę, nieco zdegustowany.

Podsumowując - jest raczej słabo, acz potencjał jakiś masz. Wydaje mi się, że w wieku lat dziewiętnastu (jeżeli tyle masz, co sugeruje profil na forum) pisałem gorzej.

Dużo czytaj, zwłaszcza Lovecrafta. Nie żeby w czymś Ci pomógł - po prostu jest fajny i wszystkim go polecam.

Witam,
Pozwolę sobie odnieść się do kilku fragmentów:

Jack Dylan pisze:Cóż to był za widok. Najbardziej zastanawiające pytanie dręczące Forrestera brzmiało; kim był ten człowiek?

W tej sytuacji chyba szybciej przyszłoby mi do głowy "co mu jest"?

Jack Dylan pisze: Dlaczego on jest w celi a nie w normalnym pokoju

Zrozumiałam z opisu, że to była klatka, nie cela.

Jack Dylan pisze: Tomasz cierpi na klaustrofobie

Skoro jest w psychiatryku to chyba cierpi też na coś innego? Może warto byłoby to wyjaśnić.

Jack Dylan pisze:względu na zdiagnozowaną chorobę psychiczną. PERTURBATIO PERSONALITATIS

Jaką chorobę psychiczną? Zaburzenia osobowości to inna kategoria. Oczywiście mogą współwystępować, ale może też warto zdecydować się jakie? Polecam zajrzeć do klasyfikacji zaburzeń psychicznych (np. ICD-10 jeżeli chodzi o współczesne. Dostępne są tez wcześniejsze wersje, jeżeli chcesz sięgnąć po historyczne nazwy).

Jack Dylan pisze:MEDYCYNA, PSYCHOLOGIA, EDGAR ALLAN POE, KRYMINOLOGIA I MORDERCY.

To są tytuły czy działy książek? Jeżeli tytuły, moim zdaniem warto byłoby je jakoś uszczegółowić, dla zbudowania klimatu.

Moim zdaniem ważne jest umieścić opisane wydarzenia w bardziej skonkretyzowanych realiach. Zwłaszcza czasowych. Takich, które tłumaczyłyby wilgotne mury, robactwo, trzymanie ludzi w klatkach, eksperymenty i ogólną wizję psychiatryka jaką budujesz.

Akcja tego opowiadania dzieje się w latach 60, ale sam szpital nie jest zwyczajnym szpitalem. Na pewno zwróciliście uwagę, że doktor Manson nie jest w pełni normalną/zdrową osobą. Być może jego problemy wynikają z tego, czym się zajmuje i gdzie przebywa każdego dnia. Co do szpitala: znajduje się na wzniesieniu pośród lasów. Do najbliższego miasta jest kawałek drogi, dlatego mało, kogo obchodzi, co dzieje się w środku. Ważne, że cieszy się dobrą opinią z tego względu, iż przyjmuje pod swoje skrzydła najbardziej zdeprawowanych przestępców i szaleńców. Oprócz tego jest to szpital o zaostrzonym rygorze i ci, co do niego trafiają, nigdy nie wychodzą z powrotem na wolność. A skoro tak to, kogo obchodzi czy po celach biegają szczury wielkości kotów, a za każdym zaułkiem czają się tłuste robale wielkości krów? Ważne, że personel czuje się bezpieczny i trzyma wszystko w ryzach.

Dzięki za porady. Na pewno zrobię z nich użytek.

Pozdrawiam,
JD

Jack Dylan pisze:Pozdrowili go, kiedy chłodny zimowy wicher otarł ich twarze lodowatym dotykiem.

Troszkę to brzmi, jakby chłodny wicher był warunkiem do tego przywitania. A to chyba nie o to chodzi.

Jack Dylan pisze:Jej głowa była spuszczona ku ziemi. Miała na sobie pomarańczowy więzienny drelich i mocne skórzane buty.

Podmiotem domyślnym w drugim zdaniu jest głowa...

Jack Dylan pisze:zagłębiać się w głąb

;]

Jack Dylan pisze:rozwarła się otworem.

Ło matko. Chyba czujesz, że to brzmi komicznie?

Jack Dylan pisze:Prowadził ich zawiłymi, ciemnymi korytarzami. Wzdłuż obszarpanych ścian rozstawiono metalowe drzwi, wijące się przygnębiającym rzędem.

nie wiem, jak można się "wić przygnębiającym rzędem"... I to jeszcze będąc drzwiami. Momentami próbujesz budować nastrój bardzo pokrętnymi wyrażeniami.

Jack Dylan pisze:Minęli kolejne, być może setne już drzwi ciągnące się w nieskończoność.

Minęli drzwi ciągnące się w nieskończoność? Jedne, konkretne? Chyba nie tak to chciałeś ująć.

ów klatka była wzniesiona.

owa klatka jeśli już

Jack Dylan pisze:Strzępy nadjedzonych przez robactwo zwisających mięsni, obnażały się ropowatą żółcią wyciekając z licznych bruzd i zadrapań.

Mięśnie obnażały się żółcią i wyciekały? Nie, nie, nie... Może słownictwo mhroczne, ale jego zestawienie w zdanie bez ładu i składu.

Jack Dylan pisze:sennym wzrokiem przypominającym narkotyczne upojenie.

Za duży skrót myślowy. Wzrok nie może przypominać upojenia. Spojrzenie może być takie, jakby jego właściciel był w stanie upojenia. To nie to samo.

Ogólnie miałam wrażenie klimatu budowanego na siłę. Korytarze się wiją w nieskończoność, wszędzie wrzaski, pokręcony doktorek itd. A jakoś nie chwyciło. W gruncie rzeczy zabrakło mi w tym treści - jakiejś fabuły, która by mi powiedziała, po co mi pokazujesz gościa w klatce i w ogóle cały ten szpital. Dla końcowej myśli doktorka? Jak dla mnie utonęła w tym klimacie rodem ze sztampowego horroru.

Robisz sporo błędów w opisach - dziwnych porównań, niedbałość odnośnie podmiotów, trochę powtórzeń itd. Ale ogólnie czyta się nieźle. Warsztatowo mnie nie odstraszyło, treściowo zupełnie nie zainteresowało. Opowiadanie chyba po mnie "spłynęło". I tyle niestety.

Pozdrawiam,
Ada