Mam nadzieję, że to okaże się trochę lepsze od poprzedniego tekstu...


Gabinet dyrektor Darmund był bardzo zadbany. Półki, w kolorze beżowym, wyglądały na zadziwiająco solidne. Ustawiono je, tuż przy ścianie, pewnie dlatego, by nie zajmowały zbyt wiele miejsca.
Ściany pokryto błękitną tapetą w drobne wzorki, natomiast na podłodze leżał biały, puchaty dywanik, w kształcie skóry niedźwiedzia. Nie zabrakło oczywiście ogromnego biurka, za którym siedziała niska, otyła kobietka.
Siwe włosy miała spięte w malutki koczek, co wyglądało nieco komicznie, ale jej widocznie to nie przeszkadzało, albo nie dawała tego po sobie poznać, by nie dać satysfakcji ludziom, którzy wyśmiewali się z fryzury.
Pracowników wciąż zastanawiało, skąd u dyrektorki, na lewym pulchnym policzku, wzięła się, średniej wielkości, czerwona plama. Nikt, nigdy nie śmiał jej o to zapytać.
- Dość, że nie przyszłaś w weekend, to jeszcze się dzisiaj spóźniłaś! - Wrzeszczała swoim charakterystycznym głosem, brzmiącym jak gdakanie kury, która właśnie zniosła jajko.
- Proszę dać mi się wytłumaczyć.
Dwudziestopięcioletnia dziewczyna, siedząca naprzeciwko dyrektorki, miała dość.
Czarne jak sadza włosy, sięgały jej do pasa. Nie były proste ani kręcone, jedynie delikatnie zafalowane. Ciemna karnacja dodawała uroku i wywoływała zazdrość wśród kobiet, które musiały biegać co parę dni do solarium. Oczy miała duże, brązowe.
- Nie ma mowy. Zostajesz zwolniona. - Otworzyła szufladę, wyjęła kopertę i rzuciła nią o biurko. - To twoja wypłata za siedem dni pracy.
- Niechże pani ma litość! Spóźniłam się marne pięć minut, to naprawdę niedużo - błagała.
Zrobiłaby niemal wszystko, żeby tylko jej nie zwalniano, i to z tak błahego powodu. Niestety dyrektorka była stanowczą kobietą, która jak już podjęła decyzję to za nic jej nie zmieniała. Wszyscy dobrze o tym wiedzieli, dlatego nie zwracali się do niej z żadnymi prośbami.
- Powiedziałam coś, tak? - Powoli zaczynała tracić cierpliwość. - Idź już, bo mam pełno papierów do wypełnienia.
Niemal wszystko, prócz poniżania się. Czarnowłosa nie miała najmniejszego zamiaru dłużej wysłuchiwać jazgotów dyrektorki. Wstała i podeszła do drzwi, położyła dłoń na zimnej klamce.
Drogi serwis stojący na półce kusił. Nabrała ją chęć, by ruszyć ku niemu i stłuc małe, ozdobne filiżaneczki, lecz wiedziała, że będzie musiała zapłacić za to z własnej kieszeni.
- Jeszcze tu jesteś? - Zapytała była szefowa Laily, marszcząc przy tym groźnie czoło. Zdążyła wyjąć dokumenty, które miała zaraz uzupełniać, a dziewczyna nadal stała uparcie przy drzwiach. Cóż za bezczelność z jej strony!
Ku uldze dyrektorki, nie trwało to długo. Bezrobotna wyszła bez słowa pożegnania, co jeszcze bardziej wzburzyło kobietkę z kokiem.

Darmund można było oskarżyć o wiele złego, ale nie o to, że za mało płaci.
Laila dostała sporą sumkę, więc nie zastanawiała się długo, nad tym co zrobić po wyjściu z banku. Zwolnienie z pracy, postanowiła uczcić w bardzo nieorginalny sposób.
Miasteczko, w którym mieszkała od dziecięcych lat było małe i spokojne. Zazwyczaj nie dochodziło do bójek ani większych awantur. Wszyscy się tu szanowali i pomagali sobie nawzajem.
Do czasu aż otworzony został bank.
Darmund była bogatą kobietą, z wielkimi ambicjami. Od dawna szukała miejsca do swoich niecnych interesów. Dlatego, gdy tylko poznała mieszkańców miasteczka, od razu postanowiła ich wykorzystać. Miała pewność, że nikt jej nie okradnie, nie oszuka ani się nie sprzeciwi. Swoimi pracownikami manipulowała jak marionetkami.
Laila już pierwszego dnia pracy zauważyła, że coś jest nie tak.
Atmosfera wśród pracowników była nie do wytrzymania. Większość uciekała przed wzrokiem nowej dziewczyny, a to nie mogło zostać, tak po prostu niezauważone.
Zwolniona została, zanim dowiedziała się co dręczyło kolegów i koleżanki z pracy. Wraz z opuszczeniem gabinetu dyrektorki, przestało ją to interesować. Zresztą nie musiała węszyć, by się domyślić, iż chodziło o jakieś lewe interesy, do których byli zmuszani pod groźbą zwolnienia.
To normalne, że nowych do takich spraw nie dopuszczano.

W barze obsługiwał tylko jeden kelner więc musiała dość długo czekać na swoje zamówienie.
Siedząc przy klejącym się stoliku, zrozumiała dlaczego matka nigdy nie chciała jej puszczać do takich miejsc. Wrażenie, iż jest jedyną osobą, nie mającą problemu z alkoholem, nie chciało jej opuścić.
Ściany były obdrapane. Nawet nie zgadywała na jaki kolor je kiedyś pomalowano, bo i tak by zapewne spudłowała.
Zawsze sądziła, że jej rodzinne miasto posiada same najlepsze zalety. Czyżby aż tak bardzo się pomyliła?
- Nie, proszę nie stawiać butelki na stole - wzięła małe piwo do ręki.
Przynajmniej dłoń miała czystą, a blat był cały brudny, jakby w ogóle go nie ścierano.
Zauważyła, że inne stoliki również nie zostały wyczyszczone, lecz ku jej zdziwieniu, siedzący przy nich ludzie w ogóle się tym nie przejmowali.
Skąd oni przybyli? Bo na pewno nie pochodzą z jej miasta!
Nigdy nie opijała nic samotnie więc czuła się trochę nieswojo. Postanowiła, że szybko opróźni butelkę i wróci do domu, a jutro poszuka nowej, lepszej pracy, gdzie będzie bardziej szanowana niż w banku. Przez ten tydzień nawet nikt się do niej nie odezwał, nie uśmiechnął.
Co to niby miało być?
Myśl o banku, dyrektorce i jej pracownikach coraz bardziej ją irytowała, więc dłużej nie zawracała sobie tym głowy.
Popijając alkohol, który miał cierpki smak, obserwowała mężczyzn ze stolika obok. Znała jednego z nich, nie sądziła, że kiedykolwiek go zobaczy w tym mieście.
Po raz pierwszy spotkała tego chłopaka na studiach. Niestety byli w tej samej grupie więc musiała znosić go przez cztery, długie lata.
Początkowo nie zwracał uwagi na dziewczynę, ale wszystko się zmieniło po pierwszej ich kłótni, której powód był tak błahy, iż nikt o nim nie pamiętał. Nawet sam Nayden.
Problem tkwił w tym, że podczas nieszczęsnej sprzeczki, to Laila była górą i ośmieszyła chłopaka na oczach całej grupy. Potem tego gorzko żałowała, bo chłopak nastawił wszystkich przeciwko niej, i te cztery lata studiów okazały się koszmarem, z którego w żaden sposób nie potrafiła się wybudzić.
A teraz podszedł do niej i usiadł obok, stawiając drinka przed Lailą, jakby nigdy nic się nie wydarzyło.
- Dawno się nie widzieliśmy.
- Tak. Wieki temu.
Chociaż minęły dwa lata, Nayden w ogóle się nie zmienił jeśli chodziło o wygląd. Nosił nawet tę samą, zieloną koszulę, w kratkę.
- Mam nadzieję, że nie żywisz już do mnie urazy.
Oczy miał koloru niebieskiego, lecz były tak wyblakłe, że nie dostrzegała w nich za grosz uroku czy też charakterystycznego blasku.
- Jasne, że nie. Dawno o tym zapomniałam - skłamała.
Jego brąż włosy nadal pozostały krótkie, ale nie na tyle, by można było zobaczyć skórę głowy.
- Bardzo mnie to cieszy. - Przysunął drinka bliżej niej, ponieważ dziewczyna nawet nie spojrzała na podłużną szklankę.
Nayden pierwszy raz był uprzejmy i co najważniejsze, to on wyciągnął do niej rękę. Dlaczego więc miałaby odrzucić szansę na pogodzenie się?
Wzięła szklankę do ręki i spróbowała drinka. Całkiem zapomniała o tym, że stolik kleił się od brudu.
Smak owego trunku był o niebo lepszy niż gorzkiego piwa, które stało samotnie w rogu stolika.

Brakuje mi tu informacji, że to fragment. A to ważne, bo mógłbym się poczepiać pozaczynanych i nie nie zamkniętych wątków oraz generalnie - braku fabuły. Tak dla przypomnienia na następny raz.

taran1123 pisze:Gabinet dyrektor Darmund był bardzo zadbany. Półki, w kolorze beżowym, wyglądały na zadziwiająco solidne. Ustawiono je, tuż przy ścianie, pewnie dlatego, by nie zajmowały zbyt wiele miejsca.
Ściany pokryto błękitną tapetą w drobne wzorki, natomiast na podłodze leżał biały, puchaty dywanik, w kształcie skóry niedźwiedzia. Nie zabrakło oczywiście ogromnego biurka, za którym siedziała niska, otyła kobietka.
Siwe włosy miała spięte w malutki koczek, co wyglądało nieco komicznie, ale jej widocznie to nie przeszkadzało, albo nie dawała tego po sobie poznać, by nie dać satysfakcji ludziom, którzy wyśmiewali się z fryzury.
Pracowników wciąż zastanawiało, skąd u dyrektorki, na lewym pulchnym policzku, wzięła się, średniej wielkości, czerwona plama. Nikt, nigdy nie śmiał jej o to zapytać.

Opis miejsca staramy się konstruować tak, żeby nie usypiał i nie zniechęcał do czytania. Nie piszemy więc, zbyt często, a najlepiej w ogóle, że coś była takie a takie, coś miał jakąś cechę, że coś się gdzieś znajduje.
Mętnie to brzmi?
Ja ziewam już przy pierwszym zdaniu. Kolejne dwa są już lepsze pod tym względem. Ale ich z kolei mankamentem jest to, ze nie kontynuują myśli z pierwszego zdania, bo ani solidność półek, ani ich kolor ani nawet fakt, że są pod ścianami - nie świadczy o tym, że gabinet jest zadbany. Zresztą żadne z kolejnych zdań nie podtrzymuje tej myśli, sucho wymienia się jak wygląda podłoga i ściany. Naprawdę można napisac to lepiej.
Ze szczegółów:

Półki, w kolorze beżowym,

- upraszczaj język. Beżowe półki - po prostu.

wyglądały na zadziwiająco solidne

- a tu frazeologia. Wyglądały zadziwiająco solidnie. Przy czym - dlaczego zadziwiająco, nie wiadomo.

Ściany pokryto błękitną tapetą w drobne wzorki, natomiast na podłodze leżał biały, puchaty dywanik, w kształcie skóry niedźwiedzia.

Spójnik "natomiast użyty błędnie w dość powszechny sposób. Ten spójnik ma przeciwstawiać sobie pewne rzeczy, zdania cząstkowe. Cóż przeciwnego jest muiędzy tapetową ścianą a dywanikową podłogą? To jest opis ciągły, tam powinno być "a" albo "zaś".

Pracowników wciąż zastanawiało, skąd u dyrektorki, na lewym pulchnym policzku, wzięła się, średniej wielkości, czerwona plama. Nikt, nigdy nie śmiał jej o to zapytać.

Kolejność podawanych informacji. Jakiś ludzi coś zastanawiało, powinno to być coś, o czym już napisano wcześniej.
Pogrubione - też zmiana kolejności. W tej formie sugeruje to, ze miała też drugi lewy policzek, niepulchny.
Dalej:

(...) spóźniłaś! - Wrzeszczała (...)

- "wrzeszczała" małą literą.

Otworzyła szufladę, wyjęła kopertę i rzuciła nią o biurko

- w tym przypadku "na" biurko.
Zwracam też uwagę na zagubiony podmiot. Ostatnim jest opisywana dziewczyna.

- Nie ma mowy. Zostajesz zwolniona. - Otworzyła szufladę, wyjęła kopertę i rzuciła nią o biurko. - To twoja wypłata za siedem dni pracy.

Brak nowego podmiotu, więc powyższe nadal dotyczy dziewczyny.

- Niechże pani ma litość! Spóźniłam się marne pięć minut, to naprawdę niedużo - błagała.
Zrobiłaby niemal wszystko, żeby tylko jej nie zwalniano, i to z tak błahego powodu.

I to też, choć akurat zgodnie z zamierzeniem

- Idź już, bo mam pełno papierów do wypełnienia.

To jest non-real. Papiery do wypełnienia (czyli kwestionariusze) to ma petent w urzędzie albo klient w banku, dajmy na to. Urzędnik tego banku, nawet gdy wypełnia druk umowy, to już jej nie "wypełnia" tylko "sporządza umowę". A dyrektorka jak już ma papiery to co najwyżej do podjęcia decyzji czyli do podpisania. W tej sytuacji dyrektor powiedziałby że ma dużo pracy i tyle.

jazgotów dyrektorki

- wszystko gra, tylko w kontekście wcześniejszego opisu głosu dyrektorki, lepiej by brzmiało "gdakania".

Wstała i podeszła do drzwi, położyła dłoń na zimnej klamce.

- gadulstwo przejawiające się opisywanie do najmniejszego szczegółu czynności bohaterki. Choć jedną z czynności usunąć z tego zdania.

Nabrała ją chęć

.
To nie chęć nabiera kogoś do czegoś, a ktoś nabiera chęci do czegoś. Czyli: Nabrała chęci...

lecz wiedziała, że będzie musiała zapłacić za to z własnej kieszeni.

Ten idiom ma konkretne znaczenie dla konkretnych sytuacji. Np. gdy się ma wybór czy zapłacić ze służbowych pieniędzy czy własnych. Albo gdy się ma wybór czy coś zrobić czy nie (np. zadzwonić ze służbowego telefonu) i się wie, że zrobienie tego będzie oznaczało zapłacenie własnymi pieniędzmi. Zaś opisywana w tekście sytuacja jest inna, dziewczyna się zastanawia czy w geście zemsty, czynem prywatnym, zniszczyć własność dyrektorki. Bardziej by tu pasowało napisać, że zrezygnowała, bo zna dyrektorkę i wie, że ta by nie odpuściła, wezwała policję czy ochroniarzy i zmusiła do zapłacenia odszkodowania.

nieorginalny

Nieoryginalny.
Miasteczko, w którym mieszkała od dziecięcych lat było małe i spokojne.
Pisałem już o tym.

Do czasu aż otworzony został bank.

Unikamy tej formy. Jest stuprocentowo poprawna, ale totalnie nieliteracka, to jest język pism urzędowych albo, nie przymierzając, wypracowań.

Darmund była bogatą kobietą, z wielkimi ambicjami. Od dawna szukała miejsca do swoich niecnych interesów.

Narrator personalny opisuje wszystko z punktu widzenia Layli. Więc informacja, że dyrektorka od dawna poszukiwała miejsca jest trochę nieuprawniona, brzmi sztywno. Chyba, że dziewczyna naprawdę o tym wie, ale wtedy trzeba tą informację rozwinąć.

Atmosfera wśród pracowników była nie do wytrzymania. Większość (atmosfery! - przyp. mój) uciekała przed wzrokiem nowej dziewczyny, a to nie mogło zostać, tak po prostu niezauważone.

Uwaga fabularna. Domyślam się, że w dalszym ciągu opowiadania temat tych lewych interesów będzie rozwinięty i stanie się jednym z istotnych wątków? Bo jeśli nie, to nie widze powodu by w ogóle o tym pisać, zwłaszcza tak obszernie.

Tyle wystarczy. Trochę rzeczy do poprawy, ale nie jest tragicznie.
Przysiadłbym tylko nad interpunkcją, taran1123, bo umiejscowienie niektórych przecinków, albo ich brak, sprawia że zęby bolą. Sam miewa problemy zwłaszcza z interpunkcją, ale... no.

Trochę dorzucając do uwag Krugera.

Gabinet dyrektor Darmund był bardzo zadbany. Półki, w kolorze beżowym, wyglądały na zadziwiająco solidne. Ustawiono je, tuż przy ścianie, pewnie dlatego, by nie zajmowały zbyt wiele miejsca.
Ściany pokryto błękitną tapetą w drobne wzorki, natomiast na podłodze leżał biały, puchaty dywanik, w kształcie skóry niedźwiedzia. Nie zabrakło oczywiście ogromnego biurka, za którym siedziała niska, otyła kobietka.

Bardzo słabe otwarcie. Nudny opis, poukładany jakoś bez sensu. Naprawdę narrator na poparcie swoich słów o zadbanym pokoju używa argumentu, że regały stały przy ścianie? U mnie też są przy ścianie, co nie przeszkadza w tym, że pokój jest do generalnego remontu, a pociejów mam taki, że nie wiem, gdzie krok postawić.

taran1123 pisze:Wrzeszczała swoim charakterystycznym głosem, brzmiącym jak gdakanie kury, która właśnie zniosła jajko.

wiadomo, że nie cudzym
Zbędne zaimki wycinamy.

taran1123 pisze:Nie były proste ani kręcone, jedynie delikatnie zafalowane.

Połowa zdania o tym, jakie NIE były, żeby na koniec dać mi słówko, które niczego mi nie mówi. Prędzej pofalowane.

taran1123 pisze:które musiały biegać co parę dni do solarium.

Oj, troszkę chyba przesadzasz ;]

taran1123 pisze:Oczy miała duże, brązowe.

Z poprzedniego zdania wynika, że to karnacja miała duże, brązowe oczy ;]

taran1123 pisze:Niemal wszystko, prócz poniżania się.

Narrator mnie myli. Przecież ona przed chwilą "błagała".

taran1123 pisze:a to nie mogło zostać, tak po prostu niezauważone.

czasem wrzucasz przecinki zupełnie bez sensu - na przykład tu

taran1123 pisze:same najlepsze zalety

a są zalety najgorsze, średnie itd? Czymś się różnią? ;]

Cóż, ja tego wszystkiego nie czuję, nie widzę. Nie przekonałaś mnie do swoich postaci, obrazów, jakie mi przedstawiasz, sytuacji. Każdy jest z innej bajki, każdy jest osobną sceną, w których niestety sama Laila wypada mało charakternie. Znam chyba fragmenty dalsze tego tekstu (Nayden chce ją porwać, pojawia się tajemniczy wybawiciel, wszyscy robią coś dziwnego i odjeżdżają z piskiem opon - to to?) i widzę, że problemy są plus minus podobne.
Językowo sporo do poprawki, chociaż widać, że się starasz (wyciachane powtórzenia, dobra ortografia poza drobnymi wpadkami itd.). Podstawy są, ale trzeba je ostro obrobić.

Pozdrawiam,
Ada

Wiem, że ten tekst jest słaby jednak pisałam go przeszło pół roku temu. ;p Początek jest już całkowicie inny. Postaram się go niedługo wstawić, teraz byłam zajęta pisaniem opowiadania na bitwę.