Ebru pisze:Ten pierwszy kwadrans tłumek jakoś przetrawił, stojąc cierpliwie w potokach lejącego się z niebu deszczu.
IMHO, do wywalenia, bo to zbędny nad-opis. Gdyby się ten deszcz lał skądinąd, to warto by było o tym napisać. Kwestia lania się wody, jako dynamiki, też niepotrzebna, bo mowa o potokach deszczu więc tez wiadomo, że to nie mżawka.
Tłumek na przystanku zdradzał wyraźne oznaki niezadowolenia. Autobus miał już pół godziny spóźnienia. Co najmniej piętnaście za dużo. Ten pierwszy kwadrans tłumek jakoś przetrawił, stojąc cierpliwie w potokach lejącego się z niebu deszczu. Druga piętnastka była już nie do wytrzymania.
Wyszło bardzo monotonnie. Pięć zdań, z wyjątkiem czwartego wszystkie o porównywalnej długości. Trzy pierwsze, tak samo długie zdania, wbijają w nijakość, powodują ziewanie. Zwróć uwagę, Ebru, jak zadziałało przerywające monotonię czwarte zdanie, gdy się czyta piąte jest już OK.
Czyli, IMHO, trzy takie same zdania to za dużo już.
Ten mruknął tylko coś niezrozumiale i głębiej schował głowę w kołnierz.
IHMO też nad-opis, bo skoro mruknął niezrozumiale to wiadomo, że coś.
Odwróciła się do moknącej sąsiadki z parasolem.
Trochę mętnie. Kto ma parasol? Ta co się odwróciła? Raczej nie. A z drugiej strony "moknącej sąsiadki z parasolem" to właśnie mącipole jest. Czemu moknie, jak ma parasol? Trzyma go złożonego, czy ulewa zacina, czy parasol dziurawy? Takie pytania się pojawiają od razu. Może... informacja, ze moknie zbędna? Wszyscy mokną przecież, jest ulewa.
Sąsiadka z parasolem była przychylniej nastawiona na żale
To jest kolokwialny skrót myślowy. Być przychylnie nastawionym można - do wysłuchiwania żali, do zwajemnego wyżalania się. A na żale - uszłoby w dialogu, jako prosty język bohaterki, ale nie w ustach narratora.
A i tak co chwila na kawę wychodzą, każąc człowiekowi czekać.
To nie jest błąd. To jest moje czepialstwo.
Taka forma nie jest wyszukana, ludzie normalnie używają imiesłowów. Ale ta pani chyba nie, oceniając po języku, mało literackim, ze tak powiem. Do tej bohaterki by bardziej pasowało:
"A i tak co chwila na kawę wychodzą,
każą człowiekowi czekać."
Z oburzeniem załopotała rękoma.
Pomijam słusznie wskazane łopotanie, ale mi insza rzecz szwankuje - obrazowanie. Tak, w tej sytuacji, w tym momencie rozmowy delikwentka by zamachała ramionami. Ale z parasolem, w deszczu i co najistotniejsze, w ciasnym tłumie?
Mężczyzna w płaszczu łypnął na obie damy podejrzliwie i odwrócił się w stronę rozchlapującego błoto autobusu, który w końcu raczył przyjechać.
Jaki rodzaj naratora opowiada historię? Personalny czy auktorialny? Personalny opowiada ją z boku, nie ocenia, nie ironizuje, nie szasta "epitetami". Taki jest narrator tej historii od początku do końca z wyjątkiem tego miejsca. Tutaj mamy narratora auktorialnego, który szydząc, oceniając, używając nacechowanego emocjami związku frazeologicznego, zdradza swoje emocje wobec spóźnienia autobusu.
Oczywiście możnaby uznać, że to całościowo jest narrator auktorialny, bo przecież on nie może w każdym zdaniu zdradzać swoich emocji i opinii. Tak, ale czyni to tylko raz, winien kilka razy. Więc to jest zmiana.
W ramach opowiadania można zmieniać perspektywę narracyjną. Można zmieniać rodzaj narratora. Ale musi się to odbywać w czytelny dla odbiorcy sposób, według jasnego klucza. Tutaj tego nie ma, zmiana jest chwilowa i mimowolna.
Na przedzie z dwoma paniami, które dzielnie torowały sobie drogę waląc ludzi po nogach torebkami i parasolką.
Primo, składnia chyba. "Na przedzie z dwiema paniami" to sugeruje, że w dalszej części zdania będzie wymieniony ktoś, kto z nimi na tym przedzie był. Myślę, że możnaby to zupełnie inaczej napisać, żeby sens zachować a zamęt zgubić.
Druga rzecz, walenie, to już dość dosadne określenie. Czy w takim tłumku rzeczywiście ktoś kogoś wali torebką? Ja bym się odwinął
Szturchanie, albo nawet bolesne szturchanie - nie lepiej?
Drzwi otworzyły się z sykiem i dwie zwyciężczynie z tryumfem ulokowały się na siedzeniach.
Wiadomo o kogo chodzi, więc "dwie" jest zbędnym nad-opisem i powtórzeniem informacji z poprzedniego zdania.
westchnęła spocona sąsiadka z lewej do sąsiadki z prawej strącając wodę z parasola na ziemię.
Podzialam zdanie, że to przegadany fragment. Lepiej byłoby pozostać przy ich podstawowych cechach wspomniacych wcześniej. Właścicielka parasola i korpulentna.
Autobus zasyczał zamykanymi drzwiami i ruszył przed siebie wraz z zadowolonym tłumem w środku.
To sugeruje full total szczęście. A przecież oni nie mają prawa być zadowoleni ogólnie, są zmokli, stoją w tłumie w autobusie, to mało przyjemne okoliczności. Zadowolenie budzi jedynie to, że już nie na deszczu
Brak szerszej informacji.
Fabuły szerszej tu nie ma, to jest scenka dla zobrazowania pewnego, poszechnego zjawiska. Odwołuje się do znanych nam doświadczeń i budzi skojarzenia oraz poczucie adekwatnosci i klimatu. Jakiś ciekawych wydarzeń to tam nie ma, ale to jasna, "wprawka" w temacie mówi wszystko.
No i dobrze, tak trzeba się wprawiać.
Scenka jest spójna. Jedyna rzecz jaka lekko wisi i powiewa fabularnie, to meżczyzna w wytartym płaszczu. Dwukrotnie został bliżej przytoczony, raz wręcz narrator zbliżył swój punkt narracyjny do niego - i nic. Nie bierze udziału w zamknięciu sceny, w konkluzji, w ostatnim dialogu - choćby tylko jako słuchacz i obserwator.
Weryfikacja zatwierdzona przez Adriannę
