Ja, Lucrezia Crivelli* - mniej znana kochanka Lodovica Sforzy Il Moro niż moja następczyni Cecylia Gallerani* - przyznam, że coraz trudnij znieść mi „Jej Wyniosłość”, szczególnie po kolejnej przeprowadzce. Miałam spokój przez dwa lata, kiedy to wybrała się do Italii. Dobrze mi zrobiła jej nieobecność. Gorzej się poczułam, kiedy ponownie zjechała do naszego domu.

Znudziło mi się patrzenie na widza.
Wolę spoglądać tam, właśnie tam, gdzie nieustanny potok głów przesuwa się przed moją koleżanką. To nic, że widzę ją tylko kącikiem oka. Chociaż wieczorami odczuwam ból i martwię się, czy od tego zerkania nie dostanę – broń Panie Boże! - zeza.
Zastanawiam się, czy to nie z powodu (nie tylko moim zdaniem) zbyt wybujałego zainteresowania już na zawsze zastygł w kącikach jej ust z lekka drwiący, enigmatyczny uśmieszek.
Ale co ja wiem, to moje! A poza tym to ja jestem młodsza!

Tu, w Luwrze, jest tajemnicą poliszynela, fakt, że to ona sama namówiła niezrównoważonego szklarza Vincenzo Peruggię, by razem wybrali się na włoską wycieczkę. Znudziło się damulce tkwić na wspólnej ścianie pomiędzy włoskimi krajobrazami. Na własnej skórze zamarzyła poczuć zapachy i smaki naszej rodzinnej „la bella Italia”.

Ja także tęsknię, ale… rozumiem realia. Tym bardziej teraz: pandemia, dystans, covidowe paszporty, maseczki, Tak na marginesie: ciekawe, czy i my je dostaniemy, i - co w naszej sytuacji nie mniej ważne - kto będzie ich projektantem?

Jednak ta Lisa, biedactwo, nie spodziewała się, że trafi w niewolę i przez dwa lata uwięziona pod łóżkiem zmuszona będzie do wdychania zatęchłego odoru walizy, która czasy świetności już dawno miała za sobą.

A dobrze jej tak!

----
* Postać z La Belle Ferroniere - obrazu przypisywanemu Leonardo da Vinci, ok. 1495 roku, Luwr, Paryż.
* Postać z Damy z gronostajem - obrazu Leonardo da Vinci, ok. 1489 roku, Muzeum Narodowe. Oddz. Muzeum Czartoryskich, Kraków.