Uśmiechnęłam się
Całkiem sporo fajnych skojarzeń udało Ci się wydobyć z mojej pamięci:)
Dziękuje

Parę drobiazgów by się nadało do reperacji albo i reparacji (np. "Ustawił głośno telewizję."), ale to jest bardzo zacny tekst

świetna miniatura! i jak dużo treści i emocji udało Ci się pokazać w małej ilości słów. super.

Nie wolno jednowyrazowych komentarzy więc wstawiam niniejsze zdanie.
Świetne

He, he.

No, po pierwszych zdaniach nastawiałem się negatywnie, że będzie proza zaangażowana i taka mocno na czasie, że kwarantanna, epidemia przemocy domowej i takie tam, a tu - tekst fajny. Coś tam się na początku zacina, ale to są takie sprawy, że człowiek na moim (niskim) poziomie warsztatu nawet nie ma prawa sugerować poprawek. Na przykład

Eldil pisze: Zza uchylonych drzwi do pokoju ojca dobiegały wrzaski

Dopiero po kilku linijkach doszedłem ojciec=Marcin, ale ja to ja.

Ogólnie na plus

Bardzo, bardzo mi się podoba!

szopen pisze: Dopiero po kilku linijkach doszedłem ojciec=Marcin,

Mogę powiedzieć, co w tekście miało się znaleźć. Czytelnik ocenia, czy to się udało.
A wg planu - bohaterem i punktem odniesienia jest Marcin. Reszta pozostaje w relacjach z nim: jego ojciec, jego córka, jego mieszkanie, jego sąsiad.

szopen pisze: ale ja to ja.

Jeśli tylko Ty odniosłeś takie wrażenie, to tak, jeśli inni też, to błąd autora

Gdyby to był cudzy tekst, to napisałbym, że zaczął mi się podobać dopiero od "popchnął drzwi", wcześniej jakoś drętwo. Mieliście takie wrażenie, niezgrabnego początku?

Dzięki za życzliwe opinie, dzięki za głosy. Znów na podium, drugie miejsce ex equo z Mirasem (brawo my, Miras ). Ukłony dla Zwycięzcy Może kiedyś pokazując na jej nazwisko na książkach, będę dumny, że wyprzedziła mnie właśnie Czarna Emma

Jak ja ci dziękuję, że to nie jest tekst o przemocy domowej, jak się początkowo zapowiadało. Autentycznie można się poczuć wyluzowanym po przeczytaniu zakończenia. Polubiłam wszystkich bohaterów, choć wstępne rozmyślania Marcina o otruciu psa były mocno infantylne, jakbyśmy mieli do czynienia z nastolatkiem. Po czym jakby na zawołanie któreś zdanie zaczynasz od "trzydziestolatka", jakby wiedząc, że należy ukrócić takie skojarzenia i dobijać do brzegu. Moje wątpliwości też budziło

Eldil pisze: Nie minął jeszcze drzwi

bo nie wiedziałam, że przez nie przechodził, skoro wcześniej je tylko...

Eldil pisze: Popchnął

Dobre, masz rację, cru. Z tekstu wynika, że mógł mówić do nich z przedpokoju, przez otwarte drzwi. Przeoczyłem to. Uważna redaktor

Z Marcinem (i jego mentalnością ), spotkamy się jeszcze, mam nadzieję. Zacząłem pisać kontynuację jeszcze przed wysłaniem tego (co widać po zapowiedzi). Niestety, utknąłem, póki co

Na zaproszenie...
Raczej tu akurat krytyki nie będzie. Dobrze skonstruowany tekst z dobrym początkiem i puentą.

Eldil pisze: (wt 05 maja 2020, 10:29) Zza uchylonych drzwi do pokoju ojca dobiegały wrzaski

do pokoju ojca - wtrącenie, przecinki.

Eldil pisze: (wt 05 maja 2020, 10:29) Przed leżącą obok telewizora figurkę trzech małpek...

figurka i leżenie - te słowa do siebie nie pasują
W tej chwili to na tyle, a tekst dowcipny i przyciągający uwagę.

Gdy na początku zaczęłam czytać, to myślałam, że będzie to jedna z tych dołujących historii, których bohater już ma wszystkich i wszystkiego dość. To, że okazała się czymś innym, było bardzo przyjemnym zaskoczeniem, tym bardziej, że jako starsza siostra mająca pod opieką trzech takich "szeregowych" doskonale znam uczucia towarzyszące głównemu bohaterowi

Bardzo miła miniatura na poziomie. Lekko się czyta ten tok myśli narratora. Nie jestem pewien co z niej wyniosłem. Co nie zmienia faktu, że technicznie jedna z lepszych ostatnio w tym dziale.