Dawno temu w krainie Gourmet żyła sobie Zupa. Jej kremowy ocean przepełniało tylko jedno pragnienie – zostać delicją. Chciała określać smaki, definiować gusta, być antrykotem przystawek i żeberkiem pierwszych dań. Chciała otulać spragnionych wędrowców, nasycać ich ciała spełnieniem. Chciała smakować i być smakowana.
Lecz nagle z Zupy wyłonił się ziemniak. Zapytał:
- Kim jestem?
Zupa zbaraniała. Zaczęła definiować, określać, opisywać. Próbowała dotrzeć do sedna, zrozumieć sens, odgadnąć, wyprowadzić, udowodnić... lecz bezskutecznie.
Popadła w rozpacz.
Jak ona, Zupa wszystkich zup, bogini kartoflanek, kremów, minestronów, wszystkodogarów, może nie znać odpowiedzi?
Czas mijał, a ona tylko gorzkniała.
I tak zamiast delicją, została definicją. Niemocy.

Krótko: podobało się.

- Kim jestem?

Najważniejsze pytanie w większości nurtów filozoficznych związanych z hinduizmem (szeroko pojmowanym).

Czy próbujesz nam coś przekazać głębszego, czy to tylko rozkmina nad popsutą zupą, której nie zdążyłaś zjeść?

Przemiło się czytało. Kiedy obiad?

Czytam to jak manifest programowy. To traktat o zupie, która nie zdążyła się zjeść. Dlatego trzeba się otulać szybko, miast definiować bo zamiast odpowiedzi na pytanie "Kim jestem", będziemy musieli odpowiadać na "W kim jestem".

Tekst niezły

Nie wiem co mnie ujęło bardziej - jestestwo zupy, czy ziemniak pytający

Chii pisze: - Kim jestem?

Niemniej jednak jestem zachwycona.

Rozbroiło mnie to :D nie wiem co było myślą przewodnią ale bardzo humorystyczny twór :)